Waarheen De Storm Ons Voert(178)

‘Maar toch moetje kennis maken met Thomas. Misschien kan hij je een paar adviezen geven voor je kleren, zodat het lijkt dat je wat meer vlees op je botten hebt. Ik heb hem wonderen zien doen met zulke kinderfiguurtjes als dat van jou. Wacht hier. schat, dan ga ik hem halen.’

Heather keek haar man onzeker aan, toen de vrouw wegging. Zij had het verlangen in Louisa’s ogen gezien en zij kende dat folterende gevoel maar al te goed uit eigen ervaring. Zij ontdekte dat hij geamuseerd lachte.

‘Als zij alles van die jurk wist, zou zij die arme vent zijn nek omdraaien,’ lachte hij. ‘Er bestaat geen twijfel: die jurk is van jou.’ ‘Zij ziet er heel mooi in uit, hè? mompelde zij.

Brandon keek glimlachend op haar neer, liet zijn hand om haar middel glijden en drukte haar verliefd tegen zich aan. ‘Maar nog niet halfzo lief als het beeld van jou, dat ik heb, toenjij die jurk droeg. Of zoals jij er uitziet iedere dag, de hele dag!’

Gerustgesteld glimlachte Heather en zag Louisa in de menigte theaterbezoekers verdwijnen. Even vergat zij de vrouw, toen Brandon haar aandacht op leukere dingen vestigde. Maar later maakte een gevoel van onbehagen zich van haar meester - dezelfde vreemde sensatie, die zij nog niet zo lang geleden bij de molen gehad had. Zij voelde dat iemand naar haar keek. Dat was zij gewend, maar deze keer gebeurde het met een intensiteit, die niet normaal was. Langzaam draaide zij zich om en toen zag ze hem. De kleur trok weg uit haar gezicht. De man stond naast Louisa, maar zijn ogen waren op haar gericht. Hij scheen helemaal niet verbaasd te zijn haar hier te zien. Hij knikte zelfs even als teken van herkenning en grinnikte. Hij was het. De grijns was afschuwelijk. Zij was er absoluut zeker van dat er niemand op de wereld zo aan één kant van zijn gezicht grijnzen kon als hij: Thomas Hint.

Zij zwaaide tegen Brandon aan. Zij voelde zich beroerd worden en de hand. die zij naar haar gezicht bracht. beefde zonder dat zij er iets aan doen kon. Zij trok haar man aan zijn jasje, zodat hij zich naar haar toe zou buigen, want zij betwijfelde of haar stem de korte afstand tussen haar en hem zou kunnen overbruggen.

Bezorgd keek Brandon haar aan: ‘Is er iets niet in orde?’

Louisa en Mr. Hint kwamen op hen toe. Zij kon daar niet blijven staan, terwijl zij alsmaar probeerde iets te zeggen. Zij moest spreken.

‘Brandon,’ fluisterde zij. ‘Ik voel me,niet goed. Het moet door al die mensen hier komen. Wil je me terugbrengen naar onze loge?’

Dan hoorde zij Louisa’s stem: ‘Hier is hij, Heather. Ik zou je graag aan mijn couturier, Mr. Thomas Hint, voorstellen.’

Te laat! Paniek maakte zich van haar meester. Zij voelde een groot verlangen het vertrek uit te vluchten zo snel als haar benen haar konden dragen, maar zij kon er geen beweging in krijgen. Zij stond daar als versteend, verlamd door de schrik.

Brandon verknoeide geen tijd met onnodige woorden of beleefdheden. ‘Excuseer ons. Louisa, ik ben bang dat Heather een plotselinge aanval van flauwte heeft. Het was me een genoegen met u kennis te maken, Mr. Hint. Goedenavond.’

Het duurde niet lang of zij zat op een stoel in hun privè-loge. Hij nam haar handen in de zijne.

‘Wil je naar huis? Je ziet eruit alsof je een geest gezien hebt.’

Zij lachte haast hysterisch. Hij had gelijk. Zij had een geest, iets uit haar verleden, dat even erg was, gezien. Zij was bezeten door de angst dat zij hem weer terug zou zien of dat hij met Brandon zou praten. Hij was zo’n vreselijk mens - of was hij een monster?

Zij klemde zich aan haar man vast, toen hij naast haar kwam zitten en haar trachtte te kalmeren. Het gordijn ging op, maar geen van beiden zag wat er op het toneel gebeurde. Hij boog zich naar haar toe.

‘Kom, we gaan. Ik wil niet dat je hier flauwvalt.’

Hij voerde haar uit de loge naar de foyer en vandaar het theater uit.

Hij gaf James een teken om de barouche te halen en voor te rijden. Toen de koets voor hen stilhield, tilde hij haar op en hield haar kleine, bevende gestalte dicht tegen zich aan, toen zij naar huis reden.

Zo bang als zij nu was, was Heather nog nooit geweest. Zij had nu iets, waar zij zoveel van hield, dat zij er niet gescheiden van wilde worden - haar man en haar kind. Als men haar van moord beschuldigde, dan zou zij zonder genade uit hun armen gesleurd worden en voor de rest van haar leven wegrotten in de gevangenis. Het maakte weinig uit dat Court haar aangevallen had. Men zou haar niet geloven, zeker niet als Mr. Hint in de rechtszaal zou verklaren, dat zij bereidwillig met William Court meegegaan was. En Brandon zou zich dan zo pijnlijk getroffen voelen als maar mogelijk was. Oh. goede God. heb medelijden, bad zij.

Toen zij op Harthaven aankwamen, droeg Brandon haar de trap op en legde haar op het bed. Hij rolde haar op haar buik, maakte haar jurk los en kleedde haar uit. Toen zij naakt tussen de lakens lag, schonk hij een beetje brandy in een glas en ging naast haar op de rand van het bed zitten.