Outside in(94)

Aan zijn vreugdekreten, gelukzalig gekreun en extatische gejuich kon ik horen dat hij de symbolen en schema’s op de wanden begreep.

Toen ik een beetje was bijgekomen en naar hem toe liep, zag ik dat hij bezig was met het ontcijferen van een serie tekens die in reliëf was aangebracht. Zijn mond hing open, en eerbiedig liet hij zijn vingers over het metaal glijden.

‘Weet je nu hoe je de luchtcentrale handmatig kunt bedienen?’ vroeg ik.

‘Hè?’

Ik knipte met mijn vingers, vlak voor zijn gezicht. ‘Luchtcentrale. Outsiders. Weet je nog?’

‘Ja, maar…’ Hij staarde weer naar de muur. ‘Deze tekens… Die zijn ongelooflijk! Dit is onze geschiedenis! Het zijn blauwdrukken voor onze hele wereld! Ik weet zeker dat dit een schema is voor ons hele netwerk. Onze voorvaders of de bouwers van ons schip hebben dit hier aangebracht, voor als onze computers het niet meer deden. Of voor als we waren vergeten waarom we hier zijn. Het is… het is…’ Hij liet zijn hand weer over de wand glijden.

‘Concentreer je, Logan. Hebben we er iets aan?’

‘O, zeker.’ Hij schuifelde verder langs de muur en slaakte steeds weer een verheugde kreet als hij een nieuw symbool ontdekte.

‘Dus je hebt de gegevens voor de luchtcentrale gevonden?’

‘Nee.’

Ik trok aan zijn oor tot ik eindelijk zijn aandacht had. ‘Logan, we moeten de luchtcentrale weer overnemen. We hebben niet veel tijd meer. Ga maar een andere keer staan kwijlen over die symbolen. Hoe kan ik je helpen?’

Hij beschreef hoe de schema’s voor de luchtcentrale eruit moesten zien. Ik zocht de zuidelijke wand af en toen de westelijke, terwijl hij verderging aan de oostkant. Hij deed het sneller en was eerder dan ik bij de noordwand.

De serie piepjes alarmeerde me. Dat geluid zou ik nooit meer vergeten. Zo snel ik kon rende ik naar hem toe, maar toch bereikte ik hem pas toen hij de code al had ingetoetst.

‘Dit is net – oef!’

Ik had hem op de grond gegooid.

‘Wat is er?’ vroeg hij. Het gekrijs van piepend metaal vulde de ruimte. ‘O.’

Logan had de grote deur in de noordwand geopend. Die was groot genoeg voor het enorme voertuig. Hetzelfde voertuig dat waarschijnlijk door het Heelal kon vliegen. En dat betekende dat het Heelal aan de andere kant van die deur wachtte.

Het geluid deed mijn tanden trillen en mijn botten rammelen. Zonder tijd te verliezen sleepte ik Logan naar een van de poten van het voertuig.

‘Hou je vast,’ zei ik, me schrap zettend voor de afwezigheid van lucht, de ijzige kou en het zwevende gevoel.

Met een klap stopte de deur zijn beweging. Aan de andere kant ging het daglicht aan, en we zagen een lege ruimte met wanden die met nog meer symbolen waren bedekt.

Logan hield zijn hoofd schuin. ‘Waarom houden we ons uit alle macht aan die poot vast?’

‘Ik dacht dat het Heelal aan de andere kant van die deur was. Het deed me denken aan toen Cogon en ik de Poort openden.’

‘Sorry. Ik had het even moeten zeggen.’

‘Wat?’

‘Die deur leidt naar een ruimtehaven.’ Hij liep door de deuropening.

Ik volgde hem. De ruimte was nog veel groter dan ik eerst had gedacht. Hij leek net zo lang als twee sectoren, maar slechts één sector breed. In de twee lange wanden waren drie deuren, op gelijke afstand van elkaar, inclusief de open deur. En helemaal aan het einde was nog een deur.

Hij gebaarde naar de deuren. ‘Er zijn zeven kleinere loodsen met elk twee voertuigen. De Verkenner en het grotere Vrachtschip. Die voertuigen kunnen naar deze ruimte komen, dan gaan alle deuren dicht en dan…’ Hij wees naar het plafond. In het midden zat een enorm luik. ‘Dan vliegen ze het Heelal in.’

‘Hoe weet je dat allemaal?’

‘Dat heb ik gelezen op de wand.’

‘En waarom heb je dat niet meteen gezegd?’

‘Ik wilde je niet afleiden.’

Ik haalde diep adem om te kalmeren. ‘Laten we verder zoeken naar de informatie over de luchtcentrale.’

Ik troonde Logan snel mee door de ruimtehaven. We doorzochten twee kleinere loodsen, maar we vonden niets, tot we de derde loods binnen gingen. Toen begon Logan nog opgewondener te schreeuwen dan de vorige tien keren. Hij had de informatie gevonden over de luchtcentrale.

Snel gaf ik hem een microfoontje en een ontvanger, zodat hij het aan Riley kon uitleggen. Vervolgens besloten we dat hij daarboven zou blijven om de rest te verkennen en zo veel mogelijk op te steken. Ik zou een emmer aan het touw binden, zodat ik met de katrol voedsel, water en andere benodigdheden naar boven kon sturen.

‘Hoe willen jullie de luchtcentrale eigenlijk binnen komen?’ vroeg Logan. ‘Hanks mannen zijn daar.’

‘Anne-Jade heeft me iets beloofd.’