Plotseling papa(163)
Toen het één uur in de ochtend was en hij nog steeds niet was thuisgekomen om te eten of naar bed te gaan, nam ze aan dat hij bij een van zijn ploegmakkers was blijven overnachten.
Ze kon door de stad gaan rijden en proberen hem te vinden, maar dat zou waarschijnlijk niets opleveren.
De rest van de nacht bleef ze op de bank liggen, keer op keer de videobanden afspelend die ze tijdens de kerstdagen hadden gemaakt. Haar ogen dronken de aanblik in van de man en de baby die ze adoreerde.
Het was steviger gaan waaien sinds Alik Zane naar het vliegveld van Laramie had gebracht.
‘De piloot geeft aan dat we moeten opstijgen. Bedankt dat ik vannacht in je camper heb mogen slapen, Alik. Zeg maar tegen Blaire dat ik haar dankbaar ben dat ik zomaar mocht komen binnenvallen.’
‘Dat zal ik doen, maar vergeet niet dat ik jou nog iets schuldig was, maat. Als jij er niet was geweest, zou het tussen Blaire en mij nooit iets zijn geworden.’
‘Dat was simpel. Ik heb jullie de halve nacht wakker gehouden met mijn problemen. Dat is geen eerlijke ruil.’
‘Dat heeft niets met "eerlijk" te maken. Nu de toekomst van dat kleine kereltje nog niet duidelijk is, is jouw leven al een hel. Daar kun je die situatie met Meg eigenlijk niet bij gebruiken. Maar daar ga je iets aan doen zodra je thuis bent, is het niet?’
Zane keek zijn vriend ernstig aan en knikte toen. ‘Zo kan ik gewoonweg niet meer leven.’
‘Als Dominic hier was, zou hij zeggen dat je alles moet doen wat in je macht ligt.’
‘Ik weet het.’
Alik omklemde zijn schouder. ‘Houd me op de hoogte. ‘Dat zal ik doen.’
‘Goede vlucht.’
Ze had nog niets van Zane gehoord, en het was al bijna halfdrie in de middag. Mrs. Eisner had al gebeld om te zeggen dat ze Johnny om vier uur konden ophalen.
Meg had die ochtend al naar Zanes werk gebeld, maar daar had niemand hem gezien. Uiteindelijk was het tot haar doorgedrongen dat hij naar Laramie moest zijn gevlogen.
Ze begon pas in paniek te raken toen ze daar niemand kon bereiken. Het enige wat ze kon doen, was boodschappen inspreken en hopen dat Alik of Dominic haar terug zouden bellen met nieuws.
Om tien over halfvier ging de telefoon. Ze stond net op het punt om het huis te verlaten.
Ze griste de hoorn van de haak. ‘Hallo?’
‘Meg...’
Het was Zane. ‘De hemel zij dank dat je belt. Ik heb me dodelijk ongerust gemaakt.’
‘Het spijt me dat ik de stad heb verlaten zonder een boodschap voor je achter te laten.’
‘Waar ben je?’
‘In Evanston, Wyoming.’
Dus hij was inderdaad naar Laramie gevlogen.
‘Er is storm op komst. De piloot besloot uit voorzorg hier te landen. Ik heb een auto gehuurd en ben over twee uur thuis.’
Van pure opluchting trilde ze zo dat ze bijna de hoorn uit haar handen liet vallen. ‘Tegen de tijd dat je hier bent, is Johnny weer thuis.’
‘Het spijt me dat je hem alleen moet gaan halen. Ik zal me haasten.’
Ze hapte naar adem. ‘Rijd alsjeblieft voorzichtig.’
‘Maak je maar geen zorgen. Geef Johnny een kus van me.’
‘Dat zal ik doen.’
Helemaal in de wolken vloog ze naar de deur. Gelukkig hoefde ze niet ver te rijden. Ze verliet de jeep en rende het gebouw van de Kinderbescherming binnen.
Ze zou Johnny’s gehuil uit duizenden herkennen. Toen ze hem hoorde toen ze nog aan het einde van de gang was, begon ze te rennen. ‘Mammie is er al, schatje,’ riep ze vanuit de deuropening. ‘Ik ben hier, Johnny.’
Mrs. Eisner leek opgelucht toen Meg de kamer door vloog en Johnny letterlijk uit haar armen plukte.
‘O, Johnny!’ Ze snikte het bijna uit en drukte hem dicht tegen haar borst. ‘Ik houd zo van je, ik heb je meer gemist dan je ooit zult weten.’
De baby stopte onmiddellijk met huilen en nestelde zijn hoofdje onder haar kin.
‘Nou,’ zei Mrs. Eisner grinnikend, ‘zo te zien weet hij drommels goed wie zijn moeder is. Ik ben blij dat je op tijd bent. Nog even, en het hele kantoor was in rep en roer geweest.’
Meg wilde duizend vragen stellen, maar ze wist dat de vrouw die niet zou kunnen beantwoorden. ‘Kom mee, liefje, we gaan naar huis. We gaan het eten opwarmen dat ik gisteravond voor papa heb gekookt.’
‘Ik loop met je mee naar je auto met zijn spullen.’
‘Dank u, Mrs. Eisner.’
Binnen tien minuten waren ze thuis. Ze besteedde een halfuurtje aan zijn fles en knuffelde hem uitgebreid. Daarna legde ze hem in de box, die ze naast de keukentafel had getrokken zodat hij naar haar kon kijken terwijl ze bezig was.
Op een gegeven moment hoorde ze een geluid bij de achterdeur. Het klonk haar als muziek in de oren. Ze draaide zich om en zag Zane de keuken binnen komen.