Soixante neuf(56)

Sanne knikte. ‘Ja, en dit is nog maar het begin.’

‘Ze krijgen allemaal hapjes en moeten eerst zo veel mogelijk drinken, heeft Barbino gezegd. Daarna is het pas onze beurt. Althans...’ Ze glimlachte naar een passerende gast. Sanne zag de blik van de man over Xaviera’s in leer gehulde borsten gaan en snapte het succes van deze avond nu al. Toen de man verder gelopen was, maakte Xaviera haar zin af. ‘Althans, wij moeten ze zo vaak mogelijk laten bestellen en als ze zo’n beetje lazarus zijn, nemen we ze mee naar boven.’

‘Capiche’, knikte Sanne. Ze keek om zich heen of niemand haar kon horen en liet haar stem wat dalen. ‘Ik ving net een gesprek op tussen Alexander en Barbino. Ik kon ze niet verstaan, maar het leek wel alsof ze ruzie hadden.’

Xaviera haalde haar schouders op. ‘Dat hebben ze wel vaker’, zei ze bijna achteloos.

‘Waarover?’

Opnieuw het korte schokschouderen. ‘Geen idee. Ik vraag er niet naar.’

‘Over de club?’

‘Zou kunnen.’ Ze lachte naar weer een nieuwe gast. ‘De ontvangst is in de bar’, zei met een zwoelheid waar Sanne nog een hoop van kon leren. ‘Die wil mij vanavond’, fluisterde ze toen de man buiten gehoorsafstand was. ‘Die wil mij altijd.’ Het was een constatering, er zat geen vreugde of afkeur bij. Sanne moest toegeven dat Xaviera daarin vrijwel altijd correct was. Waar de andere meisjes nog weleens begonnen te zuchten als een bepaalde gast hun kant opkwam, of juist duidelijk hun voorkeuren uitspraken, behandelde Xaviera iedereen gelijk. Als een klant, als haar bron van inkomsten. Professioneel. Sanne wist dat ze het Spaanse equivalent van de havo had afgemaakt en dat ze intelligent genoeg was om een studie te gaan doen, maar met een moeder die van de ene depressie naar de andere leefde en al die ellende probeerde te onderdrukken met een hoeveelheid pillen die haar regelmatig in het ziekenhuis deed belanden, en een vader die de fles als beste vriend had, had Xaviera die kans niet gekregen. Wat zonde was, want uiteindelijk was het werk wat ze nu deed ver beneden haar kunnen.

Ze riep zichzelf tot de orde. Geen gemijmer. Focus. Ze wachtte tot Xaviera nog een paar gasten had begroet en vroeg toen: ‘Wie is hier de baas, Alexander of zijn vader?’

Haar collega aarzelde zichtbaar. ‘Uiteindelijk zijn vader, al doet Alexander meer in de club. Maar belangrijke beslissingen worden door Barbino genomen. En hij gaat over het geld. Sorry.’

Die verontschuldiging was bedoeld omdat ze iemand zag die ze gedag moest zeggen en die ze bij binnenkomst blijkbaar had gemist. Ze liep weg, Sanne keek haar na. Barbino ging over het geld, daar was ze inmiddels wel achter. Was dat de grondslag voor de ruzie? Wilde Alexander meer geld? Een investering in de club die hij nodig vond, of ging het om een persoonlijke toelage? Barbino betaalde hem een jaarsalaris van iets meer dan een ton, en Alexander was op papier assistent-manager. Het was een goed salaris, maar vergeleken met wat Barbino zelf binnenhaalde was het ronduit weinig. Aan de andere kant, het vooruitzicht was fenomenaal. Als Alexander echt de baas was, zou hij een bedrag in dezelfde orde van grootte als zijn vader gaan binnenslepen. Ze vond het moeilijk voor te stellen dat Alexander echt bij zijn vader om meer geld was gaan vragen. Als geld al de basis was voor deze ruzie, dan was het waarschijnlijker dat het met iets zakelijks te maken had. Ze schudde kort haar hoofd. Misschien had het wel niks met geld te maken. Er waren tientallen, honderden redenen waarom de twee een meningsverschil konden hebben. Dat ze vader en zoon waren was op zichzelf al een verklaring. Ze moest niet overal iets achter zoeken.

Ze voelde een hand over haar rug naar beneden glijden. Achter haar stond een nogal gedrongen man. Hoewel hij met een stokje een masker voor zijn gezicht hield, zag Sanne dat hij zeker een jaar of zestig moest zijn. Hij droeg een beige pak, dat hopeloos uit de tijd was maar er wel nieuw uitzag. Verkochten ze die dingen nog? Ze zette haar professionele glimlach op en hoopte intussen vurig dat hij van gedachten zou veranderen voor de kamers boven geopend werden.

Gelukkig gebeurde dat ook. Na tien minuten en twee drankjes was de man opeens verdwenen, even later zag Sanne hem bij een blonde Poolse zitten, die vanavond voor het eerst sinds een maand weer aan het werk was. Ze was op familiebezoek geweest en Sanne had haar niet eerder gezien. Natasia heette ze, haar file had iemand uit het onderzoeksteam wel gemaild maar Sanne had het nog niet gelezen. Natasia had een sterk alibi voor de voorgaande moorden en het was vrijwel uitgesloten dat ze er iets mee te maken had.

Er liep iemand langs haar heen. Door de maskers was het moeilijk te zien wie wie was. Ze herkende de tred, de rechte rug en de ietwat pinnige stappen.

Felicia, schoot het door haar heen. Voor ze nog een keer goed kon kijken, was de figuur al verdwenen. Ze zag nog net het blonde haar de hoek om gaan. Het was Felicia, ze was er zo goed als zeker van. Maar waarom droeg ze een masker? Was ze van plan vanavond haar debuut als callgirl te maken?