Troost en Geluk(92)

Terwijl hij sprak ondersteunde hij haar bij het opstaan en bracht haar naar de bank. Toen ze zat keek ze naar hem omhoog. Alles in haar gezicht trilde toen ze zei: 'Wat kunnen mensen toch wreed zijn. Hij was daar... en hij wist dat er mensen naar hem op zoek waren... tot op het bot verkleumd, doorweekt en doodmoe.' Haar stem brak en er welden tranen op in haar ogen.

'Kom, kom. Ga nu niet weer huilen. U weet dat u zich daarmee alleen maar ziek maakt.'

Ze schudde haar hoofd. 'Ik ben... ik ben weer in orde. Ik zal niet meer zo huilen. Maar... die wreedheid van hem. Weet u,' ze greep zijn hand, 'hij... had het gehoord, van Vin. Niet van mij, maar van mensen in het café. Hij wist ongetwijfeld wat ik zou denken,' ze liet haar hoofd zakken, 'wat... jullie allemaal zouden denken...'

'Kom, kom. Het is allemaal voorbij.'

'Hij deed het met opzet. Zo wreed. Hij zou het misschien nog langer zo hebben gelaten... het hebben volgehouden.'

'Nee. Nee, dat zou hem niet gelukt zijn. Iemand moest hem gezien hebben.'

'U... u kent hem niet, meneer O'Connor. Hij heeft ooit een verhaal geschreven dat ongeveer zo ging als wat er net is gebeurd.'

'Kom. Maak uzelf niet nog erger overstuur. Zijn plan heeft trouwens niet gewerkt.'

'Jawel. Toch wel.' Voorzichtig veegde ze haar tranen weg. 'Het heeft wel gewerkt, want ik heb echt gedacht dat Vin hem iets had aangedaan. Vin weet dat en hij zal het nooit kunnen vergeten.'

'Nou, troost u.' Sean klonk nu erg aangedaan. 'U bent niet de enige die dat heeft gedacht. We dachten het allemaal. Vin wordt niet gauw verliefd en hij is erg bezitterig. Dat is zo'n ongeciviliseerd trekje dat je soms vindt bij mannen die in deze streek zijn opgegroeid. Hoewel hij zoals je weet geen druppel Northumbrisch bloed in zijn aderen heeft. Hannah is net als ik honderd procent Iers. Mijn hele familie is sinds mensenheugenis Iers, zonder één uitzondering. Maar neem Vin nou. Hij lijkt op Hannah noch op mij, en qua karakter heeft hij veel weg van Florence. Het meest lijkt hij nog op het land waarin hij leeft, hard, ongetemd en veeleisend, maar net als de seizoenen prachtig van afwisseling, want hij is ook intens goed en barmhartig. Hoe kan hij anders de steun en toeverlaat zijn van ons allemaal daarbeneden? U weet best, mevrouw Stapleton, dat ik mijn gezin nooit hebt onderhouden. Ik heb mijn kinderen verwekt, meer niet. Ik ben een luie, lamlendige boerenkinkel en ik ben maar goed voor twee dingen, liefde en trouw. En bij die trouw zult u misschien ook wel vraagtekens zetten als u weet wat ik Florence heb laten ondergaan. Toch ben ik haar op mijn eigen manier altijd trouw gebleven, want alle liefde die ik te bieden heb is voor haar. Ah,' zei hij hoofdschuddend, 'waarom vertel ik u dit allemaal? Ssst! Daar komt iemand aan. Sttt!' Hij keek op. 'Daar komt iemand. Droog uw tranen. Kom, droog uw tranen... Ha!' Hij wendde zich van haar af. 'Jij bent het, Florence. Ik zeg net tegen mevrouw Stapleton dat ze een lekker koppie thee en een beetje afleiding nodig heeft.'

Florence trok haar jas uit en legde hem over een stoel. Ze liep naar de haard en keek naar Constance. Het was echter niet tegen haar dat ze sprak, maar tegen Sean: 'Michael zegt dat Peter boven bij de brandgang was. Hij is hem gaan halen. Wil je als je naar beneden gaat tegen Hannah zeggen dat ze niet vergeet het eten uit de oven te halen? Anders verkoolt het.'

'Dat zal ik zeggen, Florence. Komt in orde. Nou, dan ga ik nu maar. Tot later.' Hij boog zich glimlachend over Constance en klopte haar op de schouder: 'We zien elkaar wel weer.'

'Ja, Sean...'

Toen Sean zijn eigen erf betrad ging hij niet rechtstreeks naar huis om Florence' boodschap over te brengen. Hij ging naar de werkplaats, stootte de deur open en riep: 'Vin! Ben je daar?'

Vincent stond over de werkbank gebogen en hield de nek van een kangoeroe tegen de polijstschijf. Zijn vader zei: 'Heb je Bill Dickenson gezien?'

'Ja, ik heb Bill Dickenson gezien,' zei Vincent.

'En heeft hij het je verteld?'

'Ja, hij heeft het me verteld,' zei Vincent nonchalant.

'Wat een gore smeerlap, hè? Ik bedoel niet Bill, natuurlijk.'

'Nee, ik weet wie je bedoelt.'

'Ze zegt dat hij het expres deed.'

Vincent draaide zich langzaam om, keek zijn vader aan en zei onverschillig: 'Is dat zo?'

'O, jongen toch!' zei Sean hoofdschuddend. 'Doe toch niet zo.'

Vincents stem leek tegen de houten balken van de werkplaats te weerkaatsen toen hij schreeuwde: 'Hoe wil je godsamme dan dat ik doe? Moet ik tegen jullie allemaal glimlachen en zeggen: "Ach, de mens is nu eenmaal wat hij is, en ik begrijp best dat jullie me er allemaal van verdacht hebben dat ik in herhaling zou vervallen. God! Dat hebben jullie stuk voor stuk gedacht, te beginnen bij ma. Behalve Barney misschien, maar die weet het nog niet, hè? Allemaal hebben jullie maar één ding gedacht, en dat was dat ik hem had vermoord. En omdat hij nu levend en wel en grinnikend om zijn geintje is teruggevonden, verwachten jullie dat ik doe alsof er niets is gebeurd.'