Tess Gerritsen(9)

‘Wat heeft hij gezien? Heb je daar enig idee van?’

Moore schudde zijn hoofd. ‘Ik hoop alleen dat hij niet heeft gezien wat zich in deze kamer bevindt.’

Jane voelde haar vingers in de latexhandschoenen ijskoud worden bij die onheilspellende woorden. Moore had een fors postuur en zijn schouders benamen haar het zicht op de slaapkamer, alsof hij haar wilde beschermen tegen de eerste blik op wat haar daar wachtte. Nu deed hij zwijgend een stap opzij.

Twee leden van het forensisch-technische team zaten gehurkt in een hoek van de kamer. Ze keken om toen Jane binnenkwam. Het waren twee jonge vrouwen, die deel uitmaakten van de golf van vrouwelijke criminologen die dit vak langzaam maar zeker begonnen te overheersen. Ze zagen er geen van beiden uit alsof ze oud genoeg waren om kinderen te hebben, om te weten hoe het voelt als je je lippen op een koortsig wangetje drukt en hoe de angst je om het hart slaat als je een open raam ziet, of een leeg bedje. Moederschap ging gepaard met nachtmerries en in deze kamer was een van die nachtmerries werkelijkheid geworden.

‘We gaan ervan uit dat deze slachtoffers de dochters van de Ackermans zijn. Cassandra van tien en Sarah van negen. Beiden geadopteerd,’ zei Maura. ‘Aangezien ze niet in bed liggen, moeten ze ergens van wakker zijn geworden.’

‘Misschien van schoten?’ vroeg Jane zachtjes.

‘Geen van de buren heeft melding gemaakt van schoten,’ zei Moore. ‘De dader moet een geluiddemper hebben gebruikt.’

‘Toch zijn de meisjes ergens van geschrokken,’ zei Maura. ‘Daarom zijn ze uit hun bed gekomen.’

Jane stond nog steeds bij de deur. Pas toen niemand meer iets zei, besefte ze dat de anderen wachtten tot ze naar de slachtoffertjes zou lopen om haar taak te verrichten. Ze wilde niet, maar dwong zichzelf naar de verstrengelde lichaampjes van de meisjes te lopen. Ze knielde naast hen neer. Ze hielden elkaar omklemd toen ze werden vermoord.

‘Te oordelen naar hun positie,’ zei Maura, ‘zou ik zeggen dat Cassandra probeerde haar jongere zusje te beschermen. Twee van de kogels zijn dwars door Cassandra’s lichaam heen gegaan en toen in dat van Sarah gedrongen. Elk van de meisjes heeft een genadeschot in het hoofd gekregen. Met hun kleding lijkt niet gerommeld te zijn en er zijn geen uiterlijke aanwijzingen over seksueel misbruik, maar dat kan ik na de autopsie pas bevestigen. De secties worden vanmiddag verricht, Jane, als je daar soms bij wilt zijn.’

‘Nee. Daar wil ik niet bij zijn. Ik heb niet eens dienst.’ Jane kwam abrupt overeind en liep de kamer uit. De papieren schoenbeschermers ritselden toen ze vluchtte voor de aanblik van de twee meisjes die zich zelfs in de dood aan elkaar bleven vastklampen, maar toen ze naar de trap liep, stuitte ze weer op het lijkje van het jongste kind, de achtjarige Kimmie. Waar je je in dit huis ook wendde of keerde, overal werd je geconfronteerd met leed.

‘Gaat het een beetje, Jane?’ vroeg Maura.

‘Afgezien van het feit dat ik die schoft eigenhandig in stukken wil hakken?’

‘Ik voel me precies zo.’

Dan weet jij dat beter te verbergen dan ik. Jane staarde naar het afgedekte lijkje. ‘Ik kijk naar dit meisje,’ zei ze zachtjes, ‘en zie mijn eigen dochter. Ik kan er niets aan doen.’

‘Dat is voor een moeder heel normaal. Crowe en Moore zullen de autopsie bijwonen. Jij hoeft niet te komen.’ Ze keek op haar horloge. ‘Dit gaat een lange dag worden. En ik heb mijn koffer nog niet eens gepakt.’

‘Is dit de week dat je naar Julians school gaat?’

‘Ja, wat er ook gebeurt, morgen vertrek ik naar Maine. Ik ga twee weken doorbrengen met een tienerjongen en zijn hond. Ik heb geen idee wat ik ervan moet verwachten.’

Maura had zelf geen kinderen, dus kon ze dat ook niet weten. Zij en de zestienjarige Julian Perkins hadden niets anders gemeen dan de beproevingen die ze de afgelopen winter samen hadden doorstaan toen ze in de wildernis van Wyoming voor hun leven hadden gevochten. Ze had het aan de jongen te danken dat ze het had overleefd en wilde nu de moeder zijn die hij had verloren.

‘Eens even kijken, wat kan ik je over tienerjongens vertellen?’ zei Jane behulpzaam. ‘Mijn broers hadden op die leeftijd zweetvoeten, lagen tot twaalf uur ’s middags in hun nest en aten twaalf maaltijden per dag.’

‘Mannelijk puberaal metabolisme. Daar kunnen ze niets aan doen.’

‘Wauw. Je begint al echt een moeder te worden.’

Maura glimlachte. ‘En dat voelt best goed.’

Maar moederschap gaat gepaard met nachtmerries, dacht Jane nogmaals, toen ze zich afwendde van Kimmies lijk. Ze was blij dat ze naar beneden kon gaan en het huis en zijn gruwelen achter zich kon laten. Toen ze buiten stond, haalde ze diep adem, alsof ze de geur van de dood uit haar longen wilde verdrijven. De meute mediamensen was nog groter geworden en televisiecamera’s stonden als stormrammen opgesteld achter het gele lint. Crowe stond er ontspannen tegenover: ‘rechercheur Hollywood’ die zijn publiek te woord stond. Niemand merkte Jane op toen ze achter hem langs glipte en naar het naburige huis liep.