Politie(13)

‘Heb je al bedacht dat het wel eens jouw probleem zou kunnen zijn?’ vroeg Mikael. ‘Dat je het gewoon niet kunt laten?’

Ze lachte zacht. Sloot haar ogen. De lange, brede vingers maakten zich los in zijn nek en gingen langzaam over zijn rug naar beneden en verdwenen achter zijn broekriem. Ze keek hem met een lichte verbazing aan.

‘Wat is er aan de hand, stiertje van me?’

‘De artsen zeggen dat hij het overleeft,’ zei Mikael. ‘En het laatste nieuws is dat hij uit de coma lijkt te komen.’

‘Hoe dan? Beweegt hij?’

‘Nee, maar ze kunnen veranderingen in het eeg zien, dus ze zijn begonnen met neurofysiologische onderzoeken.’

‘En wat dan nog?’ Haar lippen waren vlak bij die van hem. ‘Ben je bang voor hem?’

‘Ik ben niet bang voor hém, maar voor wat hij gaat vertellen. Over ons.’

‘Waarom zou hij zoiets doms doen? Hij is alleen, hij heeft daar niks mee te winnen.’

‘Laat ik het zo zeggen, liefje,’ zei Mikael, haar hand wegduwend. ‘De gedachte dat er iemand is die kan getuigen dat jij en ik hebben samengewerkt met een drugsdealer ten behoeve van onze eigen carrières…’

‘Luister eens,’ zei Isabelle. ‘Het enige wat we hebben gedaan, is voorzichtig ingrijpen zodat de krachten in de markt niet alleen de controle hebben. Dat is een goede, beproefde methode in de politiek, schat. We hebben Asajev het monopolie gegeven op de verkoop van drugs en we arresteerden alle andere drugsbaronnen omdat Asajevs drug tot minder sterfgevallen door een overdosis leidden. Iets anders zou een verkeerde drugspolitiek zijn geweest.’

Mikael moest lachen. ‘Ik hoor dat je retoriek door de debatcursus al aardig is opgepoetst.’

‘Zullen we overgaan op een ander onderwerp, schat?’ Ze wikkelde zijn stropdas om haar hand.

‘Je snapt toch wel hoe dat bij een rechtszaak zal overkomen? Dat ik de functie van commissaris heb gekregen en jij die van wethouder omdat het leek of we persoonlijk de straten van Oslo hebben schoongeveegd en het aantal drugsdoden naar beneden hebben gekregen. Terwijl we in feite Asajev bewijsmateriaal hebben laten vernietigen, concurrenten van het leven hebben laten beroven en een drug hebben laten verhandelen die vier keer zo sterk en verslavend is als heroïne.’

‘Hm. Ik word zo geil als je praat als een…’ Ze trok hem omhoog. Haar tong was in zijn mond en hij kon het schurende geluid van haar panty horen toen ze haar dij tegen die van hem wreef. Ze trok hem mee en waggelde ondertussen naar achteren in de richting van het bureau.

‘Als hij wakker wordt in het ziekenhuis en begint te babbelen…’

‘Hou je mond, ik heb je niet hierheen gevraagd om te praten.’ Haar vingers peuterden aan de gesp van zijn riem.

‘We hebben een probleem dat we moeten oplossen, Isabelle.’

‘Ik begrijp het, maar nu je commissaris bent moet je prioriteiten gaan stellen, schat. En op dit moment vindt de wethouder dat dit de hoogste prioriteit heeft.’

Mikael kon haar hand wegduwen.

Ze zuchtte. ‘Goed. Laat maar horen wat je hebt verzonnen.’

‘Dat we dreigen hem te vermoorden. Hij moet een niet mis te verstane waarschuwing krijgen.’

‘Waarom dreigen, waarom niet direct vermoorden?’

Mikael lachte. Totdat hij begreep dat ze het serieus meende. En dat ze niet eens bedenktijd nodig had gehad.

‘Omdat…’ Mikael hield haar blik vast en probeerde een ferm antwoord te geven. Hij wilde dezelfde soevereine Mikael Bellman zijn die een halfuur geleden voor het onderzoeksteam had gestaan. Hij trachtte met een antwoord te komen. Maar ze was hem voor.

‘Omdat je niet durft. Zullen we kijken of we iemand in de Gouden Gids kunnen vinden in de rubriek “Actieve hulp bij doding”? Je geeft orders om de bewaking op te heffen vanwege verkeerd gebruik van financiën blabla en daarna krijgt de patiënt onverwacht bezoek van de Gouden Gids. Onverwacht voor hem dus. Of nee, nog beter, je stuurt jouw schaduw. Beavis. Truls Berntsen. Hij doet alles voor geld, toch?’

Mikael schudde sceptisch zijn hoofd. ‘Ten eerste heeft de chef van Geweld, Gunnar Hagen, de bewaking bevolen. Als de patiënt vlak nadat ik de bewaking heb opgeheven wordt vermoord, zal het er niet best voor mij uitzien, om het zacht uit te drukken. Ten tweede mag het niet op een moord lijken.’

‘Luister eens, schat. Geen politicus is beter dan zijn adviseurs. Het is een voorwaarde om aan de top te komen dat je je altijd omringt met mensen die slimmer zijn dan jijzelf. En ik begin eraan te twijfelen dat jij slimmer bent dan ik, Mikael. Ten eerste lukt het je maar niet om die politiemoordenaar te vangen. En nu weet je niet hoe je een simpel probleem met een man in coma moet aanpakken. Dus als je liever niet met me wilt neuken, moet ik me afvragen: wat moet ik eigenlijk met hem? Kun je daar antwoord op geven?’