Waarheen De Storm Ons Voert(177)

Terwijl zijn blik de hare gevangen hield, hief Brandon haar hand op en drukte die tegen zijn lippen. ‘Als je mijn maîtresse was, zou ik je achter slot en grendel houden, zodat geen enkele man mij jou afhandig kon maken. Jij bent ook een grootse leermeesteres. De vrolijke vrijgezel geeft nu de voorkeur aan de degelijkheid van het huwelijk. Ik geniet van iedere minuut van mijn huwelijk met jou, vooral van dat gedeelte. waar ik zeggen kan dat jij van mij en van mij alleen bent.’

Zij glimlachte even en haar ogen waren vol liefde.

‘Jij moet me niet zo aankijken,’ mompelde hij en beantwoordde haar blik.

‘Hoe kijk ik je dan aan?’ vroeg zij op dezelfde toon.

‘Zo kijk je me ook aan als we elkaar pas bemind hebben… alsof de wereld kan vergaan zonder dat het jou iets schelen kan.’

‘Dat zou het ook niet,’ gaf zij zacht terug.

Hij grinnikte. ‘Als je zo doorgaat, madam, zal het voor mij moeilijk zijn het toneelstuk tot het einde afte kijken. Je biedt een aantrekkelijke aanblik, zelfs voor zo’n oude, getrouwde man als ik en je stelt mijn mannelijke zelfbeheersing wel erg op de proef.’

Zij lachte opgewekt, maar haar vrolijkheid verdween, toen zij Brandon over haar schouder zag kijken met een verbaasde uitdrukking in zijn ogen. Zij draaide zich om om te zien, wat hem zo had doen schrikken, en ontdekte dat Louisa op hen toekwam. Zij verbaasde zich over Brandon’s reactie, totdat haar blik viel op de beige jurk, die de vrouw droeg. Het was precies dezelfde jurk als zij gedragen had, toen zij Brandon voor het eerst ontmoette. Louisa wilde klaarblijkelijk niet het risico lopen, dat nog iemand zo’n jurk zou dragen, want zij had er een paar kleine veranderingen volgens de laatste Parijse mode in laten aanbrengen. De jurk was zo doorzichtig, dat een wat bescheidener vrouw erdoor geschokt zou zijn. Maar Louisa, die zich nooit druk maakte om dergelijke kleinigheden als kuisheid, had zelfs zeer opvallend haar tepels rood gemaakt.

‘Hallo Brandon,’ spon zij met zijden stem, toen zij voor hen stond. Zij lachte zacht, toen zij bemerkte dat zowel zijn als Heather’s ogen op haar japon gericht waren. ‘Ik zie, dat jullie mijn jurk opvalt. Mooi hè? Thomas heeft hem speciaal voor mij gemaakt nadat ik het origineel in zijn winkel gezien had. Hij zou het origineel nu weg doen, zodat geen enkele vrouw ooit zo ‘n japon als ik zal hebben.’

Brandon schraapte zijn keel en vroeg: ‘Mankeerde er iets aan het origineel, dat hij een nieuwe jurk voor jou maken moest?’

Louisa leefde op door de belangstelling, die hij voor haar jurk had. ‘Nee, er mankeerde niets aan, maar hij was zo eng en klein, dat niemand hem ooit zou kunnen dragen. Zelfs Heather met haar mager kleine-meisjesfiguur had zich daar niet in kunnen wringen. Zelfs voor haar was die jurk veel en veel te klein.’

Brandon wisselde een blik met Heather. ‘Dan moet hij wel heel erg klein zijn.’

‘Zodra ik die japon zag, wist ik, dat ik hem hebben moest,’ vervolgde de vrouw opgewekt. ‘Ik ben blij dat ik erop gestaan heb, dat Thomas er een voor mij maken zou. Weet je, schat, ik val graag bij jou in de smaak, en ik zie dat ik daarin geslaagd ben.’ Zij deed alsof zij plotseling verward raakte. ‘Je staart mij zó aan, dat ik me afvraag of het wel de jurk alleen is… en zoiets, waar jouw vrouw bij is, schat.’

Brandon keek haar onbewogen aan. ‘Die jurk herinnert me aan een japon die Heather droeg, toen ik haar voor het eerst ontmoette, Louisa,’ antwoordde hij droog. ‘Die jurk was het bewaren waard, alleen alom de herinneringen, die eraan verbonden waren.’

Louisa ‘s gezicht versteende en zij keek Heather dreigend aan, maar glimlachte dan verveeld. ‘Hoe kwam jij aan het geld om zo’n jurk te kopen? Je moet er hard voor gewerkt hebben. Maar alsje manje zo graag in zo’n jurk ziet, dan moet je met mijn couturier kennis maken. Hij is vanavond hier. Door zijn ontwerpen doet hij wonderen met je lichaam. Ik weet zeker, dat je het best leuk zult vinden kennis met hem te maken.’

Heather voelde hoe Brandon naast haar verstrakte.

‘Ik ben bang dat die man me niet bevallen zal, Louisa,’ antwoordde hij. ‘Ik heb liever dat vrouwen de kleren voor Heather maken.’

Louisa lachte hees. ‘Wel. Brandon, jij wordt langzamerhand een zedenmeester.’

Brandon legde een hand op de naakte huid van de schouder van zijn vrouwen streelde die langzaam. ‘Als het om Heather gaat, klopt dat.’

Louisa voelde de jaloezie als een pijnscheut door haar lichaam gaan toen zij die vingers op Heather’s huid heen en weer zag gaan, en zij dacht aan de ogenblikken, dat zij diezelfde handen op haar huid gevoeld had en een wellustig gevoel bij haar opwekten, iets wat een andere man nog nooit bij haar klaargespeeld had. Zij keek de kleine vrouw gemeen aan.