Waarheen De Storm Ons Voert(179)

‘Drink dit uit, liefje. Dat zal weer wat kleur op je wangen brengen.’ Gehoorzaam ging zij rechtop zitten, nam het glas van hem aan en dronk een flinke slok, iets waar zij direct spijt van kreeg. De scherpe vloeistof deed haar kuchen en hoesten, terwijl zij probeerde adem te halen.

Hij lachte zacht, pakte het glas en zette het op het nachtkastje. ‘Ik had je moeten waarschuwen voor dat spul, maar ik dacht dat je het nog wel wist.’ Hij haalde de spelden uit haar haren en spoedig vielen de zijden krullen als een waterval over haar schouders. Met zijn hand streek hij ze glad.

‘Toen wij nog in Londen en op de Fleetwood waren, keek ik altijd graag toe, als jij je haar verzorgde. Ik kon er nauwelijks mijn handen van afhouden. Het is zo uitdagend. Weet je nog. toen jij zo ziek was?’

Zij knikte en keek toe hoe hij met een lok speelde.

‘Jij was toen erg ziek, schat, maar ik verzorgde je. Niemand anders dan ikzelf raakte jou aan en toen je in je koorts te keer ging, was ik bij je. Geen ogenblik week ik van je zijde. Jij was van mij en ik had je nodig. Ik zorgde ervoor dat jou niets overkwam.’

Zij fronste haar voorhoofd en vroeg zich af, waarom hij zo langzaam en nadrukkelijk sprak.

‘Geloof je dat ik je thans, nu jij mijn leven geworden bent, iets zal laten overkomen? Ik zal iedereen voor je bevechten. Heather, Vertrouw je mij genoeg om je door mij te laten helpen, zoals ik dat zo graag zou willen doen? Ik weet dat jij bang bent, schat, en ik geloof, dat ik je helpen kan als je me maar vertrouwt.’ Hij boog zich over haar heen. ‘Ik ben erg sterk. ma petite.’

Heather sperde haar ogen wijd open. Hij wist iets! Op de een of andere manier was hij ergens achter gekomen. Maar hoe… en wat? Wat wist hij en wie had het hem verteld? Angst deed haar handen beven en zij strengelde ze in elkaar om te voorkomen. dat zij hun zwakte op de rest van haar lichaam overbrachten. Wat moest zij zeggen? Wat kon ze hem vertellen?

Zij zonk dieper weg in het bed; de brandy gaf haar geen valse moed. Als zij hem zou kwetsen, zou zij zich dat nooit meer vergeven en als hij, geschokt door haar daad. weg zou lopen en nooit meer in haar armen terugkeren, dan zou dat haar dood zijn.

Brandon glimlachte teder en trok het laken op tot onder haar kin. ‘Als je me het wilt vertellen, sta ik altijd tot je beschikking, schat.’ Hij kleedde zich uit, gleed naast haar in bed en trok haar naar zich toe. Hij kuste haar gefronst voorhoofd. ‘Ga nou maar lekker slapen,liefste.’

In zijn veilige armen vond zij tenslotte rust en kon slapen. Maar haar dromen gaven haar geen vrede. Zij zag Mr. Hint, Zijn misvormd lichaam boog zich over haar heen en zijn klauwachtige handen hielden Beau vast. Dan rende zij… achter Mr. Hint aan… achter Beau aan. Zij moest Beau uit zijn klauwen redden! Gillend werd zij wakker en worstelde om zich uit Brandon’s armen te bevrijden, terwijl hij haar probeerde te wekken.

‘Hij heeft Beau! Hij heeft Beau! Hij zal mijn baby kwaad doen!’ snikte zij.

‘Heather, word wakker! Het is alleen maar een boze droom. liefste. Beau is veilig.’

Haar ogen werden wat rustiger, toen zij zich concentreerden op het gezicht boven haar, het donkere, knappe gezicht van haar man. Het was een vaste rots in de zee van drijfzand. Met een kreet van opluchting sloeg zij haar armen om zijn hals.

‘Oh, Brandon, het was vreselijk! Hij pakte Beau. Ik kon hem niet bereiken en ik rende, rende, rende. Het was vreselijk.’

Zij beefde in de armen, die haar vasthielden. Hij kuste haar haren, haar natte wangen en de lange wimpers, die zoutig smaakten door de tranen. In zijn omhelzing kalmeerde zij en voelde zich weer veilig, omdat zij wist dat Brandon er was.

Toen een poosje later zijn lippen over haar keel naar haar borsten gingen, nam een ander soort emotie bezit van haar. Zij kreunde van genot toen zijn handen over haar lichaam gleden en haar benen zo licht als de vleugelslag van een vlinder aanraakten om er dan tussen te verdwijnen. Zijn liefkozingen waren teder en zacht, zodat zij alles vergat, behalve hen beiden, totdat zij zich in zijn armen kronkelde en hem smeekte haar te nemen. Hij ging met opzet langzaam verder en deed trillende, brandende emoties door haar lichaam gaan, Haar hartstocht werd steeds groter, totdat zij wild en woest onder hem tekeer ging, hem beet en naar hem klauwde in opperste vervoering. Hij lachte echter alleen maar. Het zware geluid bleef boven hun hoofden hangen en vermengde zich met haar spinnend gezucht. Zijn tanden knabbelden aan haar keel, aan de zijden huid onder haar borsten, aan de gladde, platte buik en aan een volmaakt gevormde dij. Zij huiverde van genot dat hij opriep, toen haar hand naar beneden gleed en zich om hem sloot. Hij rilde, nam haar woest en sleepte haar met zich mee tot krankzinnige, adembenemende hoogten, om tenslotte met hem uit elkaar te barsten en in warme bevrediging uitgeput achter te blijven.