Verbroken(197)
‘Dus als Allison en Tommy allebei betrokken waren bij een medicijnenonderzoek liggen hun dossiers in de kliniek?’
Ze knikte.
Will dacht even na. Hij pakte het flesje weer op. ‘Ik denk niet dat dit genoeg is om een huiszoekingsbevel te krijgen.’
‘Dat heb je ook niet nodig.’
Zeventien
Lena hoorde het gestage gedruppel van water. Ze sperde haar mond open rond de prop, alsof ze de druppels kon opvangen. Haar tong was zo gezwollen dat ze bang was erin te stikken. Door uitdroging kon haar lichaam niet meer zweten. De enige manier om de kou te bestrijden was door te rillen, maar haar spieren waren te zwak om mee te werken. Toen ze op het knopje van haar horloge drukte, verlichtte de blauwe gloed de rode strepen op haar pols, die als een brandmerk in haar huid stonden.
Ze ging verliggen om de druk op haar schouder te verminderen. Rechtop zitten was er niet bij. De ruimte tolde om haar heen. Telkens als ze het probeerde, deden haar armen pijn of schoot er een steek door haar benen. Haar handen en voeten waren vastgebonden, en voor elke beweging was een coördinatie nodig die ze niet langer bezat. Ze tuurde het donker in en dacht aan de laatste keer dat ze was gaan hardlopen. Het was abnormaal warm geweest voor de tijd van het jaar. De zon had hoog boven de horizon gestaan en toen ze rondjes rende op de baan van de hogeschool, brandde hij eerst op haar gezicht en vervolgens op haar rug. Ze droop van het zweet. Haar huid gloeide. Haar spieren waren in topconditie. Als ze er maar lang genoeg aan dacht, kon ze haar schoenen bijna over de baan horen gaan.
Geen schoenen op een rubberen hardloopbaan. Schoenen op houten treden.
Lena spitste haar oren en hoorde de voetstappen naar de kelder afdalen. Voor haar viel een streep licht onder de deur door. Schrapende geluiden gaven aan dat er iets zwaars werd versleept: metaal over beton. Waarschijnlijk een stellingkast. De streep licht onder de deur werd feller. Lena sloot haar ogen toen er een sleutel in het nachtslot werd gestoken. De deur ging open en voorzichtig keek Lena tussen haar wimpers door om aan het verblindende tl-licht te wennen.
Eerst zag ze een lichtkrans achter het hoofd van de vrouw, maar toen tekende het gezicht van Darla Jackson zich geleidelijk aan af. Lena zag de blonde strepen in haar haar, de nepnagels. Vreemd genoeg was haar eerste gedachte hoe het mogelijk was dat de vrouw twee mensen op gruwelijke wijze had vermoord zonder dat haar nagels waren afgebroken. Waarschijnlijk deed ze elke avond nieuwe op.
Darla liep over de gestapelde cementblokken die als trap dienden naar het lagere gedeelte van de kelder. Ze knielde voor Lena neer en controleerde het touw. Ze legde haar hand hoe absurd het ook was op Lena’s voorhoofd. ‘Ben je er nog?’
Lena kon haar slechts aankijken. Ook zonder die prop in haar mond betwijfelde ze of ze in staat was om iets tegen de verpleegster te zeggen. Haar keel was te droog. Haar brein kon met moeite één denkbeeld tegelijk bevatten. Ze kon de vragen die zich aan haar opdrongen niet onder woorden brengen. Waarom had Darla dit gedaan? Waarom had ze Jason vermoord? Waarom had ze Allison vermoord? Het was onbegrijpelijk.
‘Je bent in de kelder van de kliniek.’ Darla legde haar vingers op Lena’s pols en gedroeg zich ogenschijnlijk als een zorgzame verpleegster in plaats van als een wrede moordenares. Het was alweer uren geleden dat Lena Darla betrapt had toen ze het bloed van de honkbalknuppel waste waarmee ze het achterhoofd van Jason Howell had ingeslagen. De handschoenen die ze had gebruikt, had ze in bleekmiddel gelegd om het bewijs te vernietigen. Nu voelde ze Lena’s pols en controleerde of ze koorts had.
‘Dit is een soort schuilkelder tegen bommen of tornado’s of iets dergelijks,’ zei Darla. Ze keek nog steeds op haar horloge. ‘Ik betwijfel of Sara ervan op de hoogte is. Ik ontdekte dit een tijdje geleden toen ik naar een plek zocht om dossiers op te bergen.’