Schaduwland(50)

Ze kijkt me aan en knikt heel onopvallend, alsof ze me begrijpt, maar nog niet wil toegeven dat het klopt.

‘Dan hebben we dus geen keuze en moeten we gewoon verdergaan. Gewoon doorgaan en hopen dat het goed komt. Wie weet, misschien leren we er iets van.’ Ik kan zien dat ik haar nog niet heb overtuigd. ‘Wat ik wil zeggen is dat je vooral niet moet wegrennen alleen maar omdat het toch een keertje misgaat. Je moet volhouden en de dingen op hun beloop laten. Dat is de enige manier om ooit verder te komen.’ Ik haal mijn schouders op en zou het graag allemaal wat mooier willen brengen, maar dit is het wel zo’n beetje. ‘Stel je eens voor: als jij die kat niet gered had, als je geen ja had gezegd toen Josh je mee uitvroeg... dan had je toch een hele hoop mooie momenten gemist?’

Ze kijkt me aan en wil het liefst protesteren, maar ze zegt niets.

‘Josh is een lieve jongen en hij is echt gek op je. Ik denk niet dat je hem zo snel al moet dumpen. En trouwens,’ ga ik verder, wetend dat ze me wel hoort, al reageert ze niet, ‘je moet dit soort beslissingen helemaal niet nemen terwijl je gestrest bent.’

‘En verhuizen dan? Is die reden wel goed genoeg voor je?’

‘Gaat Josh verhuizen?’ Die zag ik niet aankomen.

Ze schudt haar hoofd en krabbelt Charm op het plekje tussen haar oren. ‘Nee, Josh niet. Ik. Mijn pa heeft het er steeds over dat hij het huis wil verkopen, maar denk maar niet dat hij er met mij of Austin over praat.’

Het liefst wil ik haar gedachten lezen om zelf te zien hoe het eraan toegaat, maar ik houd me aan mijn belofte mijn vrienden hun privacy te gunnen.

‘Ik weet alleen maar dat ik de term “taxatiewaarde” constant hoor rondvliegen.’ Ze schudt haar hoofd en kijkt me aan. ‘Maar weet je wat dat betekent, als dat doorgaat? Het betekent dus ook dat ik volgend jaar niet naar Bay View ga. Dat ik niet kan afstuderen samen met mijn vrienden. Zelfs niet in de buurt van een school in Orange County.’

‘Dat laat ik niet gebeuren,’ zeg ik met mijn ogen stevig op haar gericht. ‘Je mag niet weggaan. Je moet met ons je laatste jaar in...’

‘Ja, ja, allemaal goed en wel,’ onderbreekt ze me. ‘Maar ik denk niet dat je er veel aan kunt doen. Tenzij je kunt toveren, denk ik dat je hier niets over te zeggen hebt.’

Ik kijk van haar naar de kat en weet dat ik lang niet zo machteloos ben. Een tegengif vinden voor Damens probleem? Ja, goed, dat is lastig. Maar ervoor zorgen dat mijn vriendin in haar eigen postcodegebied blijft en haar kat redden? Dat lijkt me geen punt. Ik kan zoveel doen. Echt wel.

Ik kijk haar aan. ‘We kunnen vast wel iets bedenken. Vertrouw me nou maar, oké? Misschien kun je wel hier komen wonen, bij mij en Sabine?’ Ik knik alsof ik het meen, al weet ik dat Sabine dat nooit zou goedkeuren. Maar ik moet toch iets zeggen? Ik moet haar toch een beetje geruststellen, want ik kan niet bepaald uitleggen wat ik wel van plan ben.

‘Zou je dat voor me doen?’ vraagt ze. ‘Echt waar?’

‘Tuurlijk,’ antwoord ik schouderophalend. ‘Ik regel het.’

Ze slikt en kijkt om zich heen. Dan zegt ze hoofdschuddend: ‘Je weet dat ik je nooit aan dat aanbod zal houden, maar het is goed te weten dat je ondanks je ruwe kantjes toch nog steeds mijn beste vriendin bent.’

Ik kijk haar aan; ik dacht eigenlijk altijd dat Miles haar voorkeur had.

‘Nou ja, jij en Miles dan,’ zegt ze lachend. ‘Ik bedoel, ik heb twee beste vrienden – eentje voor alle gelegenheden.’ Ze veegt haar neus weer af en gaat verder. ‘Ik zie er vast vreselijk uit zo, hè? Zeg het maar gewoon, ik kan het hebben.’

‘Je ziet er helemaal niet vreselijk uit,’ zeg ik, benieuwd waarom ze zich opeens druk maakt om haar uiterlijk. ‘Je ziet er verdrietig uit. Dat is wat anders. Maar wat maakt het uit?’

‘Het maakt uit als iemand op basis hiervan moet bepalen of ik een baan krijg.’ Ze haalt haar schouders op. ‘Ik heb een sollicitatiegesprek, maar ik kan er zo niet naartoe. En ik kan Charm ook niet meenemen.’

Ik kijk naar de kat en zie hoe haar levensenergie langzaam maar zeker wegebt. Als ik nog iets wil doen, moet het snel zijn. ‘Ik pas wel op haar. Ik heb toch verder geen plannen vanmiddag.’

Ze kijkt me vertwijfeld aan. Kan ze haar stervende kat bij mij achterlaten? Ik knik bemoedigend en loop naar haar kant van de keuken toe, waar ik Charm van haar overneem. ‘Ik meen het. Ga jij maar doen wat je moet doen en ik pas op de kleine.’ Ik glimlach in de hoop haar over te halen.

Ze aarzelt nog steeds en kijkt van mij naar Charm. Dan rommelt ze in haar veel te grote handtas op zoek naar een klein spiegeltje. Ze maakt haar vingertopje vochtig en veegt de mascaravlekken van haar wangen.