Verbroken(218)

                ‘Dat is zo, maar hij stopt niet met die onderzoeken.’ Ze lachte smalend. ‘Correctie: hij doet geen onderzoek meer vanuit mijn gebouw, maar hij gaat er wel mee door.’

                ‘Heb je nog gevraagd wat hij testte?’

                ‘Een antidepressivum. Volgend voorjaar proberen ze het opnieuw, maar dan met een andere dosering.’

                ‘Je meent het.’

                ‘Er gaan miljarden in om. Een op de tien Amerikanen is aan de antidepressiva, ook al heeft placebo-onderzoek aangetoond dat veel mensen er helemaal niks aan hebben.’ Ze knikte in de richting van het huis. ‘Hare zit binnen; daarom loop ik al twee uur met de honden in de kou rond te sjouwen.’

                ‘Zijn je ouders dan niet kwaad op hem?’

                Ze slaakte een diepe zucht. ‘Mijn moeder vergeeft hem werkelijk alles.’

                ‘Zo gaat dat in families.’

                Kennelijk dacht ze over zijn woorden na. ‘Ja, zo gaat dat.’

                ‘Ik heb Faith vanochtend gesproken.’ Ze had zoveel babyfoto’s opgestuurd dat het geheugen van Wills mobiel bijna vol was. ‘Ik heb haar nog nooit zo gelukkig meegemaakt. Raar, hoor.’

                ‘Je verandert als je een kind krijgt,’ zei Sara. ‘Uiteraard weet ik dat niet uit eigen ervaring, maar ik zie het bij mijn zus.’

                Bob leunde tegen zijn been en Will krabbelde hem weer. ‘Ik zal wel...’

                ‘Ik ben ooit verkracht.’

                Will wist niet wat hij moest zeggen.

                ‘Tijdens mijn studie,’ vervolgde ze. ‘Daarom kan ik geen kinderen krijgen.’ Nu zag hij pas hoe groen haar ogen waren, bijna als smaragd. ‘Ik heb er jaren over gedaan om het aan mijn man te vertellen. Ik schaamde me. Ik dacht dat ik het achter me had gelaten. Dat ik sterk genoeg was om eroverheen te komen.’

                ‘Ik denk niet dat er iemand is die beweert dat jij niet sterk bent.’

                ‘Hm. Ik heb ook slechte dagen.’ Ze liet Billy’s lijn vieren toen hij aan de brievenbus wilde snuffelen. Ze keken allebei naar de hond alsof die boeiender was dan de werkelijkheid rechtvaardigde.

                Will kuchte. Hij voelde zich buitengewoon opgelaten. Bovendien was het koud, en hij had niet de indruk dat Sara de hele dag voor het huis van haar ouders wilde staan wachten tot hij iets diepzinnigs had bedacht. ‘Ik ga maar eens pakken.’

                ‘Waarom?’

                ‘Tja...’ Will stond met zijn mond vol tanden en voelde zich pijnlijk dom. ‘Thanksgiving. Je familie. Je wilt vast graag bij hen zijn.’

                ‘Mijn moeder heeft voor wel vijftig man gekookt. Ze overleeft het niet als je niet blijft.’

                Hij wist niet of ze het meende of alleen beleefd wilde zijn. ‘Mijn voortuin is een puinhoop.’

                ‘Ik help je wel als we terug zijn in Atlanta. Dan leer ik je hoe je een graafmachine moet bedienen,’ zei ze met een ondeugende glimlach.

                ‘Ik wil me niet opdringen.’

                ‘Will, dat is niet opdringen.’ Ze pakte zijn hand. Hij sloeg zijn blik neer en streek met zijn duim over haar vingers. Ze had een zachte huid. Hij ving een vleugje van haar zeep op. Hij werd helemaal warm vanbinnen nu hij zo dicht bij haar stond, alsof die lege plek in zijn ziel misschien ooit zou worden gevuld. Hij deed zijn mond al open om te zeggen dat hij wilde blijven, dat hij niets liever wilde dan nog eens tweeduizend vragen van haar moeder op zich afgevuurd te krijgen en het plagerige lachje van haar zus te zien terwijl ze hen beurtelings aankeek.