Verboden terrein(10)

Op dat moment kwamen de laatste twee leden van hun club, Vanessa Thorpe en Abby Talbot, het restaurant binnen en voegden zich bij hen. Beide jonge vrouwen waren onberispelijk gekleed. Vanessa in een jurk die precies dezelfde kleur had als haar groene ogen en Abby in het wit wat haar gebruinde gelaatskleur en haar lange blonde haren benadrukte. Sinds de begrafenis van Abby’s moeder die in het begin van de zomer had plaatsgevonden, had Felicity haar niet meer gezien en ze vroeg zich nu af hoe het met Abby ging.

Na alle kussen, omhelzingen en complimenten namen de nieuwkomers plaats en bestelden een glas wijn. Zodra ze de kans hadden om het menu even te bestuderen – ze kwamen hier al zo lang lunchen dat ze dat eigenlijk wel uit hun hoofd kenden – gaven ze hun bestelling op. De meesten hielden het bij een salade, vis of kip, maar Lily zei lachend dat de calorieën haar niet konden schelen en dat ze voor pasta ging. ‘Als de baby er eenmaal is, ga ik wel weer lijnen. Zolang als het kan, ga ik er dus van genieten.’

‘En als ik jou een beetje ken, heb je weer maatje zesendertig voordat dat kind een maand oud is,’ merkte Vanessa op.

‘Wel, misschien achtendertig.’

‘Nee, ga er maar vanuit dat het veertig gaat worden.’

‘Moet je haar eens horen.’ Vanessa trok haar wenkbrauwen op.

‘O, ze doet gewoon haar best om ons een goed gevoel te geven,’ zei Abby giechelend.

‘Alsof jij vet bent,’ kaatste Vanessa terug.

Felicity leunde achterover en genoot van het gekibbel. Ze was dol op deze bijeenkomsten. Het waren stuk voor stuk geweldige vrouwen en loyale vriendinnen die haar hadden gesteund en haar moed hadden ingesproken ten tijde van haar problemen met Sam.

Zelfs Abby was loyaal geweest, al had die akelige moeder van haar genoten van het schrijven over Sams wangedrag en het verlies van Felicity’s erfenis. Felicity had zich altijd afgevraagd hoe een moeder en een dochter zozeer konden verschillen, want Abby roddelde zelden. Misschien had ze er genoeg van gekregen omdat ze opgegroeid was bij Bunny, die niets liever had gedaan.

Nadat iedereen had besteld, ging het gesprek over Emma’s relatie met Garrett, of liever gezegd, over haar breuk met Reed.

‘Hoe heeft Reed het nieuws opgevat?’ vroeg Vanessa.

Emma haalde haar schouders op. ‘Ik heb hem niet meer gesproken sinds we een punt achter onze verloving hebben gezet,’ bekende ze.

Vanessa trok een grimas. ‘Arme Reed. Zijn hart is waarschijnlijk gebroken.’

‘Dat hoop ik toch echt niet,’ zei Emma, op haar lip bijtend.

Emma was teergevoelig en Felicity wist dat ze werkelijk om Reed gaf en dat ze hem niet had willen laten lijden.

‘Heeft iemand anders hem nog gezien?’ vroeg Emma, haar vriendinnen aankijkend.

Die vraag bezorgde Felicity een onbehaaglijk gevoel. Ze wilde niet onthullen dat zij hem gezien had; ze was bang dat ze haar gevoelens niet zou kunnen verbergen als ze over hem zouden praten, maar tegelijkertijd vond ze het afschuwelijk om Emma iets voor te liegen. Dus stond ze op en zei: ‘Neem me niet kwalijk. Ik moet even naar het toilet. Niet over me roddelen als ik er niet bij ben om mezelf te verdedigen.’

Ze schoten allemaal in de lach.

Ze zou een tijdje wegblijven. Straks zou het gesprek ongetwijfeld een andere wending nemen. Maar ze keerde bijna op haar schreden terug, toen ze de toiletruimte binnen kwam en Delia Forrester voor de lange spiegel zag staan. Delia was een van de mensen die ze het minst mocht.

‘Felicity! Lieverd! Wat is dat lang geleden,’ riep Delia uit. Om de een of andere onbegrijpelijke reden had de vrouw een zwak voor Felicity en gedroeg zich alsof ze beiden uit hetzelfde hout waren gesneden.

Felicity glimlachte geforceerd en zei zo vriendelijk als ze kon: ‘Hallo, Delia.’ Hoewel ze de vrouw verafschuwde, wist ze dat het zinloos was om haar tegen zich in het harnas te jagen. ‘Hoe gaat het met je?’

‘Geweldig!’ Delia klopte op haar platinablonde pagekapsel dat tot in de puntjes verzorgd was.

Waarom hielden toch zoveel mensen van platinablond? Realiseerden ze zich dan niet dat de geverfde versie er volslagen nep uitzag? Felicity keek tevreden in de spiegel naar haar eigen natuurlijke platinablonde haarkleur.

‘En hoe gaat het met jou, lieverd? Ik weet dat je het tegenwoordig razend druk hebt. Je hebt die Townsend-bruiloft en daar komt de Newhouse-bruiloft nog eens bij en dan was er natuurlijk nog de bruiloft van Emma en Reed die op het laatste nippertje niet doorging. Om nog maar te zwijgen van al dat liefdadigheidswerk dat jij en je vriendinnen doen.’

Dit laatste werd op kleinerende toon gezegd, omdat Delia geen deel uitmaakte van de liefdadigheidscomités of clubcomités waarbij de leden van de Debutantenclub betrokken waren. Felicity vroeg zich af of ze daartoe geen pogingen ondernam, omdat ze wist dat de andere vrouwen zich niet door haar zouden laten koeioneren.