Verboden terrein(8)

‘Bedankt,’ zei Felicity. ‘Straks ga ik lunchen met de Debutantenclub.’ De Debutantenclub was de naam van haar vriendinnenclubje.

‘Dat heb ik in je agenda zien staan,’ zei Rita. ‘Hoe laat ben je hier terug?’

‘Waarschijnlijk niet voor drieën. Hoezo? Is er iets dringends wat ik ben vergeten?’

‘Nee, hoor.’ Rita glimlachte. ‘Ik wil alleen graag op de hoogte blijven.’

‘Als er iets is, bel ik je. En als er wel iets dringends binnenkomt, kun je me altijd op mijn mobiel bellen.’

‘Oké. Veel plezier vandaag, jullie twee.’

Vijf minuten later waren Bo en Felicity op weg. Felicity had Bo’s aanbod van een lift geweigerd omdat ze van Rosedale rechtstreeks naar de Eastwick Country Club zou rijden.

Toen ze de ingang van de stoeterij naderden, begon haar hart wat sneller te kloppen. Zelfs al had ze na die kus nog telefonisch contact met Reed gehad, het zou toch anders zijn om hem in levenden lijve te zien. Om in zijn ogen te kijken en zich te herinneren hoe hij op haar had gereageerd toen ze elkaar kusten. Maar hoe gênant de situatie ook was, ze was vastbesloten om deze dag even efficiënt en zakelijk te zijn als ze altijd was.

Het laatste wat ze wilde, was dat Reed zou denken dat die kus belangrijk voor haar was geweest, of dat ze er enige betekenis aan hechtte. Ze kon hem maar beter in de waan laten dat haar gedrag van de vorige dag een tijdelijke dwaling was geweest.

Reed stond voor zijn kantoor toen Felicity en Bo onder de poort door reden. Ze parkeerden hun auto’s en liepen op hem toe.

‘Goedemorgen,’ zei Felicity.

‘Goedemorgen,’ antwoordde hij.

Verdraaid, wat zag hij er goed uit. Opnieuw was hij gekleed in die strakke rijbroek, maar nu droeg hij er een blauw shirt op dat de kleur van zijn ogen benadrukte.

Felicity’s hart trok even samen toen zijn ogen de hare ontmoetten. Het kostte haar al haar wilskracht en zelfbeheersing om haar blik niet af te wenden. In plaats daarvan zei ze met een stem die bewonderenswaardig kalm klonk: ‘Reed, mag ik je voorstellen aan mijn fotograaf, Bo Harrison. Bo, dit is Reed Kelly, de eigenaar van Rosedale.’

‘Bo.’ Reed stak zijn rechterhand uit. ‘Aangenaam kennis te maken.’

‘Insgelijks, Mr. Kelly. Ik waardeer het zeer dat ik de kans krijg om hier te werken.’

Reed glimlachte. ‘Waar willen jullie beginnen?’

‘Misschien zou je ons een kleine rondleiding kunnen geven,’ stelde Felicity voor. ‘Dan krijgt Bo een beetje een idee van wat er hier is.’

Reed keek haar twijfelend aan. ‘Ben je van plan om hier rond te wandelen op die schoenen?’

‘En mijn Blahniks riskeren? Ben je wel lekker?’ Felicity grijnsde. Ze had zich de grootste moeite getroost om schoenen te vinden die pasten bij haar glanzende zonnejurk in turkooizen, paarse en gouden tinten. ‘Ik heb andere bij me.’

Ze reikte in haar grote tas en haalde er een paar sportschoenen uit die ze verruilde voor haar hooggehakte goudkleurige sandaaltjes.

Meteen daarna gingen ze op weg. Reed ging voorop en legde uit waarvoor de afzonderlijke gedeeltes werden gebruikt. Felicity was blij dat ze hadden besloten om de rondleiding in de ochtend te doen, want de zon begon al erg warm te worden. Terwijl ze rondwandelden, raakte ze onwillekeurig onder de indruk van de grootte van Rosedale. Het bedrijf was werkelijk prachtig en veel uitgebreider dan Felicity zich had voorgesteld na Emma’s oppervlakkige beschrijvingen.

Eigenlijk had Emma slechts zelden over Reed gepraat gedurende de tijd dat ze met hem verloofd was geweest. Ze had hooguit wel eens verteld waar ze waren geweest en wat ze hadden gedaan. Maar nooit met veel enthousiasme en dat had voor Felicity eigenlijk het eerste teken moeten zijn dat het niet zo goed tussen hen ging.

Had Reed Emma’s twijfels gevoeld, vroeg ze zich af. Want die had Emma zeker al een tijdje gehad, al was ze dan misschien niet in staat geweest om die onder woorden te brengen of te delen met haar beste vriendin; en dat was zij. Zich afvragend hoelang het zou duren eer hij over Emma heen was, wierp ze zo onopvallend mogelijk een blik in zijn richting. Ze betrapte hem erop dat hij naar haar keek met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht.

Ze schrok toen hun blikken elkaar ontmoetten en voelde een blos naar haar wangen stijgen. Snel keek ze een andere kant op en deed alsof ze geïnteresseerd was in de quarantaineafdeling die hij hun zojuist had aangewezen.

Waar had hij aan staan denken? Ze slikte moeizaam. Verdraaid, ze wilde maar dat ze de vorige dag beter in staat was geweest om haar instincten onder controle te houden.

De rest van de rondleiding zorgde ze ervoor dat ze niet meer naar Reed keek. Hij maakte haar nerveus, en dat stond haar helemaal niet aan. Ze moest erkennen dat ze hem veel leuker vond dan goed voor haar was.