Prinses Daisy(2)

'Het peil van het dak!' zei Daisy verontwaardigd. 'Als het ons alleen maar om een hoog uitzicht was begonnen, waren er wel een dozijn andere gebouwen in de stad geweest die we hadden kunnen gebruiken — maar wij willen nu juist dat van u, meneer Jones, en niet van iemand anders.' Het script voor het reclamefilmpje had uitdrukkelijk het Empire State Building opgegeven. Revlon moest haar leven zo nodig ingewikkeld maken. Toen Daisy in haar zak naar nog een briefje van twintig viste, dacht ze weer aan die keer, drie jaar geleden, toen ze pas als productieassistent was begonnen en voor het eerst een taxichauffeur doodleuk veertig dollar zag aannemen, om zijn meter af te zetten en zijn taxi zes uur lang als achtergrond voor een straatscène te laten gebruiken. 'Maar dat is omkoperij,' had ze geprotesteerd. 'Beschouw het maar als huur als je in het vak wilt blijven,' hadden ze haar gewaarschuwd en ze had die raad in haar oren geknoopt. Nu, als ervaren producent van de beste reclameboodschappen die ooit verfilmd zijn — als je van reclamefilms houdt — trok Daisy zich de bezwaren van de mensen niet meer aan en al viel het niet mee meneer Jones om te praten, hij was de kwaadste nog niet. De volgende handige zet die ze in petto had, gaf meestal de doorslag.

'O, wat ik nog zeggen wou,' zei ze en kwam wat dichter bij hem staan, 'de regisseur vroeg of u op de film wilt, daar op de achtergrond, als de sleuteldrager van een koninkrijk. Wij betalen uitsluitend het minimumsalaris van de Filmacteursbond, dus u hoeft het niet te doen als u geen zin hebt — wij kunnen ook een acteur huren om u te spelen, maar dat is lang zo echt niet.'

'Ach.’ 'En dan moet u natuurlijk wel worden geschminkt,' zei ze, haar troef uitspelend.

'O, nou, dat zal wel gaan, denk ik. Tja, waar heb je haarlak voor nodig als de wind niet door je haar waait? Ik snap wel wat u bedoelt. Geschminkt, dus. Moet ik dan ook een speciaal kostuum aan?'

'Het uniform dat u aan hebt is prima. Nou, dag meneer Jones — tot maandagochtend vroeg dan.' Daisy wuifde hem opgewekt toe en wandelde naar het overdekte middenpad van het gebouw, waar ze wachtte, tot de lift de zesentachtigste verdieping had bereikt. Ondertussen peinsde het meisje in het baseballjack, geboren prinses Marguerite Alexandrovna Valensky, dat het maar gelukkig was dat er één ding was waar je in deze wereld op kon rekenen; iedereen wilde op de film.

Meneer Jones was slechts één van een lange reeks mannen die door iets in Daisy gefascineerd waren geraakt. Een van de eersten was de befaamde fotograaf Philippe Halsman geweest, de man die meer omslagfoto's voor Life zou maken dan iemand anders in de geschiedenis van dat tijdschrift. In de nazomer van 1952 had hij opdracht gekregen om de eerste officiële foto's van Daisy voor een omslag van Life te maken, omdat natuurlijk iedereen — zo meenden de uitgevers van dat tijdschrift — wilde weten hoe het kind van prins Stash Valensky en Francesca Vernon eruit zag. Het plotselinge huwelijk van de grote oorlogsheld en legendarische polospeler met de onvergelijkelijke romantische Amerikaanse filmster had de wereld mateloos geboeid en aanleiding gegeven tot geruchten, die des te gretiger voedsel vonden door de afzondering, waarin prins en prinses Valensky met hun eerste kind sinds haar geboorte in april hadden geleefd.

Nu, in augustus, zat Francesca Vernon Valensky met Daisy in haar armen in het hoge gras van een Zwitserse alpenwei. Halsman trof de actrice in een tikje peinzende, enigszins afwezige stemming aan, hoewel hij haar al tweemaal eerder had gefotografeerd, de tweede keer nadat ze een Oscar had gewonnen voor haar Julia. Maar het lachende kind boezemde hem nog meer belangstelling in dan het geheim van haar moeders stemming. Het kleine meisje leek op een nieuwe hybride-roos van een onwaarschijnlijke kleurencombinatie. Eigenlijk, dacht hij, was het alleen door geslachtenlang selectieve voortplanting mogelijk geweest een kind voort te brengen, dat de klassieke Italiaanse donkere ogen van haar moeder had en een huid die een Toscaanse warmte bezat, als dat speciale stukje perzik waar je het eerst in bijt, omdat je weet dat het het rijpste plekje van de vrucht zal zijn. Maar haar hoofdje was bedekt met Angelsaksische witte krullen die als een bloemkroon om haar levendige gezichtje vielen.

Masja, de oude min van Stash Valensky, die nog deel uitmaakte van zijn huishouding, had op haar typische, eigenwijze manier de fotograaf meegedeeld, dat prinses Daisy precies hetzelfde haar had als haar vader, toen die nog een kind was. Het was echt blond haar, verklaarde ze trots, dat later goudblond kan worden maar bij het ouder worden nooit in asblond verandert. Ze gaf hoog op van dit Valensky-haar, dat wel in iedere generatie werd aangetroffen, zover terug als in de familie kon worden nagegaan. Helemaal tot aan de tijd van de vroegste erfelijke Russische adel, de boyars die bijna duizend jaar voor Peter de Grote de metgezellen van de tsaren waren geweest. Was haar meester immers niet, zei ze bijna verontwaardigd, een rechtstreekse afstammeling van Rurik, de Scandinavische prins, die in de negende eeuw de Russische monarchie had gesticht? Halsman was het prompt met haar eens, dat Daisy's haar altijd blond zou blijven. Met de herinnering aan Masja's heerszuchtige aard en het idee in zijn achterhoofd, dat ze ieder ogenblik het kind kon komen halen om te eten, werkte hij snel om de tijd die hij nog had zo goed mogelijk te benutten.