Soixante neuf(42)

‘Wacht even’, onderbrak Rudi haar. Ze hoorde een stem op de achtergrond.

Een paar seconden later was Rudi er weer. Hij klonk ineens gehaast. ‘Ik moet ophangen. Ik bel je straks terug.’

Sanne voelde haar hartslag versnellen. ‘Heb je...’ Maar Rudi had al opgehangen. Gefrustreerd gooide ze haar mobieltje op tafel. Het was soms heel irritant om aan een zaak te werken, maar geen onderdeel van het onderzoeksteam uit te maken.

Er zat niks anders op dan te wachten.

Ze ging aan tafel zitten en klapte haar laptop open. Terwijl ze een slok afgekoelde koffie nam, wachtte ze tot haar e-mails binnengerold waren. Ze scande de berichten. Een paar nieuwsbrieven die ze nooit las en ook nooit opzegde. Twee mails van vriendinnen, die vroegen hoe het in Thailand was. Met enige schaamte bedacht ze dat ze niet eens had gemeld dat ze terug was. Snel typte ze een bericht terug. Dat ze terug was, en weer aan het werk, en dat ze er zoals gewoonlijk niet te veel over kon zeggen. En dat ze graag wilde afspreken als haar project erop zat. Terwijl het bericht naar beiden verstuurd werd, bedacht ze dat ze een slechte vriendin was. Dat Eva en Joyce haar überhaupt nog mailden, mocht een klein wonder heten. Aan de andere kant, ze kenden elkaar al vanaf de middelbare school. Eva en Joyce waren gewend dat ze niet wisten waar Sanne uithing en dat ze altijd weer opdook als de zaak waaraan ze had gewerkt was opgelost. Zelfs dan kon ze hun niet vertellen wat ze had gedaan. Het was belangrijk dat er zo min mogelijk bekend werd gemaakt over het undercoverwerk van de politie. Gelukkig begrepen haar vriendinnen dat en vroegen ze er nooit naar. Het was inmiddels meer dan drie maanden geleden dat ze hen had gezien. Ze had vanuit Thailand met hen gemaild, maar dat was niet hetzelfde. Ineens verlangde ze naar een normale avond met haar vriendinnen. Naar samen eten, praten, lachen. Naar veel wijn en onbezorgd genieten. Ze keek om zich heen in het kale appartement. De enige sfeer kwam van een grote foto boven de bank. Drie grote stenen in een kabbelend riviertje. Het ding kwam rechtstreeks van Ikea.

Ze probeerde het verloren gevoel kwijt te raken door de rest van haar mails te lezen. Er was een bericht bij van haar moeder. Of het allemaal goed ging. Of ze iets nodig had. Dat er van haar kant weinig nieuws was. Dat ze naar de chiropractor was geweest en minder last had van haar rug. Dat ze haar miste en hoopte dat ze elkaar snel konden zien. Sanne glimlachte. Naast een waardeloze vriendin was ze ook geen al te beste dochter, bedacht ze met enige zelfspot. Maar net als haar vriendinnen begreep ook haar moeder het, wist ze. Ze typte een mailtje terug waarin ze niks losliet over haar opdracht, maar wel dat het goed met haar ging en dat ze haar moeder ook miste.

De rest van haar mailtjes bevatte weinig interessants en ze surfte naar NU.nl. Ze scande door de nieuwe berichten en vond uiteindelijk wat ze zocht ergens aan het eind van de lijst met berichten.

‘KAMASUTRA-KILLER’ SLAAT OPNIEUW TOE

Ze klikte het bericht aan en las het door. Het begon met het nieuws dat er een derde moord was gepleegd in de Soixante Neuf. De club werd aangeduid als een ‘luxe seksclub op het Brabantse platteland’. Het slachtoffer werd omschreven, maar niet bij naam genoemd. De moordenaar werd consequent aangeduid met de smeuïge bijnaam ‘Kamasutra-killer’. Sanne realiseerde zich eigenlijk nu pas dat ze die bijnaam zelf was gaan overnemen. Hij dekte de lading.

Het bericht bevatte verder weinig bijzonderheden. De politie was in het kader van het onderzoek zeer terughoudend geweest met het verspreiden van informatie. Dat was logisch in deze zaak. Er viel niet veel te winnen bij tips van het publiek. Iedereen die die avond in de club was geweest, was in kaart gebracht en benaderd voor een gesprek met de politie. Waarbij, zo had Rudi haar verteld, de nodige discretie was betracht. Dat was een eis van Alexander geweest, die had geroepen dat hij de tent wel kon sluiten als de politie doodleuk aanbelde bij de diverse mannen en hun vrouw vroeg of ze degene konden spreken die die avond met zijn creditcard een euro of zeshonderd had afgetikt bij de seksclub. Sanne kon het niet helpen dat ze het wel een komisch idee vond.

Ze surfte naar Google en typte ‘Kamasutra-killer’ als zoekterm in. Het leverde een hele serie hits op, die allemaal verwezen naar dezelfde, door het ANP verspreide, nieuwsberichten. Vrijwel alle regionale nieuwssites hadden die overgenomen. Ze scrolde er snel doorheen Het leverde niks op wat ze nog niet wist.

Ze verving de zoekopdracht door ‘Barbino’. Opnieuw kwamen dezelfde nieuwsberichten naar voren, vermengd met oude berichten over de Soixante Neuf. Voornamelijk nieuws dat door de club zelf was verspreid: de zoveel duizendste bezoeker, een speciale avond in de club. Alexander en zijn vader zorgden er altijd wel voor dat de Soixante Neuf in het nieuws kwam. Ze googelde ‘Alexander Barbino’ en kwam uit op een Facebookprofiel dat hij had afgeschermd voor niet-vrienden, een LinkedInaccount dat weinig informatie bevatte en wat losse sites, waar berichten over de Soixante Neuf op stonden. Erg interessant was het allemaal niet. Ze probeerde ‘Marco Barbino’ als zoekopdracht. Dat leverde zo’n beetje dezelfde resultaten op als zijn broer. Ook hij had zijn Facebookprofiel afgeschermd. Ze werd uitgenodigd hem een vriendschapsverzoek te sturen als ze meer foto’s en posts van hem wilde zien. Even overwoog ze een profiel onder Sandy G. aan te maken, maar net zo snel zag ze daar weer van af. Het zou een profiel met nauwelijks vrienden zijn, en dat viel alleen maar op. Bovendien had ze niet de indruk dat Marco of Alexander bijzonder actieve Facebookers waren. Het zou waarschijnlijk maar weinig informatie opleveren. Ze moest Rudi naar hun profielen vragen. De recherche kon ook de afgeschermde profielen met gemak inzien.