Verlossing(64)
‘Wat is er, Merete?’
‘Het is zover. Hoek Teatergate/Akersgate, over twee uur en 23 minuten.’ Hij hoorde dat ze geïrriteerd was omdat ze had moeten wachten, maar hij deed alsof hij dat niet merkte.
‘Oké. Ik zal de troepen bij elkaar zoeken en ik stuur een auto naar jullie toe.’
‘We moeten daar zo snel mogelijk mensen hebben. Stel je voor dat hij het spul alleen maar ergens neerlegt en een nieuw berichtje stuurt waar ze het kan vinden. Dat heeft hij al vaker gedaan. Hij kan het er wel al neergelegd hébben, weten wij veel!’
‘Daar ben ik me van bewust, Merete,’ zei Halvor geduldig. ‘Daarom heb ik Annelene Busch ook om een uitvoerige beschrijving van de man gevraagd, en daarom heb ik SO gevraagd acht man paraat te houden. Ze zijn er in tien minuten, zodra ik ze een seintje kan geven.’
‘Sorry,’ zei Merete. ‘Doeg.’
Maar eigenlijk ging het ook heel goed met een meer pedagogisch gerichte discipline. Hij drukte de haak in en belde Speciale Operaties.
Hans Petter had zijn boodschap uiteindelijk overgebracht aan Bastian, die op zijn beurt met Halvor had gesproken. De chef was er ten slotte mee akkoord gegaan de chauffeur van de bestel-Toyota als getuige te verhoren, maar pas toen Irene Wiltze niet was komen opdagen om haar dochter van de crèche te halen.
Nu zaten de beide mannelijke brigadiers in een burgerwagen voor een garagedeur in de Arbinsgate: Hans Petter rechts voorin en Bastian achterin. Halvor was er zeer beslist in geweest dat niemand bij MediaGevinst mocht weten dat ze de chauffeur van de bestelwagen meenamen. De garages lagen een blok verder dan het kantoor van MediaGevinst, dus ze hadden goede hoop dat niemand het daarvandaan zou zien als een van hun werknemers discreet door de politie werd meegenomen. De werkdag was bovendien bijna afgelopen, dus misschien zou hij niet meteen worden gemist.
Hans Petters bezorgdheid om Irene Wiltze was niet minder geworden. Haar telefoon stond nog steeds uit. Waar was ze? Volgens haar moeder was het nog nooit gebeurd dat ze haar dochter niet volgens afspraak bij de crèche had afgehaald. Had iemand haar meegenomen? En zo ja, waarom?
Andermaal dwong hij zichzelf zich te concentreren. Als hij één ding van Halvor had geleerd, dan was het wel het belang van professioneel optreden. Naast hen zaten respectievelijk de agente die de auto reed en de agent die hopelijk gauw het stuur van de bestelwagen van MediaGevinst zou overnemen. Allebei waren ze jong en gretig om zich met iets anders te onderscheiden dan de gewone patrouilleopdrachten. Bastian had al geconstateerd dat er een kaartlezer naast de deur zat. Dat betekende dat, als de hoodie kwam om zijn auto in de garage te zetten, hij eerst uit moest stappen. En dan zouden ze toeslaan.
En zo zaten ze daar te wachten. Alle vier wisten ze dat ze heel wat geluk moesten hebben. In de eerste plaats moest de man zijn auto daadwerkelijk in de nabije toekomst inleveren, en dat niet al hebben gedaan of de auto mee naar huis nemen. In de tweede plaats moest de actie geluidloos en snel plaatsvinden, zodat ze geen aandacht trokken. En in de derde plaats moesten ze zijn auto ongemerkt meekrijgen.
Eindelijk kwam er een witte Toyota over de Arbinsgate aanrijden. Het kenteken klopte en Hans Petter wist bijna zeker dat de goede man erin zat. Hij herinnerde zich de zonnebril en het blonde krulhaar, dat vrij ver op het achterhoofd begon.
De brigadier stak zijn duim op naar de anderen en pakte de deurhendel beet. De Toyota reed mooi zacht, waarna de chauffeur een bochtje naar het midden van de weg maakte om de auto zo recht mogelijk voor de garagedeur te zetten. Even vreesde Hans Petter dat de man in de gaten zou hebben dat er in een auto tien meter van hem vandaan vier mensen zaten, maar gelukkig werden ze totaal over het hoofd gezien. De man deed wat ze hadden verwacht en stopte met de neus van de auto een halve meter voor de garagedeur.
De agente naast Hans Petter was al onderweg. Binnen drie seconden was ze naar de Toyota gereden en had ze de burgerwagen op een millimeter van de achterkant daarvan gezet. De man op wie ze jacht maakten, had zijn portier al opengemaakt en stapte uit. Pas toen hij helemaal uit de auto was, draaide hij zich om om te zien wat er achter hem gebeurde.
Hij stond als aan de grond genageld. Hij verroerde zich amper vanaf het moment dat hij hen ontdekte totdat ze alle vier om hem heen stonden. Toen pas probeerde hij weg te rennen, maar Bastian draaide zijn arm op zijn rug en duwde hem in de richting van de burgerwagen. Een paar tellen later had hij handboeien om en zat hij netjes tussen Hans Petter en Bastian in op de achterbank. Een klein stukje achter die auto volgde een witte Toyota.
Het was tien voor vijf en Halvor wist dat Annelene Busch onderweg was van het Hammersborgtorg via het plein voor de centrale bibliotheek naar de Teatergate. Zelf zat hij in de koffiebar tien meter van die straat vandaan, met een krant en een dubbele macchiato.