Verslaafd aan jou(49)

    ‘Ik geef alleen om wat jij ervan vindt.’ Zijn stoel kraakte. Het klonk alsof hij er plotseling van was opgestaan. ‘Ik zat te denken om langs te komen... ik was het van plan.’

    Ik zuchtte en gaf me over aan mijn verwarring. ‘Ben blij dat je het niet gedaan hebt.’

    Weer een lange pauze. ‘Die had ik wel verdiend.’

    ‘Ik zeg het niet om lullig te doen. Het is gewoon de waarheid.’

    ‘Ja, ik weet het. Luister... ik heb ervoor gezorgd dat we hier op kantoor kunnen lunchen, zodat we in dat ene uur geen tijd verspillen met weggaan en weer terugkomen.’

    Toen hij zaterdag had gezegd dat hij me nog zou bellen, vroeg ik me af of hij wel weer bij elkaar zou willen komen zodra hij weer bijgekomen was van wat hij dan ook gedaan had. Dat was een mogelijkheid waar ik sinds zaterdagavond al bang voor was. Ik wist dat ik hem niet meer moest zien, maar ik voelde een hevig verlangen om bij hem te zijn. Ik wilde zo graag dat volmaakte moment van intimiteit dat we hadden gedeeld opnieuw ervaren.

    Maar dat ene moment woog niet op tegen alle andere momenten waarop hij me een klotegevoel gaf.

    ‘Gideon, er is geen enkele reden om samen te lunchen. We hebben vrijdagavond alles doorgesproken en zaterdag hebben we de zaken... afgehandeld. Laten we het daar gewoon maar bij laten.’

    ‘Eva.’ Hij begon nors te klinken. ‘Ik weet dat ik het heb verkloot. Laat het me uitleggen.’

    ‘Nee, dat hoeft niet. Het geeft niet.’

    ‘Dat doet het wel. Ik moet je spreken.’

    ‘Ik wil niet...’

    ‘Het kan goedschiks of kwaadschiks, Eva.’ Zijn stem kreeg een harde ondertoon waar mijn hart sneller van ging kloppen. ‘Maar je moet hoe dan ook horen wat ik te zeggen heb.’

    Ik sloot mijn ogen en begreep dat ik niet met een telefoontje van hem af zou komen. ‘Nou, goed dan. Ik kom wel even langs.’

    ‘Dankjewel.’ Hij haalde hoorbaar opgelucht adem. ‘Ik kan niet wachten tot ik je zie.’

    Ik legde de telefoon neer en keek naar de afbeeldingen op mijn bureau, terwijl ik probeerde te formuleren wat ik moest zeggen en mezelf schrap zette voor de impact van wanneer ik Gideon weer zou zien. Mijn lichaam reageerde zo woest op hem dat ik er totaal geen controle over had. Ik moest er op de een of andere manier doorheen zien te komen en het afhandelen. Later zou ik wel nadenken over wat ik moest doen als ik hem de volgende dagen, weken en maanden in het gebouw tegenkwam. Voorlopig moest ik me maar concentreren op hoe ik de lunch overleefde.

    Ik gaf me over aan het onvermijdelijke en ging door met werken: de visuele impact van een aantal voorbeelden van inlegkaarten voor tijdschriften vergelijken.

    ‘Eva.’

    Ik schrok op en draaide rond in mijn stoel, want daar stond Gideon opeens naast mijn hokje. Ik was als gewoonlijk weer eens totaal van mijn stuk toen ik hem zag, en mijn hart sloeg over in mijn borstkas. Met een snelle blik op de klok zag ik dat dat kwartiertje omgevlogen was.

    ‘Gid... eh, Mr. Cross. U had niet naar beneden hoeven komen.’

    Zijn gezicht was kalm en onbewogen, maar zijn ogen waren vol onrust en schoten vuur. ‘Klaar?’

    Ik opende mijn la, trok mijn tas eruit en haalde ondertussen diep en bevend adem. Hij rook fenomenaal en zag er nog beter uit.

    ‘Mr. Cross.’ Dat was Mark. ‘Goed om u hier te zien. Is er iets aan de...’

    ‘Ik kom Eva ophalen. We gaan lunchen.’

    Ik was net weer genoeg bij mijn positieven om Marks wenkbrauwen omhoog te kunnen zien schieten. Hij herstelde zich snel en trok zijn gezicht weer in de plooi.

    ‘Om één uur ben ik weer terug,’ verzekerde ik hem.

    ‘Oké, tot dan. Smakelijk eten.’

    Gideon legde zijn hand op mijn onderrug en loodste me naar de liften. Megumi trok haar wenkbrauwen op toen we langs de receptie liepen. Ik wiebelde onrustig heen en weer toen hij op de knop van de lift drukte. Ik wilde dat ik de dag was doorgekomen zonder de man te zien naar wiens aanraking ik verlangde als naar een drug.

    Hij keek me aan terwijl we op de lift wachtten en liet zijn vingertoppen langs de mouw van mijn satijnen blouse glijden. ‘Elke keer dat ik mijn ogen sluit, zie ik jou in die rode jurk. Ik hoor de geluiden die je maakt als je opgewonden bent. Ik voel je over mijn pik glijden, als een vuist samenknijpen en me zo gigantisch laten klaarkomen dat het pijn doet.’