Verbroken(195)

                Hij keek haar verbaasd aan, alsof ze beter zou moeten weten. ‘Een bril is niet de oplossing voor mijn probleem. Ik heb dit mijn hele leven al.’

                ‘Krijg je hoofdpijn als je leest? Word je misselijk?’

                Hij maakte een onbestemd gebaar en knikte. Het was duidelijk dat ze niet veel meer uit hem zou krijgen.

                ‘Je zou eens naar een oogarts moeten gaan.’

                ‘Alsof ik zo’n kaart kan lezen.’

                ‘O, lieverd, als ik met een lampje in je ogen schijn zie ik zo of je lens een afwijking vertoont.’

                Dat ‘lieverd’ hing nogal pijnlijk tussen hen in. Will staarde haar aan. Zijn handen lagen op tafel. Zenuwachtig draaide hij aan zijn trouwring.

                Sara deed een poging haar gêne te verbergen. Ze pakte het medicijnpotje en hield het hem voor. ‘Kijk eens naar de kleine lettertjes.’ Will keek haar een paar tellen aan voor hij zijn blik naar het flesje liet gaan. ‘Stil blijven zitten.’ Voorzichtig schoof ze haar bril op zijn neus en hield hem het potje weer voor. ‘Zo beter?’

                Will keek, maar met duidelijke tegenzin. Hij wierp een verbaasde blik op Sara, en keek weer naar het potje. ‘Het is scherper. Nog niet helemaal goed, maar wel beter.’

                ‘Je hebt namelijk een leesbril nodig.’ Ze zette het potje weer op tafel. ‘Kom maar naar het ziekenhuis als je weer in Atlanta bent. Of we kunnen morgen naar mijn oude werkplek gaan. Waarschijnlijk heb je de kinderkliniek wel gezien, tegenover het politiebureau. Ik had altijd speciale oogkaarten voor...’ Sara zweeg. Haar mond viel open.

                ‘Wat is er?’

                Ze nam haar bril terug en las nogmaals de kleine letters op het etiket. ‘h-c-c. Heartsdale Children’s Clinic.’ Sara had allerlei illegale verklaringen voor het potje de revue laten passeren, maar niet aan iets legaals gedacht. ‘Dit maakt deel uit van een medicijnentest. Die voert Elliot dan zeker vanuit de kliniek uit.’

                ‘Waar heb je het over?’

                ‘Farmaceutische bedrijven moeten medicijnen eerst testen voor ze die op de markt brengen,’ legde ze uit. ‘Ze betalen vrijwilligers voor deelname aan het onderzoek. Tommy heeft zich vast als vrijwilliger aangemeld, maar dan snap ik niet hoe hij aan het protocol heeft kunnen voldoen. Als er één regel van belang is bij dit soort onderzoek, dan is het wel dat de deelnemers weten en begrijpen waarmee ze instemmen. Dat kon bij Tommy absoluut niet het geval zijn.’

                ‘Weet je zeker dat dat het is?’ Will klonk sceptisch.

                ‘Dat nummer boven aan het etiket.’ Ze wees naar het flesje. ‘Het is een dubbelblind onderzoek. Aan elke deelnemer wordt door de computer een willekeurig nummer toegewezen dat bepaalt of hij het echte medicijn of een placebo krijgt.’

                ‘Heb jij weleens zo’n test gedaan?’

                ‘Ik heb er een paar in het Grady gedaan, maar die hadden met chirurgische ingrepen of ernstig letsel te maken. We gebruikten infusen of injecties. We hadden geen placebo’s. En we deelden ook geen pillen uit.’

                ‘Ging dat op dezelfde manier als bij een gewone medicijnentest?’

                ‘Ik vermoed dat de procedures en de rapportage hetzelfde zijn, maar wij werkten met traumagevallen. Dan verloopt het intakeprotocol anders.’

                ‘Hoe gaat het buiten het ziekenhuis in zijn werk?’