Verlossing(76)
Klein, naïef Noorwegen. Halvor was geschokt.
‘Godzijdank dat jíj jacht op hem maakte, en niet iemand met minder edele motieven.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Laat maar zitten.’ Halvor wuifde de vraag weg. ‘Maar waarom noem je hem Jakob? Hij heet toch Ole Kirkebakken?’
‘Tja. Oorspronkelijk heet hij Ole Jakob Kirkebakken. Alleen zijn vader noemde hem Jakob. Toen hij Kavlingen verliet, besloot hij de naam Jakob uit het bevolkingsregister te laten schrappen. Ik weet niet waarom, misschien om zijn vader uit zijn geheugen te wissen. Ik heb er nog niet met hem over gesproken. Hij wilde even pauzeren, zei hij, maar hij wil graag dat ik morgen terugkom.’
Het was even stil, terwijl ze allebei het laatste beetje van de zogenaamde koffie naar binnen slurpten. Kåre huiverend, Halvor schouderophalend.
‘Dus nou heb je je moordenaar?’ vroeg Halvor.
De districtscommissaris aarzelde. ‘Dat weet ik eerlijk gezegd niet. Daar ben ik nog niet erg op ingegaan. Voorlopig hebben we alleen maar gesproken over het dagboek en hun verblijf op Kavlingen. Ik was van plan de dingen van nu af aan volgens het boekje te doen, dus als wij hier klaar zijn, ga ik naar de Nationale Recherche.’
‘Ik heb zo’n gevoel dat ze niet dolenthousiast zullen zijn dat je zo lang hebt gewacht.’
Kåre lachte. ‘Dat kan me niet schelen. Ze zullen heel lang en heel erg hun best moeten doen als ze een districtscommissaris in Vega uit zijn functie willen ontheffen.’
Halvor glimlachte ook. ‘Zeker als hij een zaak heeft opgelost waar ze zelf al een paar jaar mee hebben geworsteld.’ Hij keek zijn vriend aan. ‘Over niks zeggen gesproken…’
Kåre werd serieus. De inspecteur meende een zwak-roze gloed in het verweerde gezicht van zijn vriend te zien en kon niet nalaten het mes nog een keertje rond te draaien: ‘… je had ook een heel wat gezelliger plek kunnen krijgen om te logeren dan zo’n onpersoonlijke woontoren aan Holbergs Plass.’
‘Tja, jaja.’ Kåre staarde zwijgend naar het tafelblad en Halvor wist precies wat er in zijn hoofd omging. Dat verrekte telefoongesprek…
‘Ik heb trouwens een sixpack Nils Oscar Good Lager. Die hebben ze tegenwoordig bij de Ultra in Bryn. Het heeft ook voordelen om in de stad te wonen…’ Halvor grijnsde schuins en haastte zich eraan toe te voegen: ‘… maar heel, heel weinig, natuurlijk…’
De lach die volgde had voor hen allebei een diepere betekenis. Toen zei Kåre: ‘Ik weet niet hoe lang het bij de Nationale duurt, dus is het goed als ik pas morgen bij jullie incheck?’
17
Oslo, donderdag 6 augustus 2009
Het gebeurde niet vaak dat Halvor twijfelde of hij wel de juiste strategie had gekozen. Het bezoek aan Enger zou beslissend zijn voor de vraag of ze de man konden pakken of niet. Als ze blunderden, zou de zaak tegen de miljonair waarschijnlijk voorgoed in de ijskast worden gezet.
Die verantwoordelijkheid drukte zo zwaar op hem dat hij onderweg iets deed wat hij anders nooit deed: hij oefende zijn aanpak met Bastian. Doorgaans werden de verhoren die hij samen met de anderen van zijn team afnam gestuurd door intuïtie en goede kennis van elkaars sterke en zwakke punten, en ze maakten maar zelden fouten. Maar deze keer was het anders.
Er stond zoveel op het spel dat hij op het punt stond iets te doen wat hij nog nooit had gedaan: ingaan tegen alle regels voor het verzamelen van bewijzen en daar bovendien anderen van zijn team bij betrekken. Wat hij van plan was, was waarschijnlijk een reden voor ontslag, en het veronderstelde daarom ook dat hij voor honderd procent op Bastian kon vertrouwen, en dat deed hij.
Hun tegenspeler was niet de eerste de beste. Yngve Enger was een rijke, machtige opinievormingsmachine met goede contacten tot op hoog regeringsniveau. Als Bastian en Halvor werden ontmaskerd, vooral als het nergens toe leidde, konden ze erop rekenen dat de politie in alle media te kijk zou worden gezet en dat het ministerie van Justitie eraan te pas zou komen.
Aan de andere kant was de kans om op heterdaad te worden betrapt vrij klein en als alles lukte, zouden ze het materiaal dat deze operatie opleverde, nooit hoeven te gebruiken. Daarnaast zouden ze ten volle kunnen profiteren van wat de actie opleverde. Bovendien was hun motief uiterst respectabel, zo niet legaal: waarschijnlijk waren er al tien, twaalf mensen gestorven door klinisch zuivere heroïne en het ging er nu om meer moorden te voorkomen.
Op weg naar boven uit de parkeergarage op Aker Brygge hadden de mannen een onheilspellend gevoel, maar toen ze uit de lift op de derde verdieping stapten, waren ze allebei volledig geconcentreerd op hun taak.
Het futuristische, kille landschap en het uitzicht op de fjord gaven duidelijk aan: wie hier zetelt, is uitermate succesvol. Ook op de dertigjarige dame achter de glazen tafel in de receptie was niets aan te merken. Haar glimlach was welwillend, maar niet té welwillend. Hij leek elk moment naar behoefte afwijzend, belangstellend of uitnodigend te kunnen worden. Het mantelpakje dat de dame een paar jaar geleden aangehad zou hebben, had plaatsgemaakt voor een zeer fraaie spijkerbroek en een laag uitgesneden, wit bloesje met ruches aan de voorkant.