Slavin van haar passie(9)

Ze keek hem met hooghartig opgeheven hoofd aan. ‘Voor het geval je het je afvraagt, deze jurk is van mij.’

‘Ja, dat weet ik,’ zei hij. ‘Die had je aan toen we elkaar voor het eerst ontmoetten.’

Hij wist het nog! Ze probeerde niet te laten merken hoezeer dat haar raakte. En ze vroeg zich onwillekeurig af of ze in die tijd meer voor hem had betekend dan hij had laten zien. Waar het gevoelens betrof, was hij altijd heel afstandelijk en afhoudend geweest. Hij had zich duidelijk niet willen binden.

Zij, daarentegen, was halsoverkop verliefd op hem geworden en ze was dolgraag een verbinding met hem aangegaan. Ze had zich zo onvolwassen gevoeld naast hem, zo onbeholpen… Het was beter geweest als ze de hele relatie had kunnen afdoen als een korte nietszeggende affaire. Maar dat was onmogelijk geweest. Vanaf het allereerste moment dat hun blikken elkaar kruisten in die drukke bar waar ze beiden waren geweest, was er diep vanbinnen iets op zijn plaats gevallen. Nog nooit had iemand een dergelijk effect op haar gehad. En zo langzamerhand werd het haar duidelijk dat niemand dat ooit meer zou doen…

Ze volgde hem naar buiten, waar een auto klaarstond. De chauffeur hield het portier voor hen open, en ze stapte in.

Marc nam plaats naast haar en pakte haar hand beet. Zijn grip was niet krachtig, maar toch wist ze instinctief dat hij het helemaal niet op prijs zou stellen als ze haar hand zou terugtrekken.

Ze dacht aan alle romantische dinertjes voor twee die ze vroeger hadden gehad. Hoe verliefd ze was geweest, hoe haar hart tekeer was gegaan bij de gedachte aan wat zou komen wanneer ze weer thuis waren. Die etentjes waren altijd gevolgd door een lange zwoele avond waarop ze tot aan het ochtendgloren de liefde met elkaar hadden bedreven. Zou hij daar nu ook aan denken? Het was zo moeilijk om iets af te lezen van zijn uitdrukkingsloze gezicht.

Hij was nog even onweerstaanbaar als vroeger. Ze moest uit alle macht de neiging onderdrukken haar vingers over zijn beginnende baardgroei te laten gaan. Zonder dat ze er wat aan kon doen, kwam de herinnering boven aan het gevoel van die zachte stoppels tegen de binnenkant van haar dijen…

Ze sloeg haar benen over elkaar, in de hoop het kwellende verlangen te onderdrukken. Maar het was onmogelijk het heftige gevoel te laten verdwijnen met hem zo dicht naast zich.

Hij bracht haar hand naar zijn mond en liet zijn tong even over het gevoelige plekje tussen haar duim en wijsvinger gaan.

Ze beefde door deze geringe aanraking en moest een beroep doen op al haar wilskracht om zich ervan te weerhouden haar mond gretig op de zijne te drukken. Haar onderarm leunde op zijn krachtige bovenbeen. Ze was zich pijnlijk bewust van de nabijheid van zijn mannelijkheid. Ze verlangde ernaar haar hand op onderzoek uit te laten gaan, omdat ze wilde weten of hij op dezelfde manier op haar reageerde als zij op hem. Stiekem gluurde ze door haar ooghoeken naar zijn broek. Haar hart maakte een sprongetje toen ze de bobbel daar zag. Ze slikte moeizaam, wendde snel haar hoofd af en keek door het raam aan haar kant naar buiten.

Hij grinnikte zacht en plaatste haar hand op zijn groeiende erectie. ‘Ik zie… of beter gezegd ik vóél dat je het niet verleerd bent, cara,’ zei hij. ‘Vertel eens, heb je Cole ooit je diensten verleend achter in zijn limousine?’

Deze onbeschofte vraag voelde als een klap in haar gezicht. Met een snelle beweging trok ze haar hand los. Haar gezicht vertrok toen ze zich daarbij bezeerde aan de metalen band van zijn horloge.

‘Nou? Heb je dat gedaan of niet?’ drong hij aan. Er was een keiharde uitdrukking op zijn gezicht verschenen.

‘Zou je me geloven als ik nee zei?’ vroeg ze op uitdagende toon.

Hij keek haar indringend aan, alsof hij de waarheid uit haar wilde trekken. ‘Je bent vijf jaar met hem getrouwd geweest,’ zei hij. ‘Ik kan me voorstellen dat er weinig is wat je níét hebt gedaan. Gezien het geld dat hij aan je spendeerde. Dat is waarschijnlijk een van de redenen geweest waarom hij bijna bankroet was, omdat hij jou moest blijven voorzien van dure spullen.’

‘Het kan me niet schelen wat je denkt,’ zei ze, terwijl ze in haar tasje rommelde, op zoek naar een zakdoekje. ‘Deze discussie heeft weinig zin. Je hebt je mening allang gevormd, en je denkt dat je altijd gelijk hebt.’

Fronsend keek hij naar de striem op haar roomblanke huid. Hij nam een zakdoek uit zijn binnenzak, pakte haar arm en begon de wond voorzichtig te deppen. ‘Het was niet de bedoeling om je pijn te doen,’ zei hij.

‘O nee?’ haar ogen glansden boos. ‘Is dat niet juist waar dit alles om draait? Me pijn doen totdat ik breek?’

Hij liet haar arm los en stopte de zakdoek weer in zijn zak. ‘Misschien wil een deel van mij je inderdaad laten lijden zoals ik zelf heb geleden,’ zei hij, haar aankijkend. ‘Maar ik zal nooit geweld gebruiken, Ava. Je moet weten dat je volkomen veilig zult zijn bij mij.’