Soixante neuf(60)

Ze schoot in haar rol. Knikte gedwee en zette een blik vol ongeloof en schrik op. Hij liep verder.

Zo zelfverzekerd als hij net was geweest, zo besluiteloos liep Barbino nu rond. Hij mompelde in zichzelf, vloekte, leek te bidden en vloekte opnieuw, maar nu in het Italiaans. Ricardo leek als bevroren te staan. De pomp van het bubbelbad zoemde zacht, ook al stond de jacuzzi uit. De chloorlucht leek sterker te zijn dan net, maar dat was vast verbeelding. Sanne luisterde naar het geluid van naderende auto’s, dat hard klonk nu het verder stil was. Ze hield haar blik op het lichaam gericht. De wind beroerde het water en het lijk dobberde een beetje. Het draaide iets in haar richting. Ze fronste. Door de breking van het licht op het water was het moeilijk te zien, maar het leek alsof er iets aan het gezicht zat. Ze kneep haar ogen samen. Een voorwerp in de mond? Ze boog een beetje voorover om het beter te kunnen zien en realiseerde zich toen pas dat dit de eerste keer was dat de moordenaar het slachtoffer niet naakt had achtergelaten. Ook was er geen spatje bloed te zien, het water was helder. Een moordenaar die faliekant van zijn vaste formule afweek, dat gebeurde relatief weinig. Tenzij het om een gelegenheidsmoordenaar ging, die uit een impuls handelde. Maar die mogelijkheid konden ze na de vorige, zeer georganiseerd uitgevoerde moorden, wel van hun lijst schrappen.

Ze hoorde autodeuren slaan en voetstappen naderen. Een mannenstem die de andere overstemde. ‘PD vrijmaken’, hoorde ze hem instrueren. Ze ving flarden op. ‘TR onderweg... Geen pers...’ Rudi moest ook op weg zijn, maar het zou hem minstens drie kwartier kosten hier te komen.

Er dook een agent naast haar op. Hij had een rol afzetlint in zijn hand. Een ander vroeg haar mee te lopen, bij de jacuzzi vandaan. Ze hoorde Barbino proberen de leiding te nemen. ‘Niet naar binnen’, herhaalde hij voortdurend. De agent die de leiding had, keek hem aan alsof hij gek was geworden.

‘Meneer Barbino, uw tuin is nu plaats delict’, hoorde ze hem met ingehouden ongeduld uitleggen. ‘Ik heb begrip voor uw belangrijke avond, maar we gaan iedereen verhoren. Binnen. Al uw gasten.’

Ze hoorde Barbino sputteren, maar hij gaf het al snel op. Alexander keerde terug, maar werd net zo hard weer weggestuurd. Ze keek of ze Ricardo nog ergens zag. De agent nam haar mee naar de woonkamer. Het nieuws dat er een nieuw lijk was gevonden was als een lopend vuurtje gegaan, hoe graag Barbino ook wilde dat het gemaskerde bal gewoon doorging. Sanne realiseerde zich nu pas dat de getuigenverklaringen allemaal gekleurd zouden zijn. Ze wist zelf nauwelijks wie ze had gezien. Haar collega’s kon ze zich nog wel voor de geest halen, maar de gasten waren behoorlijk onherkenbaar geweest. Ze schudde haar hoofd. De timing van de moord was ronduit perfect.

Sanne werd wakker van een gerinkel dat van ver leek te komen. Ze had een paar seconden nodig, toen zat ze rechtovereind. Ze keek op de wekker. Iets over halfzes in de ochtend.

‘Ja’, zei ze met schorre stem toen ze opnam.

‘Bel ik je wakker?’

Ze schraapte haar keel. ‘Ja. Wat heb je?’

Rudi klonk kalm, zoals altijd. ‘Het slachtoffer is een zestigjarige alleenstaande man, Egbert Nuytinck. Werkt als leraar op het mbo, nog een paar jaar tot zijn pensioen, een redelijke spaarrekening met dank aan een zuinige leefstijl en een erfenis van een paar jaar geleden. Weer eentje met een schoon blazoen en, als ik op de zaken vooruit mag lopen, geen vijanden.’

‘Ik ben niet verbaasd.’

‘Ik ook niet. Doodsoorzaak waarschijnlijk verdrinking, maar dat moet de lijkschouwing verder uitwijzen. Heeft vlak voor zijn dood seks gehad met twee meisjes, beide van Aziatische afkomst, die hebben bevestigd dat ze hebben gewacht tot hij zich had opgefrist en die daarna samen met hem naar beneden zijn gelopen. Daarna zijn ze hem uit het oog verloren, maar hij is nog gezien in de bar. Niemand weet precies waar hij daarna is gebleven, mogelijk besloot hij naar huis te gaan en is hij door de moordenaar onderschept. Hetzij binnen, hetzij op weg naar zijn auto.’

‘Shania?’

‘Thuis, bij haar broertjes. Ze is de hele avond niet weggeweest.’

Het duizelde Sanne even van al die informatie. Ze had de club vannacht om drie uur verlaten, toen het lichaam net was weggehaald en de politie een heel eind op weg was met het spreken van alle gasten. Ze had Rudi gezien, maar nauwelijks gesproken en toen ze hem uiteindelijk even alleen trof, had hij gezegd dat ze naar huis moest gaan en dat hij haar zou bellen. Niet dat dat na slechts een kleine anderhalf uur slaap zou zijn.

Ze probeerde de gegevens op een rijtje te zetten. Het leek een herhaling van de vorige keer, op de doodsoorzaak na. Plotseling schoot haar iets te binnen. ‘Had hij iets in zijn mond?’

‘Ja, dat vergat ik nog. Een vibrator, ontvreemd uit een van de suites. Het ding was al drie weken kwijt, bleek. Dus of de dader heeft dit voorbereid, of de vibrator lag ergens en de moordenaar vond het wel een aardige toevoeging aan zijn werk.’ Van dat laatste droop het machteloze cynisme af. Sanne proefde de frustratie.