Verboden terrein(7)

Hij kon het niet laten om te grijnzen. Haar loyaliteit schonk hem een warm gevoel. Op zijn familie kon hij altijd rekenen.

Anna Lisa, de vrouw van Daniel, keerde zich naar Shannon toe en zei: ‘Hé, raad eens wie ik vanmiddag uit Goldman’s Deli zag komen.’

‘Geen idee,’ zei Shannon.

‘Alex Newhouse.’

‘Echt?’

Alex Newhouse werd slechts zelden gezien in Eastwick. Want zelfs als hij even niet filmde en thuis was, bleef hij meestal dicht in de buurt van zijn door hoge hekken omheinde landgoed. Vooral tijdens het drukke toeristenseizoen.

‘Ja. Je had de toeristen eens moeten zien die hem aangaapten.’ Anna Lisa giechelde. ‘Natuurlijk was ik zelf geen haar beter. Jeetje, die man is om op te eten! Die ogen…’ Ze zuchtte. ‘Weet je trouwens dat Felicity Farnsworth de bruiloft van zijn dochter Portia gaat doen?’

Shannon knikte. ‘Dat heb ik gehoord, ja.’

‘Zou jij geen moord doen voor een uitnodiging?’ mijmerde Anna Lisa hardop.

‘Ik wel,’ zei Reeds moeder. ‘Ik ben al dol op Alex Newhouse sinds ik zijn eerste film heb gezien.’

‘Hij is onweerstaanbaar,’ stemde Shannon in.

Reed vroeg zich af of hij hun zou vertellen dat de huwelijksreportage zou worden gemaakt op Rosedale Farms. En dat Alex ook op die foto’s zou staan. Maar dat kon hij maar beter niet doen, besloot hij. De Newhouses zouden geen behoefte hebben aan publiek, en zeker niet tijdens een fotosessie die hun vijfduizend dollar ging kosten.

‘Het gaat uitstekend met Felicity’s bedrijfje, nietwaar?’ zei Anna Lisa.

‘Ja, verrassend goed,’ zei Shannon.

Daniel smoorde een geeuw, duidelijk verveeld door al dat gepraat over huwelijken. ‘Reed, zullen we de rest van de clan verzamelen en naar football op televisie gaan kijken?’

Reed wilde veel liever blijven luisteren naar wat de vrouwen over Felicity te melden hadden, maar hij wist niet hoe hij dat voor elkaar moest krijgen, dus duwde hij met tegenzin zijn stoel achteruit.

‘Waarom vind je dat zo verrassend?’ vroeg Anna Lisa.

Ja, dacht Reed, die net deed alsof hij iets in zijn schoen had om tijd te winnen. Waarom vind je dat?

‘O, je weet wel,’ zei Shannon. ‘Ze is geboren met een zilveren lepel in haar mond. Ik had gewoon niet verwacht dat een vrouw zoals zij over zoveel doorzettingsvermogen zou beschikken.’

‘Ze komt op mij toch wel over als een vrouw die, als ze eenmaal ergens haar zinnen op heeft gezet, zich een slag in de rondte zal werken om dat te bereiken,’ zei Anna Lisa. ‘Ik bewonder haar mateloos omdat ze zich na de afschuwelijke echtscheiding zo heeft herpakt en iets van haar leven maakt.’

‘Het is alleen jammer dat ze niet een betere smaak heeft op het gebied van vriendinnen.’ Reeds moeder wierp een duistere blik in Reeds richting.

Reed wist dat hij nu moest maken dat hij wegkwam. Toen hij samen met Daniel in de woonkamer zat voor de breedbeeldtelevisie die hun vader vier maanden voor zijn fatale hartinfarct had gekocht, kon hij zijn gedachten amper bij de wedstrijd van de Red Sox houden. Hij bleef maar denken aan Felicity, de beste vriendin van zijn ex-verloofde. En hoe meer hij aan haar dacht, hoe meer hij verlangde naar datgene waarmee ze die dag waren begonnen.

Allemachtig! Waarom kon hij die vrouw niet uit zijn hoofd zetten? Misschien probeerde zijn onderbewustzijn hem iets te vertellen. Misschien moest hij proberen om haar in zijn bed te krijgen, in plaats van haar uit zijn hoofd te zetten. Want het was wel duidelijk dat hij niet in staat zou zijn om door te gaan met zijn leven, als hij daartoe geen poging ondernam.



Toen Felicity op donderdagochtend op kantoor kwam, verbaasde het haar niet dat Bo Harrison daar al aanwezig was en op haar zat te wachten.

Bo, met zijn geverfde platinablonde haren, diamanten oorbellen en zwarte uniform, was het prototype van de creatieve kunstenaar. Zijn foto’s waren kunststukjes en ofschoon dat hij exorbitant hoge prijzen rekende, was hij bijzonder in trek.

‘Goedemorgen,’ zei hij glimlachend.

‘Goedemorgen Bo.’

‘Klaar om aan de slag te gaan?’

‘Zodra ik een kop koffie heb gehad.’ Ze had die woorden nog maar amper uitgesproken toen Rita uit het kleine keukentje kwam en Felicity een beker overhandigde. Ze grijnsde. ‘Je bent een engel, Rita.’

Vandaag was haar assistente gekleed in een knalgele jurk en bijpassende hooggehakte schoenen met open neuzen. Rita kocht haar schoenen in de uitverkoop of in outletwinkels in plaats van in dure winkels met designkleding.

‘Wat zie je er leuk uit,’ zei Felicity waarderend.

‘Jij ook,’ kaatste Rita terug, kijkend naar Felicity’s bontgekleurde zonnejurk die heel anders was dan de zwarte of taupe jurkjes die ze gewoonlijk naar haar werk droeg, omdat dat kleuren waren die nooit de aandacht zouden afleiden van haar bruiden of hun gasten.