Hoofdstuk 1
‘Natuurlijk, Madame Cole. Alle juwelen en andere cadeau’s die uw echtgenoot u bij leven heeft gegeven, mag u houden.’ De advocaat sloeg het dikke dossier dat voor hem lag dicht. ‘Maar de villa in Monte Carlo en het jacht behoren nu toe aan Signor Marcelo Castellano. Net als de hele bedrijfsportefeuille.’
Ava zat roerloos in haar stoel te luisteren. Na jarenlange oefening was ze erin geslaagd haar emoties te allen tijde onder controle te houden. Ze vertoonde dan ook geen spoortje angst. ‘Ik begrijp het,’ zei ze. Haar handen lagen rustig in haar schoot, en ze keek de man tegenover haar aan het bureau kalm aan. In werkelijkheid voelde het echter alsof een ijskoude hand haar hart omsloot en er langzaam maar zeker alle leven uitperste. ‘Ik heb maatregelen genomen om mijn spullen zo snel mogelijk uit de villa te halen.’
‘Signor Castellano heeft benadrukt dat hij niet wil dat u de villa verlaat voordat hij u heeft gezien,’ zei de advocaat. ‘Klaarblijkelijk wil hij het een en ander met u bespreken aangaande de overdracht.’
Deze keer kon ze niet voorkomen dat haar ogen groot werden van verbazing. ‘Ik ben er zeker van dat het personeel hem prima wegwijs kan maken, Monsieur Letourneur.’
‘Toch staat hij erop u persoonlijk te ontmoeten, vanavond om acht uur,’ zei hij. ‘Ik meen dat hij het pand direct wil betrekken.’
Haar hart ging wild tekeer. Ze keek de advocaat vragend aan. ‘Kan hij dat zomaar doen? Ik heb momenteel geen andere woonplek. Het is zo ontzettend druk geweest en ik –’
‘Het is absoluut legaal,’ onderbrak de advocaat haar een tikkeltje ongeduldig. ‘De villa is al een tijdje van hem. Al voordat uw man stierf. Signor Castellano heeft u een paar weken geleden een brief gestuurd waarin stond dat hij van plan was in de villa te gaan wonen.’
Verslagen keek Ava voor zich uit. Ze voelde zich misselijk en duizelig van paniek. Waar moest ze in ’s hemelsnaam op zo’n korte termijn naartoe? Ze had wel wat geld, maar lang niet genoeg om weken in een hotel te verblijven.
Douglas had erop gestaan dat alles op zijn naam zou blijven. Dat was een van de voorwaarden van hun huwelijk. En na zijn dood waren er veel kosten geweest. Niet alleen door de begrafenis, maar ook door openstaande rekeningen die zich tijdens zijn ziekbed hadden opgestapeld.
‘Maar ik heb die brief helemaal niet gehad!’ riep ze uit. ‘Weet u zeker dat die verstuurd is?’
De advocaat opende het dossier voor hem en nam er een kopietje uit dat hij haar overhandigde.
Haar ergste nachtmerrie werd bewaarheid. Vol ongeloof staarde ze naar de gedrukte letters op het papier in haar hand. De brief moest ergens onderweg zoek zijn geraakt, want ze had deze niet ontvangen.
De stem van de advocaat verstoorde haar mijmeringen. ‘U en Signor Castellano hebben een geschiedenis, oui?’
‘Oui, monsieur,’ antwoordde ze met een frons. ‘Vijf jaar geleden… in Londen.’
‘Het spijt me dat ik geen beter nieuws voor u heb, Madame Cole,’ zei hij. ‘Het was Mr. Cole’s uitdrukkelijke wens dat u niets tekort zou komen, maar de wereldwijde economische crisis heeft ook hem zwaar getroffen. Gelukkig heeft Signor Castellano alle overgebleven schulden overgenomen als deel van de overeenkomst.’
Haar maag kromp samen. ‘Schulden?’ stamelde ze moeizaam. ‘M-Maar… Douglas heeft me verzekerd dat hij alles had geregeld. Ik hoefde me nergens zorgen over te maken.’ Terwijl ze sprak, realiseerde ze zich hoe naïef ze klonk. Ze leek plots in alles op zoals ze in de media werd afgeschilderd: een dom, op geld belust vrouwtje. Misschien verdiende ze ook niet beter. Ze was immers zo dom geweest om Douglas op zijn woord te geloven toen ze vijf jaar geleden met hem was getrouwd. Een paar uur na de huwelijksvoltrekking was al gebleken dat hij niet te vertrouwen was.
Monsieur Letourneur bekeek haar met een ernstige blik. ‘Misschien wilde uw man u niet belasten met de ernst van de zaak. Maar ik kan u verzekeren dat u zonder het genereuze aanbod van Signor Castellano in nog gevaarlijker vaarwater zou hebben verkeerd. In deze slechte tijden zitten schuldeisers te springen om hun geld. Hij heeft toegezegd alle toekomstige eisen voor zijn rekening te zullen nemen.’
Nerveus bevochtigde ze haar droge lippen. Ze rechtte haar rug. ‘Dat is heel schappelijk van hem,’ zei ze.
‘Ja, hij is dan ook een van de rijkste mannen in Europa,’ zei hij. ‘De laatste paar jaar heeft hij een torenhoge winst geboekt met zijn bouwbedrijf. Overal ter wereld zijn zusterbedrijven opgericht, zelfs in uw geboorteland heb ik vernomen. Bent u van plan terug te keren naar Australië?’
Verlangend dacht ze aan de plek waar ze haar jeugd had doorgebracht. Ze wilde wel terug, maar ze kon haar jongere zusje onmogelijk alleen laten. Serena woonde sinds kort in Londen en was herstellende van een zware miskraam. Het was de zoveelste ivf-poging die was mislukt. Serena was gebroken. En Ava had na haar laatste bezoek aan de Engelse hoofdstad beloofd zo snel mogelijk weer terug te komen. Maar dat zou even moeten wachten. Als ze nu ging zou Serena direct aanvoelen dat er iets aan de hand was, en dat zou haar eigen herstel niet ten goede komen.