Spoor(71)

‘Louis kreeg een vaste baan. Daarom zijn ze hier weggegaan,’ zegt Wickus. ‘Het was de tijd dat de particuliere wildreservaten als paddenstoelen uit de grond schoten, en de concessies. Mensen als Louis waren ineens heel erg gewild, veel nieuw werk, goed loon. Toen boden ze hem werk aan in Moremi...’

‘In Botswana,’ zegt Lollie.

‘Okavango.’

‘Privéonderwijs voor de kinderen.’

‘Dat gaf voor Louis de doorslag, hij kon Vlo elke dag zien.’

‘En zo heeft ze waarschijnlijk de kans gekregen diergeneeskunde te studeren, door dat privéonderwijs.’

‘Toen waren ze weg. Van de ene dag op de andere. Meer weten we eigenlijk niet,’ zegt Lollie.

‘Er gingen andere verhalen.’

‘Ik weet niet of je die altijd moet geloven.’

‘Dat van de krokodil is waar, Lollie. Div de Goede heeft het zelf gehoord. En hij kent Grote Frik goed.’

‘Misschien.’

Swannie kan zijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken. ‘Wat voor krokodillenverhaal?’

‘Div kwam hier met het verhaal, ook al weer zes, zeven jaar geleden. Hij is vertegenwoordiger van AgriChem, hun hoofdkantoor zit in Nelspruit, Frik is een van zijn grote klanten. Hij zei dat de mensen van Moremi op een dag bij Frik voor de deur stonden en vertelden dat Louis dood was. Een enorme krokodil had hem het water van de Okavango in gesleept en nu wisten ze niet wat ze met Vlo aan moesten. Ze zal toen, ik weet het niet, een jaar of zeventien, achttien zijn geweest. Frik is haar grootvader, en of ze het kind bij hem konden brengen. Maar Frik keek hen alleen maar aan, zei geen woord en gooide de deur voor hun neus dicht. De mensen van Moremi zijn toen naar Nelspruit gegaan in de hoop iemand te vinden die kon helpen, misschien een van de andere dochters van Frik, dat zijn tenslotte tantes van Vlo. Div is die mannen toen ergens tegen het lijf gelopen, waarschijnlijk in een bar, want hij houdt wel van een glaasje, en toen hebben ze hem het hele verhaal verteld. Van hoe Louis met de jaren steeds meer de kluts kwijtraakte. Soms verdween hij ineens, en kwam een maand later weer terug, dan rook hij naar strohut en hoorden ze dat hij bij de Bosjesmannen had gezeten. En soms maakte Louis een groot vuur in het bos en danste eromheen tot hij in trance raakte...’

‘Ik weet niet of ik dat moet geloven,’ zegt Lollie.

‘Ik vertel alleen wat Div zei. Het punt is dat Louis behoorlijk van slag was nadat Vlo was aangevallen door bavianen.’

‘Koot!’ zegt Swannie.

‘Dat is allemaal onzin,’ zegt Lollie.

‘Ik weet het niet,’ zegt Wickus schouderophalend. ‘Er schijnt daar in het noorden een grote droogte te zijn geweest, aan het eind van de winter, de bavianen waren heel agressief omdat er niets te eten was. Vlo was met haar hondje gaan wandelen, een kleine jack russell of zo, ze was dol op dat beest. En toen kwamen de bavianen haar op het spoor en gingen achter het hondje aan, belust op bloed, zo worden ze. Vlo wilde ze tegenhouden en werd aangevallen door een groot mannetje, vreselijke krabben en sneden over haar bovenlijf en haar gezicht. Dat hebben jullie toch gezien toen ze hier was? Hoe dan ook, een paar zwarten kwamen eropaf en gooiden stenen naar de bavianen en redden Vlo, maar het hondje heeft het niet gehaald. En toen begon Louis te zeggen dat het zijn schuld was, dat de goden kwaad op hem waren om wat hij als kind had gedaan. En toen ze vroegen wat hij dan had gedaan, zei hij dat hij schildpad had gegeten, dat is enorm taboe bij de Bosjesmannen, alleen oude mensen mogen dat eten of zo. En hoe meer ze tegen hem zeiden dat het onzin was, hoe hij meer hij zei dat de goden hem straften: daarom was Drika dood, daarom had ze met andere mannen gerommeld, daarom was zijn vader dood, daarom hadden de bavianen Vlo aangevallen. En hij moest zichzelf offeren, dat was de enige uitweg...’

Fluisterend zucht Swannie, bijna onhoorbaar ‘koot’.

‘Wat een onzin,’ zegt Lollie.

‘Niet voor Louis. Hoe dan ook, daar in de bar hebben ze Div verteld dat Louis volgens hen was gaan zitten wachten tot de krokodil hem kwam pakken.’

‘Maar waarom?’ vraagt Swannie.

‘Om zijn dochter van de vloek te verlossen.’





40


... spoorzoekers moeten zich in hun prooi verplaatsen om te voorzien welke route die kan hebben genomen. Zo zijn ze in staat vooraf te bepalen waar ze sporen kunnen verwachten en verliezen ze geen tijd met zoeken.

– De kunst van het spoorzoeken: Principes van het spoorzoeken



Lollie neemt Lotter mee naar ‘het kantoor’ zodat hij kan faxen om onze landingstoestemming af te ronden. Ik drink met de Swanepoel-mannen koffie in de woonkamer. ‘En waar gaan jullie vanaf hier naartoe?’ vraagt Wickus.

‘Naar Ehrlichmann,’ zeg ik doelbewust.