Verbroken(217)

                Ze was beeldschoon.

                De honden renden op hem af om hem te begroeten toen hij uitstapte. Sara had ze allebei een zwart fleecedekje aangetrokken tegen de kou. Will aaide de dolblije dieren, waarbij hij moest oppassen dat hij niet achterovertuimelde.

                Zodra Sara met haar tong klakte lieten ze hem met rust. ‘Ik neem aan dat Frank je niet echt verder heeft geholpen,’ zei ze.

                Will schudde zijn hoofd en hij kreeg een brok in zijn keel. Hij was er altijd heel goed in geweest om zijn gedachten te verbergen, maar op de een of andere manier had Sara de code gekraakt. ‘Ik ben bang dat hij het niet lang meer maakt.’

                ‘Dat heb ik gehoord.’ Kennelijk had ze tegenstrijdige gevoelens over de naderende dood van een oude familievriend. ‘Ik vind het erg dat hij zo ziek is, maar ik weet niet wat ik na dit alles van hem moet denken.’

                ‘Misschien had hij het kunnen voorkomen, in elk geval wat Jason betrof. Aan de andere kant zijn mensen vaak blind voor wat ze niet willen zien.’

                ‘Ontkenning is nog nooit een goed excuus geweest. Darla had me kunnen vermoorden. Als die oever het niet had begeven, hád ze me ook vermoord.’

                Will keek niet op, want hij wilde niet dat Sara zag wat hij dacht. In plaats daarvan boog hij zich voorover en krabde achter Bobs oor. ‘De ex van Frank is bij hem. Dan sterft hij tenminste niet alleen.’

                ‘Schrale troost.’

                ‘Het is in elk geval wat,’ vond hij. ‘Sommige mensen hebben zelfs dat niet. Sommige mensen gaan gewoon...’ Will zweeg voor hij in een snotterend kind veranderde. ‘Hoe dan ook, ik denk niet dat ik er ooit echt achter kom wat er deze week is gebeurd.’

                ‘Is dat nodig?’

                ‘Waarschijnlijk niet. We krijgen Tommy er niet mee terug, maar zijn naam is gezuiverd. Darla kan niemand meer iets aandoen. Frank zit in zijn eigen gevangenis opgesloten.’

                ‘En voor Lena loopt het weer met een sisser af.’

                Ze klonk minder bitter dan eerst. ‘Dat zullen we nog wel zien.’

                Sara lachte. ‘Wedden?’

                Will probeerde iets slims te bedenken als inzet, bijvoorbeeld dat hij haar mee uit eten zou nemen als ze terug waren in Atlanta, maar hij was niet snel genoeg.

                ‘Brock heeft vanochtend gebeld,’ zei ze. ‘Hij heeft de sleutel van Lena’s Toyota in Darla’s borstzak gevonden. Ze zal wel van plan zijn geweest om met Lena’s auto te vluchten.’

                Hij dacht aan de doorgesneden banden van de Celica. Iemand op het politiebureau had Lena een afscheidscadeau gegeven. ‘Darla heeft jou waarschijnlijk uit je auto zien stappen en toen voor een iets chiquer vervoermiddel gekozen.’ Will had altijd geweten dat hun moordenaar goed kon improviseren. ‘Heeft Hare nog verteld waarom hij heeft gekeken of Tommy’s naam in de dossiers stond?’

                ‘Hij had Tommy een paar keer in de kliniek gezien. Het komt vaker voor dat jongelui van die leeftijd hun kinderarts nog bezoeken, maar Tommy kwam wel erg vaak, minstens één keer per week. Na zijn zelfmoord werd Hare nieuwsgierig en dook in de papieren op zoek naar Tommy’s naam.’ Sara gaf een ruk aan Billy’s riem toen de hond tegen de zijkant van Wills auto wilde plassen. ‘Hij bevestigde wat Darla heeft verteld. Hij was van plan de schending van het protocol aan de ethische commissie voor te leggen.’

                ‘Dat is toch goed? Hij heeft correct gehandeld.’