Spoor(79)

‘Wandelt hij veel?’ vraagt Lotter.

‘Elke ochtend en elke middag.’ Hij haalt iets uit zijn borstzakje. ‘Shumba zei dat ik dit aan u moest geven.’

Ik pak het aan en bekijk het. Een zandkleurig visitekaartje. Met de afbeelding van een pootafdruk. cornél van jaarsveld. Een Gmail-adres en een mobiel nummer. Niet het nummer dat ik van Lourens heb gekregen.

Ik hoor Lotter aan Chipinduka vragen: ‘Wat betekent “Shumba”?’

‘Het is Shona voor “leeuw”. Vanwege zijn haar. Hij heeft leeuwenhaar.’

‘Herken jij dierensporen?’ vraag ik hem.

‘Ja.’

Ik laat hem het kaartje van Vlo zien. ‘Dit spoor? Welk dier is dat?’

Hij bestudeert de afdruk. ‘Ik denk dat het de bruine hyena is.’

‘De brúíne hyena?’

‘Ja, die is anders dan de andere hyena’s.’

‘Hoezo?’

‘Hij leeft solitair.’



Wanneer Lotter de ankertouwen van de RV7 losmaakt, vraagt hij: ‘What’s the plan, Stan?’

Ik kijk naar de ongelooflijk korte landingsbaan, de heuvels om ons heen. ‘Stap één is het opstijgen overleven.’

‘En als dat op wonderbaarlijke wijze lukt?’

‘Kun je me dan in Jo’burg droppen?’

‘Denk je dat ze daar is?’

‘Waarschijnlijk niet. Maar mijn laatste aanknopingspunt is daar.’ Inkunzi die zich tegen Vlo aandrukte en iets in haar oor fluisterde.

‘En je hebt een rekening te vereffenen.’

‘Misschien zal dat moeten wachten.’

Hij trekt zijn wenkbrauwen op.

‘Ik zal moeten kiezen tussen informatie krijgen en voldoening krijgen. Moeilijke keus.’

‘Dat was me al opgevallen aan je,’ zegt hij en hij begint het vliegtuig te inspecteren. De twee Shona’s volgen hem met veel belangstelling. ‘Wil je een rondje?’ vraagt Lotter aan Chipinduka.

Grote witte glimlach, schuddende hoofden. ‘We zijn niet gek.’

‘Precies,’ zeg ik.

Ze lachen.

Als Lotter klaar is, groeten we en stappen in.

Hij is nog steeds irritant opgewekt. ‘Ooit een wonder zien gebeuren?’

‘Niet echt.’

‘Dan wordt dit een groots moment voor je...’



Het wonder geschiedt, maar ik weet niet hoe, want ik houd mijn ogen dicht.

Als we kruishoogte bereiken en Lotter klaar is met zijn praatjes in luchtvaartdialect via de radio, vraag ik of hij zichzelf ooit als een dier heeft voorgesteld.

‘What sort of a girly-man question is that anyway?’ vraagt hij met een volmaakt Arnold Schwarzenegger-accent.

‘Ik denk dat het de nieuwe mode is. Shumba de leeuw met zijn manen, Vlo de bruine hyena. Slang is de man die tijdens de kaping is gedood, en ik ben op weg om Inkunzi de Bul op te zoeken. Wat hebben die mensen?’

‘Het hoort bij onze cultuur, denk ik,’ zegt Lotter filosofisch. En dan, een paar minuten later: ‘Heb je ooit Laurens van der Post gelezen, de natuurwetenschapper?’

‘Nee.’

‘Hij heeft geschreven over de confrontatie tussen een stokstaartje en een cobra van bijna twee meter...’

‘En?’

‘Dat ben jij, ten voeten uit. En dan bedoel ik niet de cobra.’

‘Heeft het stokstaartje gewonnen?’

‘Goh, dat weet ik niet meer.’



Kort na twaalf uur landen we op Lanseria. ‘Ik zal je op het platform moeten droppen, want ik moet tanken. Overigens, zit dat geweer in je tas?’

Hij heeft gisteravond niets gezegd toen ik met de mag7 en munitie samen met Ehrlichmann uit het donker terugkwam.

‘Ja.’

‘Zeg dan tegen ze dat we nu uit Musina komen. We willen niet dat je door de douane moet.’

‘Dank je, Lotter.’

Hij schudt mijn hand. ‘Het was me een genoegen en heel leerzaam.’

‘Ik kan bijna hetzelfde zeggen, als we de Zim-landingsbaan buiten beschouwing laten.’

Hij lacht. ‘Good luck, mate. En geef een belletje als het achter de rug is. Ik wil weten hoe het gegaan is.’



Bij de autoverhuur vraag ik of ze een Ford hebben.

‘Een Ford?’ Alsof het een onzedelijk voorstel is.

‘Graag.’

‘Waarom?’ Heel achterdochtig.

‘Ik hou van Fords.’

Ze werpt een onderzoekende blik op mijn gehavende gezicht terwijl ze haar computer laat zoeken. ‘Ik kan u een Ikon geven.’

‘Baie dankie.’

Ze houdt mijn identiteitsbewijs tegen het licht om er zeker van te zijn dat het echt is. De prijs van Ford-loyaliteit. En van zichtbare wonden.

Ik rijd naar Sandton over snelwegen die overvol en traag zijn. Het enige wat ik tegen Johannesburg heb: het frustrerende verkeer.

Bij de Sandton Holiday Inn discrimineren ze niet op autovoorkeur of uiterlijk, ze geven me een kamer aan de straat op de tweede verdieping. Als ik mijn tas op het bed heb gezet, pak ik Vlo’s visitekaartje en gebruik de hoteltelefoon om haar mobiel te bellen.