Orsini broers 01(16)

Ze bleef waar ze was. Rafe wierp haar een snelle blik toe en vloekte toen binnensmonds. Die flauwte van haar was misschien geacteerd geweest, maar ditmaal zou het echt zijn. Ze was niet zomaar bleek; ze had de kleur van papier.

‘Giglio, laat de dame los.’

Niets. Rafe haalde diep adem en stak een hand in zijn zak, waar hij zijn BlackBerry vastpakte. Die drukte hij veelbetekenend tegen zijn broek, waardoor er een bobbel verscheen als van een wapen.

Zoals hij had gehoopt, volgde de capo de beweging met zijn blik. ‘Doe dat vooral,’ siste Rafe, ‘als je naar een ongeluk solliciteert.’

Meer was er niet voor nodig. Het zwijn liet zijn armen zakken. Ondanks alles – of misschien juist dankzij – moest Rafe zijn best doen om zijn lachen in te houden. Hij kon zijn broers bijna horen gieren als hij zou vertellen hoe hij een ijskoude moordenaar met zijn ouwe trouwe BlackBerry had misleid. ‘Chiara. Kom hier.’

Langzaam kwam ze naar hem toe. Haar ogen lieten hem niet los. Toen ze bij hem was, pakte hij haar bij de pols en trok haar naast zich. Ze trilde als een blad in de storm, en haar huid voelde klam aan onder zijn vingers. Met een verwensing sloeg hij een arm om haar middel. Deze hele idiote puinhoop was haar schuld. Zeker, hij had haar gekust, maar dat zou nooit gebeurd zijn als zij hem niet had overvallen. Toen ze gewillig meegaf, maakte zijn kwaadheid echter plaats voor medelijden. De reactie van haar vader was echter buitensporig, zelfs voor een Siciliaan van de oude stempel. ‘Het is al goed,’ zei hij zacht.

Ze knikte.

Nog steeds kon hij haar tanden horen klapperen. ‘Het is goed,’ zei hij weer. ‘Rustig maar.’

Ze keek naar hem op. Ongeplengde tranen blonken in haar ogen. Haar losgeraakte haren hingen langs een kant van haar gezicht, en hij moest zich inhouden om de lokken niet achter haar oor te duwen.

‘Nee,’ zei ze, zo zacht dat hij het bijna niet kon horen. ‘Mijn vader geeft me aan Giglio.’

Hij voelde dat zijn spieren zich spanden. Zou haar vader haar inderdaad weggeven, alsof ze zijn eigendom was? ‘Dat zal ik niet toelaten.’

Haar lippen trilden. Toen ze weer iets zei, kon hij het niet verstaan.

Hij omvatte haar gezicht om het naar hem op te heffen. ‘Wat zei je?’

Ze haalde diep adem, zo diep dat hij haar borsten zag oprijzen, zelfs onder die vormloze zwarte jurk. ‘Ik zei dat hij kan doen wat hij wil, Signor Orsini, als u vertrokken bent.’

Was dat zo? Zou haar vader vinden dat ze haar eer kon terugkrijgen, die ze niet was kwijtgeraakt, door haar uit te huwelijken?

Het geluid van een traag applaus deed hem opkijken. Glimlachend stond Cordiano te klappen.

‘Bravo, Signor Orsini. Goed gedaan. Ik zie dat je vader je fatsoenlijk heeft opgevoed. Je lijkt erg op hem.’

Rafe wierp de andere man een kille blik toe. ‘Ik verzeker u, Cordiano, dat ik in niets op mijn vader lijk.’

‘Het was als compliment bedoeld, dat verzeker ik je. Je bent snel, sterk en moedig. Wat je eerdere weigering betreft… Dat ligt achter ons.’ De don glimlachte.

Misschien had het toch geholpen dat hij haar te hulp was geschoten. Hij forceerde een glimlach. ‘Dat is goed om te horen.’

‘Kletspraatjes gaan in een stadje als dit zo snel als de wind. En mensen vergeten zulke erekwesties niet.’

Terug naar af. Hij keek neer op de vrouw die hij beschermend vasthield. Ze was wat gekalmeerd, maar hij voelde dat ze nog steeds trilde. Wat moest hij in vredesnaam doen? Het was duidelijk dat de don haar zou uithuwelijken. Als het niet aan Varkensoog was, dan wel aan iemand anders. Aan een harde kille slager, bijvoorbeeld, van wie er genoeg in de buurt rondliepen.

Chiara Cordiano zou de vrouw worden van een dief en moordenaar. Ze zou onder die vent liggen in haar huwelijksbed…

‘Goed dan,’ zei Rafe. De woorden klonken luid in de stilte van het vertrek.

Cordiano trok een wenkbrauw op. ‘Wat is goed, Signor Orsini?’

Hij haalde eindeloos lang en diep adem. ‘Goed,’ bracht hij uit, ‘ik trouw met uw dochter.’





Hoofdstuk 5





Het chartervliegtuig vloog snel door de donkere nacht. Rafe had het toestel gehuurd op het vliegveld van Palermo, want het alternatief, zes uur wachten op een lijnvlucht naar huis, was voor hem geen optie.

Hij wilde geen minuut langer op Siciliaanse bodem blijven dan nodig was.

Het vliegtuig zelf had veel weg van de luxe jet van hem en zijn broers. De stewardess had zich ervan verzekerd dat het hen aan niets ontbrak, dat er een glas schitterende bordeaux op het tafeltje stond en dat er filet mignon voor het diner zou worden opgediend.

Niet dat hij trek had.

Een nachtvlucht met een privétoestel was doorgaans een uitstekende manier voor Rafe om zich na een zware dag te ontspannen, maar ditmaal niet. In zijn wang trok een spiertje. Ditmaal was hij niet alleen.