Outside in(101)

‘We zijn begonnen met het inladen van het eerste transportschip,’ zei hij. ‘Over zes uur zullen alle inwoners van niveau vier aan boord zijn.’

Ik maakte een snelle rekensom. ‘Kunnen er dan meer dan tweeduizend mensen in zo’n schip?’ vroeg ik.

‘Ze zijn ontworpen voor duizend mensen. Ze waren bedoeld om mensen naar het oppervlak van een planeet te brengen, niet om in te wonen.’ Zijn stem klonk bitter. ‘We hebben acht schepen, en jullie bevolking telt momenteel 22.500 personen.’

Die rekensom was wat lastiger. ‘Dus je gaat in elk schip meer dan 2800 mensen stoppen?’

‘Je bent snel. Zeven schepen zullen 2813 mensen aan boord hebben, en het achtste schip 2809,’ zei hij.

Ik keek even naar Bubba Boom. Drong dat tot hem door? Ponife had iedereen meegeteld. Bubba Boom weigerde me aan te kijken. In plaats daarvan zei hij tegen Ponife dat hij de dokter even moest spreken, en hij liep door naar achteren.

‘Maar dat zijn er te veel,’ probeerde ik.

‘Dat is jouw zorg niet. We hebben jou nodig om elk niveau en alle buizen en schachten te controleren tijdens het hele proces,’ zei hij. ‘Er mag niemand achterblijven.’

Ze vertrouwden me een belangrijke taak toe. Te belangrijk. Hier klopte iets niet. ‘En als ik iemand over het hoofd zie?’

‘We gaan heel Binnen uitroken, voordat we erin trekken. Iedereen die er nog is, zal sterven door het gifgas. Dus je kunt maar beter niemand over het hoofd zien. We hebben geen zin om een hoop lijken te moeten afvoeren.’

Sympathiek. ‘Heb je me nu meteen nodig?’ vroeg ik.

‘We beginnen over twee uur.’ Hij gebaarde naar mijn kleren. Ik had mijn klimpak verwisseld voor mijn medische outfit. ‘Zorg ervoor dat je klaar bent en dat de dokter een geschikte vervanger voor je heeft.’

‘Oké.’

Bubba Boom kwam terug en volgde Ponife de ziekenboeg uit, zonder me aan te kijken. Nieuwsgierig ging ik op zoek naar Lamont. Ze was de voorraden aan het ordenen in de operatieruimte.

‘Wat wilde Bubba Boom?’ vroeg ik.

‘Hij stelde allemaal vreemde vragen.’

‘Zoals?’

‘Vragen waarop ik niet echt antwoord had. Hoeveel water en voedsel tweeduizend mensen nodig zouden hebben om te overleven. Ik zei dat hij dat aan Blake moest vragen, Rileys broer. Die werkt in de keuken en weet het vast.’

Blake! Ik was hem en Rileys vader helemaal vergeten. En als ik nog wat harder nadacht, kon ik vast nog meer mensen bedenken die me zouden helpen. Tenzij die ook waren gearresteerd? Jammer dat ik nergens heen kon.

‘Bubba Boom vroeg ook om… Trella, je hebt die blik weer in je ogen. Waar denk je aan?’

‘Ben jij er goed in om mensen over te halen?’



Ik had twee uur de tijd voordat de Outsiders me kwamen halen, maar we hadden nog zes uur voordat het eerste transport zou vertrekken. Lamont rende heel Binnen rond om de mensen die ik noemde te ronselen. Eerst kwam er af en toe eentje binnen. Jacob, Blake, Emek, Rat en zelfs Sloan, hoewel hij niet erg blij leek om me te zien. Toen rolde Domotor de ziekenboeg binnen, gevolgd door de leden van de Ploeg van Schapen die nog vrij waren – Takia Qadim en Hana Mineko. Breana Narelle was al geëvacueerd. Vervolgens kwamen Kadar en Lotus, samen met Wera en Cain – Sloans vrienden. De laatste die arriveerde was kapitein James Trava.

Ze waren dan wel gekomen, maar ze zaten of stonden in kleine groepjes bij elkaar, alsof ze elkaar wantrouwden. Dat was het eerste waar ik iets aan moest doen.

‘Hou ermee op,’ zei ik tegen hen. ‘Hou op met denken in termen van oppers en sloven, Trava’s en Ashons. We zijn allemaal Insiders. En we zijn overvallen door vijandige Outsiders die onze wereld willen inpikken en ons eruit schoppen, tenzij we hen tegenhouden.’

Ik wachtte tot hun protesten over het gebrek aan wapens of toegang tot het computernetwerk waren weggestorven.

‘Dat doet er niet toe,’ zei ik. ‘Daar verzinnen we wel iets op.’

‘Wat dan?’ vroeg Sloan.

‘We hebben wél wapens. Blake, hoeveel messen heb je in de keuken?’

‘Tientallen,’ zei hij. ‘En we hebben vleesbijlen en nog wat akelig scherpe kartelmessen.’

‘Kun je die allemaal verzamelen en verstoppen in Kwadraat A1?’ vroeg ik. Dat was een recreatieruimte, en dat niveau zou als laatste ontruimd worden. Omdat Blake zo op Riley leek, vond ik het moeilijk om lang naar hem te kijken.

‘Waar precies?’ vroeg hij.

‘In de buizen, lijkt me. Kun je het nu meteen doen?’

‘Goed.’

Toen wendde ik me tot de stinkbommenmakers. ‘Kadar en Lotus, hoeveel bommen kunnen jullie maken?’

‘Dat hangt ervan af hoeveel tijd we hebben, en hoe zwaar de explosie moet zijn,’ antwoordde Lotus. Er zaten vlekken op haar overall en ze had een veeg op haar wang. Ze was een knap meisje met lang, goudbruin haar dat in een enorme knot op haar hoofd zat.