Tachtig dagen rood(185)

Als Summer hier zou zijn, mijmerde hij, welk boek zou ze dan voor hem hebben gekocht? Hoewel het eerlijk gezegd niet veel zou uitmaken, aangezien de meeste titels alleen in het Spaans waren, realiseerde hij zich. Maar toen bedacht hij iets: boeken zijn blijvend, terwijl bloemen verwelken en vergaan, wat betekende dat voor de balans tussen mannen en vrouwen?

Hij was bij zijn laatste boekenkraam van de dag, zat lekker even niets te doen, hoewel de lokale auteurs nog steeds druk waren met het uitdelen van handtekeningen en gezellig zaten te babbelen met fans en kopers, toen een lange, bleke arm hem een stukgelezen exemplaar overhandigde van de originele Engelse editie van zijn boek.

Dominik keek op.

Het was de wereldzwerver Luba.

Zoals altijd onberispelijk gekleed. Haar lange gestalte was gehuld in een nauwsluitende, vuurrode wollen jurk van Roland Mouret.

‘Jij?’ Dominik kon zijn verbazing niet verhullen.

‘Je misgunt een vriendin toch niet je handtekening?’

‘Een vriendin of een stalker?’

Luba’s klaterende lach was glashelder.

‘Wel, ik heb je mijn nummer gegeven en je hebt me niet gebeld. Wat moet een meisje dan?’

Hij nam het boek van haar aan, opende het op de titelpagina en tekende het voor haar. Dus ze had hem de waarheid verteld, toen ze zei dat ze het gelezen had. Voor een privédanseres schreef hij erbij.

Er waaide een late middagbries over de Ramblas en het witblonde haar van Luba wapperde als een zijden sjaal in de onzichtbare luchtstromen, terwijl ze bij zijn tafel stond en las wat hij had geschreven.

‘Mooi,’ merkte ze op.

‘Graag gedaan.’

‘Je bent hier bijna klaar,’ zei ze. ‘Waarom gaan we niet ergens wat drinken, koffie, of misschien wat tapas?’

De pr-assistente van de uitgeverij gaf aan dat zijn verplichtingen achter de rug waren en dat ze er geen bezwaar tegen had als hij zou vertrekken. Hij bedankte haar en de andere mensen in de kraam en stond op.

‘Hoe wist je dat ik in Barcelona was? En vertel me nu niet dat je toevallig langskwam, Luba.’

‘Ik heb zo mijn bronnen, mijn beste Dominik. Ik heb je gegoogeld… En je Spaanse uitgever had een lijst van schrijvers die meedoen aan Sant Jordi op zijn website staan. Het was eigenlijk een fluitje van een cent.’ Haar glimlach was ontwapenend.

Dominik kon zich niet goed voorstellen dat iemand die zo ongrijpbaar en seksueel was als Luba achter een computer zat, maar het klonk logisch. Je kon je tegenwoordig nergens meer verstoppen.

‘Dus je bent helemaal naar Barcelona gekomen om je boek te laten signeren?’

‘Nee. Ik ben hier ook om te werken. Om te dansen.’

‘Ah…’

‘Een privéverzoek.’

‘Zoals in New Orleans?’ vroeg hij.

‘Niet helemaal,’ zei ze.

‘Gaat Viggo akkoord met jouw… freelancewerk?’

‘Daar heeft hij niets mee te maken,’ zei ze simpelweg. ‘Ik ben niet zijn bezit.’

‘Mooi.’

Ze wandelden langs de Passeig de Gràcia en vonden een kleine bar onder aan een paar stenen traptreden, met een verlaagd plafond, half ondergronds. De geuren van koffie, tabak en gerookte ham hingen nog in de lucht en deden het water in de mond lopen.

Geen van beiden sprak vloeiend Spaans, dus ze wezen gewoon een paar van de bordjes met overheerlijke hapjes aan die boven op de bar waren uitgestald, om aan te geven wat ze wilden eten. De ogen van elke man in de bar waren op Luba gericht. Ze viel helemaal uit de toon, sierlijk en elegant, koninklijk, bijna perfect, het rood van haar jurk was als een baken in het laatste licht van de dag die ten einde liep.

‘Ze sturen een auto om me om tien uur vanavond op te halen,’ zei Luba.

‘Je klanten?’

‘Ja. Ik denk dat het ook Russen zijn. Rijke Russen. Daar zijn er veel van tegenwoordig. Dat was niet het geval toen ik jonger was. Het is op een boot. Waar ik moet dansen.’

‘Je hebt een behoorlijke reputatie opgebouwd. Internationale vraag.’

‘Kan,’ zei ze met een bescheiden lachje.

Ze hapte in een van de tapas, een miniatuurdobbelsteentje van aardappel, bedekt met zure room en bestrooid met paprika.

‘Erg lekker,’ zei ze. ‘Je moet er ook eentje proberen.’

Dominik gooide een paar olijven naar binnen, gevuld met ansjovis. De smaakbalans was subtiel en verslavend. Zodra hij ze op had, wilde hij er meer. De koffie die ze hadden gekregen was gloeiend heet en scherp. Hij riep de barman en vroeg hem om mineraalwater.

‘Ik heb genoten van je boek,’ zei Luba. ‘Elena, de vrouw in Parijs, voelt heel realistisch. Maar wel erg zelfvernietigend, als je het mij vraagt.’

‘En dat is de reden dat je me wilde ontmoeten?’ zei Dominik. ‘Het is nu te laat om haar nog te veranderen, hoor. Gedane zaken nemen geen keer.’