Plotseling papa(102)

Dominic en Hannah zaten samen op de bank en keken haar vragend aan. Dominic sprak als eerste.

‘Voel je je wel goed?’

‘J-j a, natuurlijk.’

‘Hoe was je ritje?’ wilde Hannah weten.

‘H-heerlijk. Hoe is het gegaan met Nicky? Is hij lastig geweest?’

‘Helemaal niet. Hij slaapt als een roos.’

Haar wangen brandden. Ze zag er waarschijnlijk verhit uit. Snel trok ze het jack uit en legde het over de armleuning van de bank. ‘Bedankt voor het lenen, Hannah.’

‘Niets te danken. Lieveling...’ Ze wendde zich naar haar echtgenoot. ‘Ik denk dat het tijd wordt om te vertrekken en ons eigen slaapkopje in bed te stoppen. Als jij haar naar de auto draagt, zoek ik onze spullen bij elkaar.’

Tegen de tijd dat Blaire hen had bedankt en afscheid van hen had genomen bij de deur van de camper, had Alik de schuur afgesloten en liep hij in hun richting. Niet in staat om hem onder ogen te komen na wat er was gebeurd bij de rivier, sloot ze de deur, rende naar de slaapkamer en maakte zich gereed voor de nacht.

Omdat Nicky sliep, had Alik geen reden om bij hem te gaan kijken. Dankbaar dat de Girauds hem nog even bezighielden, sloot ze de slaapkamerdeur, deed het licht uit en kroop onder de dekens.

Het leek alsof haar hartslag resoneerde tegen de wanden van de kleine slaapkamer. Ze was bang dat Alik het zou horen en binnen zou komen om te kijken wat er aan de hand was.

Twintig minuten later begon het bonzen wat minder te worden. Net toen ze zich wat kalmer begon te voelen, ging de deur open. Aliks lange, slanke lichaam vormde een duister silhouet dat zich aftekende tegen het licht in de andere kamer.

‘Dit ben je vergeten.’ Hij smeet de mobiele telefoon op haar bed. ‘Ik wil later niet het verwijt krijgen dat ik ware liefde in de weg heb gestaan.’

Met een weekendtas in zijn hand stapte Zane uit het tweemotorige vliegtuigje. Met grote passen liep hij op Alik en Dominic toe, die op hem stonden te wachten op het kleine vliegveld.

Nadat hij zijn tas in de kofferbak van de stationwagen had gegooid, gleed hij op de achterbank. Toen hij hen de hand schudde, zag Alik dat zijn gebruikelijke glimlach achterwege bleef. Ook Dom merkte dat onmiddellijk op.

Wat is er aan de hand, mon ami?’

‘Ik heb nieuws,’ zei hij, Alik recht aankijkend. ‘Het heeft te maken met Blaire. Laten we maken dat we hier wegkomen, dan vertel ik het je.’

Alik slikte moeizaam, startte toen de motor en verliet het vliegveld. Na een tijdje stuurde hij de auto een verlaten weggetje in. Daar stopte hij.

‘Kom op,’ zei hij, zich omdraaiend naar Zane. ‘Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is.’

‘Gisteren moest ik in San Diego zijn om te overleggen met de ingenieurs. Omdat ik daar toch was, heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om Blaires ouders te bellen en hen te vragen naar Rick Hammond. Ik heb me voorgedaan als een vriend van hem.’

‘En wat zeiden ze?’ Aliks lichaam was verstard.

‘Ze hadden nog nooit van hem gehoord. Ze wisten absoluut niet wie hij was.’

Er ontsnapte een gekwelde kreun aan Aliks keel.

‘Ik herinnerde me dat je me had verteld dat hij daar een junior college had bezocht, dus heb ik iedere college en universiteit in de omgeving gebeld. Maar nergens was er een Rick Hammond geregistreerd.’

Adrenaline schoot door Aliks bloed.

‘Daarna heb ik de motorrijtuigenregistratie gebeld en wist ik de aardige jongedame die ik aan de telefoon had, zover te krijgen dat ze zijn naam opzocht in de computer. En weer kreeg ik nul op rekwest. Als Rick Hammond bestaat, dan woont hij niet in San Diego of daar in de omgeving.’

Dominics ogen vernauwden zich tot spleetjes. ‘Wat betekent dat hij ergens anders moet wonen... Of dat hij niet bestaat!’

Terwijl de gedachten door Aliks hoofd tolden, staarden de mannen elkaar aan.

‘Allemachtig, als ze tegen me heeft gelogen...’

‘Dan zou dat een aantal dingen kunnen betekenen,’ zei Zane.

Alik knikte. ‘Je hebt gelijk, Zane. Hoe kan ik je ooit bedanken?’

‘Waarom wacht je daar niet mee tot je de waarheid weet?’

‘Ik denk dat Zane iets belangrijks heeft ontdekt,’ zei Dom.

‘Ik ook, Dom. Als jullie er geen bezwaar tegen hebben, breng ik jullie naar de stad en dan ga ik terug naar de camper om dit uit te praten met Blaire. We kunnen elkaar wat later op de dag ontmoeten. Ik bel jullie wel.’

‘Dat lijkt me een goed plan.’





Een halfuur later arriveerde Alik bij de camper, gereed om, de strijd aan te gaan. Blaire keek verbaasd op toen hij binnenkwam. Ze had Nicky op de arm.



‘Ik verwachtte je niet zo snel terug. Waar is je vriend Zane? Is hij niet gekomen?’

Alik was te opgewonden om te zitten. Hij vocht tegen de aandrang om haar bij haar armen te pakken en de waarheid uit haar te rammelen. ‘Ja, hij is wel gekomen.’