Troost en Geluk(6)

'O, nee. Niet voor mij,' zei Harry. 'Het is mij nog te vroeg. Ik heb nu wel zin in een kop thee.'

'Ik ga hem zetten.' Constance maakte zich zachtjes van Jim los. 'Het is zo gebeurd.'

'Ik help je even, Connie.' Millie kwam overeind van de divan en volgde Constance door de hal naar de keuken. Maar daar hielp ze niet kopjes op het dienblad te zetten of met iets anders. Ze ging voor het raam staan en na een tijdje naar buiten te hebben gekeken zei ze: 'Ik heb altijd het uitzicht hier bewonderd, Connie.'

'Ja, Millie. Het is prachtig.'

Hoe vaak had Millie het uitzicht al niet geroemd, vroeg Constance zich af terwijl ze de kopjes klaarzette. Ze pakte een zilveren theepot van een blad dat al klaarstond op een zijtafel, deed vijf scheppen thee in de pot en goot er kokend water op. Ze keek om naar Millies rug en vroeg zacht: 'Wat scheelt eraan, Millie?'

Millie draaide zich om en leunde met haar handen achter zich tegen de vensterbank. Ze slikte hoorbaar en zei: 'Ik denk dat ze het weer heeft gedaan, Connie.'

'Nee toch!' Constance liep naar haar toe en herhaalde: 'Nee toch!'

'Ze is schaamteloos en hij wil het maar niet zien. Hij denkt dat ze intelligent is. Bij ieder ander zou hij het hebben gezien, maar niet bij haar. Ik heb haar spullen doorzocht. De laatste drie maanden heb ik niets gevonden. Dus... dus heb ik haar gisteren aangepakt. En weet je wat ze deed? Ze lachte me uit. Het is een ziekte bij haar, Connie. Echt een ziekte. Het kan haar niets schelen. Ik ben zo bang. Ik ben echt bang dat hij het deze keer wel ontdekt, omdat ze steeds schaamtelozer wordt. Ze weet hoe dol hij op haar is en toch kan ik me voorstellen dat ze een mes zal pakken en hem lachend in stukjes zal snijden. Er is iets helemaal mis met haar, maar alleen ik en jij lij ken dat te zien, Connie. Alle anderen vinden haar zo'n leuke meid! Zo aardig! Het wordt zijn dood als hij het ontdekt, en dat gebeurt een keer. Ik bid God dat ze weggaat. Dat ze wegloopt. Weet je, wanneer ik hoor van meisjes die zijn weggelopen van huis, denk ik: deed zij dat in godsnaam maar!' Millie sloeg haar ogen neer, liet haar hoofd hangen en zei: 'Mooi is dat, om zulke dingen te zeggen over je eigen dochter.'

'O, Millie.' Constance stak haar armen uit en pakte troostend de plompe armen vast. Ze was altijd erg dol geweest op Millie. Soms had ze zelfs het hoofd tegen haar boezem willen vlijen om door haar getroost te worden. Millie was maar een jaar ouder dan zij, maar ze straalde moederlijkheid, warmte en veiligheid uit. En haar bloedeigen dochter wilde al die dingen niet van haar. Haar dochter was harteloos. Ze voelde niet eens iets voor de jongens of mannen met wie ze optrok. Ze wilde maar één ding van ze en wanneer ze dat had gekregen werd ze hen snel beu. Merkwaardig toch, dacht Constance, Ada had Jims dochter kunnen zijn, want ze hadden hetzelfde karakter. En nog vreemder was het dat haar eigen zoon meer op Harry leek. Ergens hadden de lijnen van de erfelijkheid elkaar gekruist.

'Het moeilijkste is,' zei Millie, 'om de schijn op te houden. Als ik bekommerd kijk of een beetje pips zie, blijft hij net zo lang zeuren tot hij weet wat eraan scheelt.'

'Millie! Millie! Kom eens... En Connie ook.'

Harry's stem in de woonkamer dirigeerde hen allebei naar de tafel en toen Constance het dienblad oppakte nam Millie het meteen van haar over: 'Dat is veel te zwaar. Laat mij het maar dragen.'

Zulke kleine gebaren, die zo typisch Millie waren, gaven Constance een gevoel van geborgenheid. Millie wilde altijd alle lasten op zich nemen en maar heel weinig mensen waren zo, althans in Constance' leven.

Op het moment dat ze de woonkamer binnenkwamen riep Harry achter uit het vertrek: 'Ik was helemaal het huis vergeten. Ik vertel net aan Peter hoe we dat gevonden hebben.'

'O, het huis.' Millie glimlachte en knikte naar hem. Ze draaide zich naar Constance en zei: 'O, ja. Dat had ik je nog willen vertellen, Connie. We dachten direct aan jou toen we het zagen. Toch, Harry?'

'Ja, precies. We keken ernaar en we zeiden meteen allebei hetzelfde.' Ze knikten naar elkaar toen ze zich dat herinnerden.

'O, het was zo komisch.' Millie hield haar hoofd een beetje schuin. 'We stonden daar en we zeiden allebei: "Wat zou Connie dit mooi vinden. Helemaal een huis voor haar." Weet je...' met haar hoofd nog steeds scheef, keek Millie naar Constance en voegde eraan toe: 'Het was het soort huis dat helemaal bij jou past. Ik weet niet hoe ik daarbij kwam, maar ik vond het gewoon. En Harry ook. Jij vond het toch ook, Harry?'

Peter ging lachend naast haar staan: 'Het is al goed, tante Millie. We geloven je heus wel. Mama zou het een mooi huis hebben gevonden. Vertel nu maar wat voor huis het is en waar het staat.'

'Het zat zo,' begon Millie. 'We maakten afgelopen zondag een uitstapje en we kwamen bij... O, hoe heet het ook alweer, Harry. Je weet hoe slecht ik ben in namen.'

'Chollerford,' zei Harry geduldig. 'Je bent daar al ik weet niet hoe vaak geweest, mens. Chollerford.'