Slavin van haar passie(8)

‘Je kent zijn ex-vrouw en kinderen?’ vroeg hij lichtelijk verbaasd.

Ze bevochtigde vluchtig haar lippen met het puntje van haar tong. ‘Ja, van de begrafenis. Ze waren helemaal uit Perth gekomen. Mrs…’ Ze aarzelde kort maar vervolgde toen: ‘…Renata Cole was heel sympathiek. Adam en Lucy, zijn kinderen, ook. Ze waren al bijna volwassen.’

‘Dat is aardig van ze,’ zei hij. ‘Gezien het feit dat hun vader het had aangelegd met een sloerie.’ Hij zag dat ze begon te blozen.

‘Hoort dat bij onze overeenkomst?’ vroeg ze met een uitdagende blik in haar grijsblauwe ogen. ‘Dat je me mag beledigen wanneer je daar zin in hebt?’

Hij negeerde haar opmerking volkomen en zei: ‘Je heet vanaf nu geen Cole meer. Dat staat in het document dat ik je net gaf. Je gebruikt je meisjesnaam weer. Al ben je allesbehalve een meisje…’ Ze opende haar mond om te protesteren, maar hij gaf haar de kans niet. ‘Ga je aankleden,’ zei hij kortaf. ‘Ik heb een tafel gereserveerd bij een restaurant.’

Haar ogen werden groot. ‘Was je zó zeker van je zaak?’

‘Natuurlijk, ma belle,’ antwoordde hij smalend. Hij klopte op zijn binnenzak, waar zijn portemonnee zat. ‘Het draait allemaal om geld, nietwaar?’

Haar ogen spuwden vuur. ‘Maakt het nog wat uit dat het geld niet voor mezelf is?’ beet ze hem toe.

Hij haalde nonchalant zijn schouders op. ‘Het kan me weinig schelen voor wie je het nodig hebt,’ zei hij. ‘Ik begrijp best hoe sterk een bloedband kan zijn, ook al heb ik zelf geen broers of zussen. Ik voel geen enkel bezwaar om je te betalen voor je diensten. Totdat ik er genoeg van heb…’

‘Totdat je me genoeg hebt vernederd, zul je bedoelen.’

Hij knarsetandde. Ze had nogal lef. Als er íémand was vernederd, dan was hij het wel. ‘Zoals ik al zei, je moet je aankleden,’ zei hij. ‘En ik zou maar opschieten als ik jou was, voordat ik van gedachten verander en je toch zo meeneem.’

Haar haar danste door de lucht toen ze zich woedend omdraaide en weg beende, de trap op naar boven. De aanblik van haar ranke benen en prachtige billen liet het bloed naar zijn lendenen stromen. Hij stak zijn handen diep in zijn zakken om zichzelf ervan te weerhouden haar vast te pakken. Sinds hun relatie was beëindigd had hij wel andere minnaressen gehad, maar geen vrouw had hetzelfde effect op hem als Ava McGuire. Ze hoefde maar naar hem te kijken met die dromerige grijsblauwe ogen om onmiddellijk een onmiskenbaar lichamelijke reactie bij hem teweeg te brengen. Tevergeefs probeerde hij de talloze herinneringen aan hun vroegere samenzijn te onderdrukken. Hij kon de stroom aan sensuele beelden echter niet tegenhouden. Vijf jaar lang had hij gevochten tegen de drang om haar weer vast houden, haar lichaam te voelen en haar de zijne te maken.

Deze keer zou hij haar echter definitief uit zijn systeem verwijderen. Hij begon door de kamer te ijsberen. Dit zou de laatste keer zijn en hij was van plan er alles uit te halen wat erin zat.



Ava trok een eenvoudig zwart jurkje aan, een overblijfsel uit haar korte carrière als model. Ze stak haar voeten in bijpassende elegante schoentjes met een klein hakje en pakte een handtasje. Ze wierp een snelle blik in de spiegel en trok een grimas bij de aanblik van haar weerspiegeling. Snel legde ze het tasje neer, pakte een borstel en haalde die ruw door haar blonde lokken. Ze deed een beetje mascara op en een vleugje lipgloss, maar besloot verder geen make-up te gebruiken.

Het maakte niet uit hoe mooi ze zichzelf zou maken. Voor Marc Castellano zou het toch nooit goed genoeg zijn, bedacht ze verdrietig. Overal waar hij kwam, werd hij aanbeden door beeldschone vrouwen die aasden op de kans om met hem gezien te worden. Haar maag kromp samen bij de gedachte aan hoeveel van die vrouwen al de lakens met hem hadden gedeeld sinds zij weg was.

De afgelopen jaren had ze haar uiterste best gedaan daar niet aan te denken. Het idee dat hij hen op dezelfde manier liefkoosde als hij bij haar had gedaan, was ondraaglijk geweest. Telkens wanneer ze in de bladen op een foto was gestuit van hem met een of andere schoonheid, had ze snel de bladzijde omgeslagen. En ze had haar verlangen net zolang onderdrukt totdat het uiteindelijk was verdwenen.



Toen ze beneden kwam, was Marc in gesprek met een man van de verhuisdienst. Ze zag dat het inpakken al was begonnen. Een beklemmend gevoel bekroop haar.

Hij had er duidelijk geen gras over willen laten groeien om zijn stempel op de villa te drukken. Hoelang zou het duren voor hij de rest van de overeenkomst zou willen naleven?

In het verleden had ze met liefde zijn bed gedeeld. Maar hoe kon ze dat nu weer doen, nu ze zo’n hekel aan elkaar hadden gekregen?

Hij stuurde de man weg om verder te gaan met inpakken en draaide zich om. Langzaam liet hij zijn blik keurend over haar vrouwelijke vormen gaan. ‘Heel mooi,’ zei hij toen. ‘Maar hoe kan het ook anders. Je ziet er altijd betoverend uit. Dat was vroeger ook al zo. Het maakt niet uit wat je aanhebt.’ Met glinsterende ogen voegde hij hieraan toe. ‘Of wat je níét aanhebt…’