Outside in(90)

Het duurde een paar seconden voor ik besefte dat hij niet terugvocht. En eindelijk drongen zijn kalmerende toon en liefhebbende woorden tot me door. Ik hield op met worstelen en omhelsde Riley.

‘Ik wilde je niet laten schrikken,’ zei hij, terwijl hij op de rand van de bank ging zitten, ‘maar ik kon niet wachten tot je wakker werd.’

‘Het is jouw schuld niet, ik had een nachtmerrie,’ zei ik. Ik klampte me aan hem vast, zoog zijn warmte op en genoot van zijn armen om me heen.

Na een paar minuten schoof Riley een stukje naar achteren om me te kunnen bekijken. Met een scheef lachje streek hij een paar losse plukken haar uit mijn gezicht. Mijn vlecht was al uren geleden losgeraakt, en ik wist zeker dat mijn haar eruitzag als een rattennest.

‘Hoe heb je die band van je hals gehaald?’ vroeg hij.

‘Dat heb ik niet gedaan.’ Verward raakte ik mijn keel aan. De band zat er nog. Mijn vingernagels tikten tegen het harde oppervlak.

Riley kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij liet zijn vingers over mijn hals glijden. Toen hij de band vond, onderzocht hij het oppervlak en probeerde hij eraan te trekken. ‘Geen naden. Het voelt niet als metaal. En de kleur is verbijsterend.’

‘Hoezo?’

‘Hij past zich aan aan de kleur van je huid. Wist je dat niet?’

‘Er hing geen spiegel in mijn cel.’

Hij deed alsof hij verontwaardigd naar adem hapte. ‘Wat wreed! Hoe heb je het overleefd?’

Ik lachte, en dat voelde goed. Het was zo lang geleden dat ik me een beetje gelukkig had gevoeld dat ik het moment zo lang mogelijk wilde rekken. Ik legde Riley verder het zwijgen op door hem naar me toe te trekken voor een lange kus die ons allebei de adem benam. Ik besloot dat dit veel beter was dan praten, eiste zijn lippen weer op en rukte hem omlaag zodat hij naast me op de bank kwam te liggen.

Nadat ik zijn shirt had opengeknoopt, liet ik mijn handen over zijn borstkas naar zijn rug glijden. Ik wilde zijn shirt uittrekken, maar hij hield me tegen.

‘Ik zou hier dolgraag mee doorgaan,’ zei hij, zwaar ademend, ‘maar we hebben helaas geen tijd.’

‘Misschien is dit onze laatste kans,’ zei ik.

‘Als we nu niet in actie komen, krijgen we zeker geen kans meer.’

‘Is het zo erg?’

‘Ja. Het duurt nog weken voordat we een tweede netwerk hebben geïnstalleerd. En die tijd hebben we niet, want de Outsiders zijn al binnen. Hopelijk kunnen we het plan van jou en Logan wat sneller uitvoeren?’

‘Ik weet het niet. Dat moeten we Logan vragen.’

‘Eerst moeten we de controle over de luchtcentrale zien terug te krijgen,’ zei Riley. ‘Anders zijn we sowieso de klos.’

‘Ik zal Logan ophalen en hem meenemen naar de top van de Expansie.’

‘De top?’

Ik vertelde over niveau zeventien en wat ik daar gevonden had.

‘Waarom heb je me dit niet eerder verteld?’

‘Dat weet ik eigenlijk niet. Vlak nadat ik het had ontdekt, begonnen al die problemen tussen ons. Op dat moment was ik bang en onzeker, ik wist niet wat ik ermee moest. Eigenlijk net zoals nu, alleen ben ik niet onzeker meer.’ Om dat te bewijzen kuste ik hem weer en liet mijn handen helemaal omlaagglijden over zijn rug.

Riley ging rechtop zitten en greep mijn polsen beet. ‘Je timing is echt waardeloos. Dat weet je toch wel?’

‘Ik wil deze kans gewoon niet verspillen.’

‘Er komt wel een volgende. Dat beloof ik je.’

‘Dat kun je niet beloven. Niet deze keer. Ik heb de Outsiders gezien. Ik heb…’ Ik sloot mijn ogen toen de herinneringen aan de pijn me overspoelden.

Hij legde zijn handen om mijn gezicht en keek me indringend aan. ‘Het klinkt alsof die Outsiders moeilijk te verslaan zijn. Jij kunt ze niet aan. Dus blijf jij maar hier, terwijl Jacy, Logan, Anne-Jade en ik een poging doen om ze tegen te houden.’

‘Ik weet waar je mee bezig bent.’

‘Hoezo?’ Hij probeerde onschuldig te kijken.

‘Je zegt tegen me dat ik hen niet aankan, zodat ik zo kwaad word dat ik je ongelijk ga bewijzen.’

‘En, werkt het?’ vroeg hij.

Ik snoof geamuseerd. ‘Een beetje.’

‘Zal ik er ook nog wat schuldgevoel bij doen? Je eraan herinneren dat Schaapje niet blij zal zijn als de Outsiders de Opper Cops vervangen en zijn hele opstand voor niets is geweest?’

Schuldgevoel was zeker een factor. Niet om Schaapje, maar om Cogon. Hij zou dit vreselijk vinden. Ik zou de klok graag terugdraaien naar het moment waarop we de Trava’s hadden verslagen. Dat was helaas onmogelijk, maar ik herinnerde me een uitdrukking die me in moeilijke tijden had geholpen om te focussen. Maximale schade. Deze keer zou ik maximale schade aanrichten voor Cogon.

‘Ik zie die duivelse blik weer in je ogen. Je bent terug!’ zei Riley.