Soixante neuf(57)
Het werd steeds drukker in de club en ze had geen tijd om uit te zoeken of Felicia inderdaad aanwezig was. Misschien was het ook niet belangrijk, alleen maar verwonderlijk. Of zelfs dat niet. Het was een belangrijke avond in de club en ze zette zichzelf graag op de voorgrond.
Sannes gedachten werden afgeleid door de tientallen mannen die nu in de bar stonden. Vaste gasten, mannen die ze nog nooit had gezien, relaties van Barbino. Die laatste maakte zijn opwachting en schudde links en rechts handen. Een paar mannen konden daarnaast op een vriendelijke klap op hun schouder rekenen, een enkeling werd zelfs omhelsd. Er was iets aparts aan de situatie, wat haar de hele tijd al bleef verwonderen. Was Barbino een restauranteigenaar geweest, dan hadden zijn vrienden genoten van een heerlijk maal, bereid door de beste chef en geserveerd door het beste personeel dat hij in huis had. Niks vreemds aan. Maar Barbino was geen restauranteigenaar. Dus bood hij zijn vrienden en zakenrelaties geen maaltijd aan, maar seks met een van zijn werkneemsters. De menukaart bevatte geen vis- en vleesgerechten of wijnen, maar dingen als missionaris, deep throat-blowjobs, triootjes of cumshots. Business as usual binnen de muren van deze club, maar als je erover nadacht was het eigenlijk idioot.
Hé, hoe is het, wil je pijpen of neuken, blond of brunette? Ze zag Barbino weer een nieuwe kennis begroeten met een joviale handdruk en grinnikte in zichzelf om het gesprek dat ze erbij bedacht. Het was bijna jammer dat ze met niemand over haar opdracht hier mocht praten, ook niet achteraf. Eva en Joyce zouden zich erom bescheuren.
Ze zette een stapje naar achter en raakte de muur met haar rug. Het was echt belachelijk druk. De meeste mannen deden mee aan de traditie van de gemaskerde avond en hielden hun op een stokje gestoken maskers voor hun gezicht. Het voelde enigszins ongemakkelijk dat ze van een afstand met niemand oogcontact kon maken. Ze zag een man haar richting uit kijken. Althans, dat vermoedde ze. Het contact werd gekruist door een serveerster en daarna had de man zijn gezicht afgewend. Sanne keek naar het ingehuurde personeel dat de hapjes moest rondbrengen. Gescreend? Waarschijnlijk niet. En ook niet gefouilleerd. De beveiliging was een schijnvertoning. Er bekroop haar een onaangenaam gevoel. Dit was een belangrijke avond voor de Soixante Neuf. Wie de club wilde raken, sloeg vanavond toe.
Ze haalde diep adem. Moest ze Rudi bellen? Ze had het met hem over deze avond gehad. Over de verwachte drukte en de anonimiteit van de maskers. Het liefst had hij extra agenten ingezet. Agenten in burger, zoals hij het naar Barbino toe had geformuleerd. Onopvallend, hij had getrainde mensen. Maar Barbino had zijn twijfels gehad. Geloofde niet dat het kon, mensen die niet opvielen tussen de gasten. Sanne had schamper gereageerd toen ze dat hoorde. Hij moest eens weten. Uiteindelijk had Barbino geweigerd en blijkbaar de extra beveiligers ingehuurd. Maar hadden ze de dreiging wel goed ingeschat? Sanne wist het niet. Ze konden Barbino niet dwingen mensen in de club toe te laten. Het was zijn bedrijf, en hij vond de beveiliging afdoende. Maar nu ze hier stond en uitkeek over de vele mensen, twijfelde ze hevig. Zelf kon ze de veiligheid niet garanderen. Ze was ingehuurd om informatie in te winnen, niet om de boel te beschermen. In haar eentje begon ze weinig.
Ze aarzelde, nam uiteindelijk een besluit. Ze belde niet. Wat had het voor zin? Rudi kon mensen sturen, maar Barbino zou ze er uitzetten. Er werd veel geld verdiend vanavond en de naam van de club moest worden gezuiverd, twee zaken die veel zwaarder wogen.
Ze kwam los van haar comfortabele plek bij de muur en mengde zich tussen de mensen. Af en toe voelde ze een hand over haar lichaam gaan, ze wist niet eens waar die vandaan kwam. Alle vrouwen hier waren publiek bezit. Ze praatte met een paar mannen, zorgde dat hun glazen nimmer leeg waren en gluurde vanachter haar masker om zich heen. Het was rustig. Een paar mannen hadden blijkbaar genoeg van de hapjes en wilden doorgaan met waar ze voor gekomen waren. Hun glazen waren leeg, werden gevuld en gingen weer leeg. Hun handen werden gretiger, hun blikken begeriger. Ze zag de tijd voorbijglijden. Halfacht, acht uur. Rond halfnegen was de ruimte leger. Een paar meiden waren weg. Ze zag de tweeling weglopen, met de zestigjarige die eerder die avond gelukkig aan haar neus voorbij was gegaan. Een trio, dus. Ze had hem anders ingeschat.
Ze werd in beslag genomen door een veertiger met iets te veel sterkedrank op. Zijn handen gingen over haar heupen, zijn drankadem streek over haar gezicht. Ze concentreerde zich op haar rol. Sanne zou hem een ros verkopen met zijn vrijpostige gedrag, Sandy verwelkomde hem. Hij keek ronduit hebberig naar haar, naar haar borsten en haar in leer gestoken taille. Ze bewoog haar heupen, nodigde hem uit. Hij gebaarde naar de deur, de trap, naar boven. Ze knikte gewillig. Eén voordeel: lang zou het niet duren.