Siciliaanse verovering(39)

‘Zo zie ik dat niet.’

‘Maar je ziet het verkeerd!’ Ze schreeuwde het uit, maar die grote koppige idioot weigerde te luisteren.

‘Daden hebben hun consequenties, dat accepteer ik.’

‘O, Salvatore.’ Ze wist niet wat ze nog meer kon zeggen om hem te overtuigen, dus omhelsde ze hem en sloeg haar armen en benen om hem heen. ‘Het was jouw fout niet. Het moest zo lopen, en geen van ons had daar iets aan kunnen veranderen.’

Dat moest buiten kijf staan, dat ook zij niets had gedaan om de miskraam te veroorzaken. ‘Genoeg vrouwen die nog veel gestrester zijn dan ik toen krijgen toch gewoon een voldragen baby. Dat moet je accepteren.’

‘Ik wilde vader worden, Elisa.’

Ja, dat wist ze nu ook. Zijn woede had betrekking gehad op zijn overtuiging dat zij haar zwangerschap van een andere man op hem had willen afschuiven. Het had niets te maken met het vooruitzicht zelf vader te worden.

‘Salvatore, er zijn nooit andere mannen geweest. Ik weet echt niet hoe mijn vader op dat idee is gekomen, maar jij bent de enige minnaar die ik ooit heb gehad.’

Het antwoord was stilte. Ze wachtte, in het volle besef dat alles afhing van zijn reactie op deze woorden.

Misschien kreeg ze dan niet zijn liefde, maar ze moest in elk geval zijn respect krijgen om met hem te kunnen trouwen. En ze realiseerde zich dat niet trouwen diepere wonden zou slaan dan haar leven te verbinden met dat van een man die haar zo wanhopig begeerde als hij. Maar als hij haar niet geloofde, niet vertrouwde, dan kon er ook geen toekomst voor hen samen zijn. Ongeacht de uitslag van een zwangerschapstest over een paar weken.

‘Dus je was nog maagd?’

Het was ten minste een vraag, en hij klonk niet eens ongelovig bij de gedachte.

‘Ja.’

‘Je was vierentwintig.’

‘Ik weet hoe oud ik was.’

‘Dat is niet gebruikelijk.’

‘Ik heb mijn jeugd doorgebracht met een vrouw die zich aan seks te goed deed als goedkoop snoepgoed. Zij had nooit een blijvende relatie, ik heb daarnaar gestreefd. Ik wilde deel uitmaken van een familie. Ik ging al naar school toen ik erachter kwam dat Shawna helemaal geen familie wilde; zelfs geen dochter. Haar levensstijl heeft me volledig wars van seks gemaakt. En eenmaal op de universiteit mochten de jongens met wie ik uitging me niet eens aanraken.’

‘Je ging pas daten toen je op de universiteit kwam?’

‘Shawna stuurde me naar een meisjesinternaat. Papa ging daarmee akkoord, en daardoor was er geen enkele gelegenheid om met jongens uit te gaan. En als dat al was gelukt, zou het niet eens bij me zijn opgekomen om zoiets te doen. Ik was als de dood, Salvatore.’

Hij streelde troostend haar rug. ‘Hoe bedoel je?’

‘Voor mij had seks te maken met de pijn een ongewenst kind te zijn, met verdriet om het verlies. Pas toen ik jou ontmoette, voelde ik voor het eerst hartstocht voor een man.’

‘Dat ik ontwijdde door meteen op te eisen waarop ik had moeten wachten tot na het huwelijk.’

Ze wilde niet langer bij het verleden stilstaan. Het heden en de toekomst waren waar het nu voor haar om ging. ‘Geloof je me?’

Hij sprak werktuiglijk, maar ze nam geen enkel risico hem verkeerd te verstaan. Dit was te belangrijk.

‘Sì. Was ik minder overtuigd geweest van jouw ervaring, dan had ik je onschuld onderkend. Er waren voldoende aanwijzingen.’

‘Maar papa vertelde dat nu eenmaal, en jij ging ervan uit dat hij wist waarover hij het had.’

Het grote lichaam onder haar verstrakte. ‘Hij en ik hebben iets met elkaar te bespreken.’

Ze kwam overeind en keek hem in de ogen. ‘Ik denk dat ik eerst met hem moet praten.’

Hij keek alsof hij haar wilde tegenspreken, en ze legde een vinger op zijn mond. ‘Nee. Dit is iets tussen hem en mij. Laat me met hem praten, goed?’

Hij knabbelde op haar vinger en drukte er toen een kus op. ‘Als dat is wat je wilt.’

Ze waardeerde het dat tegenspraak ditmaal uitbleef. Hij mocht dan in veel opzichten behoorlijk primitief zijn, een dinosaurus was hij nu ook weer niet.



Drie uur later was ze inderdaad eerder geneigd hem een tyrannosaurus rex te noemen en daarmee basta.

Ze sloeg haar armen over elkaar en keek woedend de man aan die ze niet veel eerder nog zo tegemoetkomend had gevonden. Ze kon wel lachen om haar naïviteit. Hij was net zo tegemoetkomend als een tientonner.

‘Maar ik wil helemaal niet vanavond bij mijn vader gaan eten.’

Ze was op het terras met een boek aan het ontspannen en probeerde niet te denken aan de manier waarop ze met Salvador de middag had doorgebracht, toen hij naar buiten kwam met het bericht dat als een bom insloeg.

‘Ik ben er niet op gekleed, dat zie je toch wel.’

Met een paar espadrilles aan haar voeten en korte broek had ze totaal niet het gevoel dat ze kon aanschuiven voor het diner met haar vader en zijn volmaakte gezinnetje.