Troost en Geluk(94)

Constance glimlachte spottend. Dat was wat iedereen had gedacht toen zijn eerste boek werd verfilmd. Er werden bedragen genoemd van vijf- tot tienduizend pond en dat had hij nooit tegengesproken. Later had hij verteld dat hij zevenhonderdvijftig pond had gekregen voor de filmrechten. Dat was wel zeventien jaar geleden geweest, maar zelfs al hadden ze hem nu tweeduizend gegeven, dan zou dat binnen het jaar weer op zijn, met zijn manier van leven.

Toen ze op het punt stonden te vertrekken, zei Harry nog: 'Je moet niet vereenzamen, Connie. Als het je allemaal te veel wordt, kom dan maar een tijdje bij ons.'

Ze bedankte hem en zei dat ze dat zou doen, al wist ze dat ze dat nooit zou doen. Toch voelde ze zich na hun vertrek eenzamer dan ooit.



Ze had al die weken zelfs geen glimp opgevangen van Vincent. Ze had hem kunnen tegenkomen als ze de heuvel af was gedaald, maar dat wilde ze niet. Evenmin hadden de O'Connors, Florence, Hannah of Sean, haar uitgenodigd om beneden te komen.

Jarenlang was haar trots gekwetst geweest omdat ze werd afgewezen door haar man. Ze was heel lang niet in staat geweest zijn voorkeur voor jonge meisjes te zien als een afwijking in zijn geaardheid. Ze had het eerder beschouwd als een fout van haar. Haar uiterlijk en haar figuur hadden haar ook geen zelfvertrouwen gegeven. Ze wilde liefhebben en liefde krijgen. Ze wist dat haar behoefte om liefde te geven groter was dan haar drang om bemind te worden. Door al die jaren onthouding van die behoefte was het haar echter onmogelijk geworden om de eerste stap te zetten. Ze zag de situatie nu trouwens ook in een heel ander licht. Tenslotte had hij het ook kunnen tonen, als hij haar wilde. Hij had er ruimschoots de tijd voor gehad. Terugdenkend aan die nieuwjaarsmorgen, zag ze wat zich toen had afgespeeld nu als iets tussen een ongetrouwde man en een getrouwde vrouw. Inmiddels had zij een zuiver geweten, want haar huwelijk zou binnenkort worden ontbonden. De ontrouw in zijn verleden zou hem ervan weerhouden ooit nog eens iets met een vrouw te beginnen. Aanvankelijk had ze zijn houding nog toegeschreven aan woede over haar achterdocht. Maar nu vond ze zes weken wel erg lang om daarin te volharden, vooral onder de huidige omstandigheden.

Daarom vroeg ze reisbrochures aan en Michael en Moira namen het nieuws over haar plannen mee naar beneden. Ze stonden in de keuken en keken naar Florence, Hannah en Sean. Michael zei: 'Ze gaat naar Spanje.'

'Zei ze dat?' vroeg Sean.

'Ja. Dat zei ze toch, Moira? Ze wees ons op de kaart aan naar welke plaats ze gaat.'

'Wanneer vertrekt ze?' wilde Florence weten.

'Dat weet ik niet. Ik bracht die folder vanochtend pas naar boven. Ik kwam de postbode tegen op de heuvel en hij vroeg me of ik haar post wilde brengen. Er zat een grote envelop met folders en een brief bij. Ze heeft hem voorgelezen en ons toen aangewezen waar die piekwas. Toch, Moira?'

Moira knikte zwijgend.

Sean sloeg met zijn vuist in de palm van zijn andere hand. Het maakte een kletsend lawaai. 'Dat is het einde. Als ze eenmaal weggaat, komt ze nooit meer terug. Ze gaat het huis te koop zetten. Let op mijn woorden, ze gaat het verkopen. En zo mooi als nu het is opgeknapt zal het in een oogwenk weg zijn. Als ze die heuvel af daalt om naar Spanje of weet ik veel waarheen te gaan, zien we haar nooit meer terug. Neem dat van mij aan.'

'Waarom ga jij het hem niet vertellen?' zei Hannah. 'Anders doe ik het. Ga hem zeggen dat hij ophoudt zich te gedragen als een stomme idioot.'

'Wat helpt dat?' vroeg Florence bedaard. 'Hij zal zich alleen maar nog meer afsluiten. Hij zal vanzelf wel weer bijdraaien.'

'En dan zal het te laat zijn,' zei Sean.

Florence antwoordde niet. Ze keek naar Michael, vervolgens naar Moira en na een tijdje zei ze tegen hen: 'Denk je dat jullie tijdens het eten samen over de Spaanse vakantie van mevrouw Stapleton zullen praten?'

Michael vroeg grinnikend: 'Zo'n beetje langs mijn neus weg, bedoelt u?'

'Precies,' zei Florence. 'Langs je neus weg. En jij, Moira, denk jij dat jij daar met Michael over gaat praten? Ook langs je neus weg?'

Nu grinnikte Moira naar haar. 'Tuurlijk,' zei ze. 'En ik zal het ook tegen Davie zeggen. Hij zegt altijd dat hij verre reizen gaat maken, als hij dokter is en veel geld verdient. Als hij ooit dokter wordt, want...'

'Ja, ja,' onderbrak Florence Moira's gebabbel. 'Dat weten we ook wel... Maar begin er niet meteen over.' Ze keek van de een naar de ander. 'Michael, pas als je bord half leeg is, zeg je er iets over... hoe graag je naar Spanje zou gaan, bijvoorbeeld. Vanwege het weer hielen dat het daar veel warmer is.'

Michael knikte gretig en zei: 'Komt in orde. Ik begin erover.'

'Hij zal het heus wel doorhebben,' zei Hannah. 'Vin laat zich geen oor aannaaien.'

'Hij krijgt het niet door,' zei Michael beledigd. 'Ik doe het heus wel zo dat hij het niet doorkrijgt. En we kijken niet naar hem als we erover praten. Denk daarom, Moira.' Hij kneep in haar arm. 'Je mag niet naar hem kijken. Je kijkt naar Barney, of Joseph, of naar mij. Naar wie je maar wilt, behalve naar hem. Zolang hij je niets vraagt, tenminste.'