Outside in(86)

Hank trok het masker voor zijn gezicht weg. ‘Ja. Dit is Trella Garrard.’

‘Ze lijkt…’

‘Onbetekenend,’ zei de andere Outsider.

‘Dat is ze niet. Ze heeft veel problemen veroorzaakt in onze wereld, maar dankzij haar activiteiten konden we wel contact met jullie opnemen.’

Alsof ik me nog niet beroerd genoeg voelde.

Hank stelde de Outsiders voor. ‘Dit is Ponife.’ De Outsider rechts van me knikte me kort toe. ‘En dit is Fosord.’

‘Wat is probleem?’ vroeg Ponife aan Hank.

Hank legde in korte zinnen uit dat ze me nodig hadden, maar dat ze twijfelden aan mijn oprechtheid. De twee Outsiders overlegden met elkaar, in een vreemd dialect. Ik kon een op de vier of vijf woorden verstaan.

Ponife stond op en liep naar de stapel stalen kisten. Hij zette de bovenste op de vloer en rommelde in de tweede. Vervolgens haalde hij een dunne, zilverkleurige lus tevoorschijn en kwam op me af.

‘Ga staan, Trella Garrard,’ beval hij.

Ik keek even naar Hank.

‘Als je echt overtuigd bent, doe je wat ze zeggen,’ zei Hank.

Het zou moeilijk zijn om te ontsnappen, gezien de afgesloten buizen en het feit dat er zich een kamer vol mensen tussen mij en de vrijheid bevond. Ik stond op. Ponife tikte met een kleine metalen X tegen de lus, en hij opende zich in twee halve cirkels met een scharnier in het midden.

Hij stak de open lus naar me uit, kwam op me af en mikte op mijn hals. Ik besloot dat ik genoeg wist en dook weg. Ik hoopte dat ik de mensen in de nieuwe controlekamer zo kon verrassen dat ik kon vluchten voordat ze ingrepen.

Helaas. De deuren weigerden open te glijden. Hank wierp me op de vloer. Ik verzette me hevig, maar Hank hield me stevig vast en Ponife klikte de lus om mijn nek. Eerst voelde hij te ruim, maar het metaal werd verwarmd door mijn huid en werd toen… soepeler. En strakker. Toen Hank me losliet, stortte ik me op het zuurstofmasker, ervan overtuigd dat ik werd gewurgd.

Na een paar keer diep ademhalen besefte ik dat mijn luchtpijp niet werd ingedrukt. Ik probeerde een vinger onder de lus te steken, maar hij zat strak op mijn huid.

‘Ik wist wel dat je loog. Heeft Jacy je gestuurd, om ons te bespioneren?’ vroeg Hank.

‘Nee. Ik raakte gewoon in paniek. Vind je het gek?’ Ik wees op Ponife. ‘Hij maakte me bang.’ Ik trok aan de lus. ‘Wat is dit voor ding?’

‘Een commandoband,’ zei Ponife. ‘Je zult… naar ons luisteren.’

‘Maar ze is niet te vertrouwen,’ zei Hank.

‘Maakt niet uit. Ze is aan ons… verbonden. We weten waar ze heen gaat.’

‘Ze luistert, of…’ Fosord, die zich tijdens het hele incident niet had verroerd, gebaarde naar zijn collega.

Ponife draaide met zijn vingers aan de metalen X. Scherpe pijnscheuten schoten door mijn nek langs mijn rug omlaag. Ondraaglijke steken van vuur trokken door mijn lichaam. Gillend viel ik op de grond. Vinco’s mes was een liefkozing geweest vergeleken met deze marteling.

De pijn verdween net zo snel als hij gekomen was. Mijn opluchting was bijna net zo intens als de pijn. Hank drukte het masker op mijn mond, en ik hapte naar adem. Mijn spieren verkrampten, terwijl het zweet me overal uitbrak. Ik vermoedde dat het ongeveer net zo hels moest voelen om te worden gedood met een zapper.

Hank kwam overeind. ‘Indrukwekkend. Hebben jullie nog meer van die commandobanden?’

‘Ja,’ zei Ponife. ‘We vinden ze… nuttig… om problemen op te lossen.’

‘Mag ik ook even?’ Hank wilde de X pakken.

‘Nee. Alleen Controllers kunnen… problemen rechtzetten.’

‘Wat kan dat ding nog meer?’ vroeg Hank.

Ponife trok aan een van de uiteinden. Verlamming verspreidde zich door mijn lichaam, en ik werd gevoelloos vanaf mijn nek. Ik kon alleen mijn hoofd nog bewegen.

‘Ze is… uitgeschakeld,’ zei Ponife. Hij draaide de X om en trok aan de andere kant.

Het gevoel keerde terug, met een plotselinge golf van hitte. Mijn hele lichaam tintelde, alsof ik net was gekust door Riley. Het gevoel werd nog intenser, en puur genot raasde over mijn huid alsof onzichtbare handen me streelden. Dit vond ik nog vernederender dan de pijn.

‘Ze wordt… beloond. Dat is alles.’ Hij hield de X weer recht.

Het getintel stopte, en ik had weer de controle over mijn lichaam. Voorlopig.

‘En je weet ook waar ze is, toch? Het werkt toch als een zendertje?’ vroeg Hank.

Ponife groef in de zak van zijn jas. Het witte materiaal kreukelde alsof het stof was, maar plooide zich tegelijk als heel dun metaal. Hij haalde een klein apparaatje tevoorschijn dat leek op de handcomputertjes die de Opper Cops hadden gebruikt. Hij klapte het open, zodat een schermpje zichtbaar werd. Hij klikte de X vast in het deksel en drukte een paar knoppen in. Toen liet hij Hank het scherm zien.