Verbroken(201)

                ‘Waarom zou een arts het dan niet doen als er zoveel geld mee gemoeid is?’

                ‘Als je het op de correcte manier aanpakt, verdien je er namelijk niet zoveel mee. Het brengt wel wat op, maar je bent meer met papierwerk bezig dan met geneeskunde. We weten allemaal dat het een noodzakelijk kwaad is, maar er zit een kwalijke kant aan. Sommige artsen houden er hele onderzoeksfabrieken op na. Door de farmaceutische vertegenwoordigers worden ze “grote spelers” genoemd, net als in Las Vegas. Soms lopen er in zo’n kliniek wel vijftig verschillende onderzoeken tegelijk. Je hebt er een paar in het centrum van Atlanta, vlak bij het daklozencentrum, wat heel handig is.’

                ‘Ik wil wedden dat er op de hogeschool veel studenten zijn die snel wat willen verdienen.’

                ‘Sommigen van mijn armlastige patiënten schrijven zich in voor het ene onderzoek na het andere. Anders hebben ze niks te eten. Maar als je het slim aanpakt, is het big business. Er zijn websites voor professionele proefkonijnen. Die vliegen het hele land door en strijken zo’n zestig- tot tachtigduizend dollar per jaar op.’

                ‘Houden de artsen geen lijsten bij om te voorkomen dat patiënten misbruik maken van het systeem?’

                ‘Je hoeft alleen maar je rijbewijs te laten zien, en soms dat niet eens. Je naam wordt in een dossier gezet en vanaf dat moment ben je een nummer. Persoonlijke gegevens krijgen ze van de mensen zelf. Je kunt de onderzoeker wijsmaken dat je een effectenmakelaar bent die aan slapeloosheid en brandend maagzuur lijdt, terwijl je in werkelijkheid een dakloze alcoholist bent die op wat zakcenten uit is. Ze doen niet aan achtergrondonderzoek. Er is geen centrale databank met namen.’

                ‘Tommy reageert op een advertentie en schrijft zich in voor een van de onderzoeken. Hoe gaat het verder?’

                ‘Hij wordt medisch en psychologisch getest. Voor elk onderzoek zijn de criteria anders, en elke deelnemer moet aan de richtlijnen, of protocols, voldoen. Als je slim bent, kun je je moeiteloos een onderzoek in kletsen.’

                ‘Zo slim was Tommy niet.’

                ‘Nee, en hij zou niet door de psychologische keuring zijn gekomen als die op correcte wijze was uitgevoerd.’

                ‘Doet de arts dat niet zelf?’

                ‘Dat ligt eraan. Er zijn goede artsen die gewetensvol te werk gaan, maar de slechte artsen zien de onderzoeksdeelnemers niet eens. Die zijn gereduceerd tot documenten die afgetekend moeten worden. Meestal gaan ze op zondag naar de kliniek en “bestuderen” alle driehonderd gevallen vóór de toezichthoudende vertegenwoordiger de volgende ochtend langskomt.’

                ‘Wie voert zo’n onderzoek dan uit? Verpleegkundigen?’

                ‘Soms, maar een medische opleiding is niet vereist. Er zijn cro’s, uitzendbureaus voor klinisch onderzoek, die personeel aanbieden voor artsen die onderzoek verrichten. Dat soort mensen heeft nog enige training gehad. Er was eens een arts in Texas die zijn vrouw alles liet doen. Ze verwisselde per ongeluk het testmedicijn met pillen die ze voor haar hond had gekregen. Een andere arts liet de leiding over aan zijn maîtresse. Tegen deelnemers die vergeten waren het medicijn te slikken zei ze dat ze maar een dubbele dosis moesten nemen, waardoor de helft leverbeschadiging opliep.’

                ‘Goed, dus Tommy komt door de psychologische keuring. En dan?’

                ‘Dan volgt er een medisch onderzoek. Hij was gezond, dus je kunt ervan uitgaan dat hij erdoorheen kwam. Vervolgens krijgt hij de pillen. Hij moet een dagboek bijhouden. Waarschijnlijk één keer per week moet hij bloed- en urinemonsters afgeven, of gewoon langskomen. Degene met wie hij praat neemt zijn dagboek in en voegt zijn eigen verslag – de bronnotities – bij het dossier. De arts krijgt alleen het dossier te zien.’