Orsini broers 01(19)
Ze praatte nog steeds, maar hij had geen idee wat ze zei. Zijn blik ging naar haar gezicht. Dat stond levendig. Ze zag er best aardig uit, zo.
Best aardig? Ze was beeldschoon. Die grote violetblauwe ogen waren omringd door lange dikke wimpers. Het rechte neusje stond keurig boven een mond met weelderige rozige lippen. Haar jukbeenderen waren niet alleen messcherp, maar ook nog eens gebeeldhouwd van vorm.
Waarom zou ze zulke kleren dragen? Waarom gedroeg ze zich zo stijf? Waarom droeg ze de dikke krullen zo truttig? Hoorde dat bij het bedrog?
‘Waarom heb je je haar zo zitten?’ Dat had hij niet willen vragen.
En zij had het niet verwacht. Ze was nog steeds bezig iets te zeggen, maar nu zweeg ze midden in een zin en staarde hem aan alsof hij haar net had verzocht even een differentiaalvergelijking op te lossen. Toen lachte ze nerveus. ‘Sorry?’
‘Je haar. Waarom doe je dat in een knotje?’
Om te voorkomen dat de mannen van haar vader zo naar haar keken zoals deze man nu keek, dacht Chiara, maar dat zou ze hem niet vertellen. Er was ook een verschil. Als Giglio en de anderen naar haar keken, rilde ze. Nu niet. Nu tintelde haar huid. Haar hand ging naar haar haren. ‘Zo… Zo zit het prettig.’
‘Maak het los.’
De stem van de Amerikaan klonk ruig, en zijn ogen waren als blauwe vlammen. Ze zag een spiertje in zijn wang trekken.
Opeens viel het ademhalen haar zwaar. ‘Ik… Ik zou niet weten waarom…’
‘Omdat ik het zeg,’ zei Rafe. Een ontsteld stemmetje in zijn binnenste vroeg hem waar hij in vredesnaam mee bezig was. Een goede vraag. Hij was geen man die vrouwen commandeerde. Dat moest hij zeggen, uitleggen dat het maar een grapje was…
‘Maak je haar los, Chiara,’ zei hij in plaats daarvan.
De seconden kropen voorbij. Toen bracht ze weer langzaam haar handen naar haar haren en maakte het knotje los. Haar haren, dik, weelderig en krullend, vielen over haar rug.
De vuist in zijn buikstreek kneep zich weer samen. ‘Dat is beter.’
Ze knikte en schraapte haar keel. ‘Ik zei dus –’
‘Het is hier warm.’
Ze slikte. ‘Ik vind –’
‘Die jas kan wel uit.’
Ze keek naar beneden, naar haar jas, en toen weer naar hem. ‘Ik… Ik vind het prettig zo.’
‘Doe niet zo raar.’ Hij pakte de revers van de jas vast. ‘Doe uit.’
Chiara voelde dat haar hart een sprongetje maakte. Ze was hier alleen met deze onbekende. Zo alleen was ze nog nooit met een man geweest. Met Enzo, ja. En met haar vader. En met de oude halfdemente priester. Maar dit was anders. Deze man was jong en sterk, en hij was haar man. Dat gaf hem bepaalde rechten. Daar wist ze alles van.
‘De jas.’ Zijn stem klonk schor. ‘Doe uit.’
Met bonzend hart maakte ze de knopen los en schudde ze de jas van haar schouders. ‘Luister eens, Signor Orsini.’ Ze haatte het dat haar stem zo trilde. ‘Ik wil uw vrouw niet zijn, net zomin als u mijn man wilt zijn. We trouwden omdat uw vader het wilde.’ Toen hij niets zei, vervolgde ze haastig: ‘En mijn vader ook. Dus –’
‘Dus heb ik het gedaan om die twee een plezier te doen?’
‘Ja. Nee. Misschien niet.’ Ze verloor terrein. Hij moest weten dat ze begreep waarom hij het gedaan had en wat hij bij een scheiding kon winnen. Amerikaanse gangsters konden altijd worden omgekocht, dat had ze in films gezien. ‘Misschien heeft mijn vader u een beloning beloofd.’
Hij sloeg zijn armen afwachtend over elkaar. Het enige wat bij hem bewoog, was dat vermaledijde spiertje in zijn wang.
‘Heeft hij dat gedaan, signor? Dan kan ik meer beloven.’
Zijn mondhoeken krulden zich. ‘O, ja?’ vroeg hij zacht.
‘Zodra we in Amerika zijn, gaan we scheiden. Dat gaat toch gemakkelijk in uw land?’
Hij schokschouderde. ‘En dan ga je weg. Weg van mij, weg van je liefhebbende vader. Van dat naargeestige stadje. En iedereen leeft nog lang en gelukkig. Toch?’
Hij begreep het! Wat een opluchting. ‘Inderdaad,’ zei ze met een snel lachje. ‘En u krijgt –’
‘Ik weet al wat ik krijg, schatje, maar dat zou ik sowieso wel krijgen.’
Chiara schudde haar hoofd. ‘Ik begrijp –’
‘Dat zwarte ding dat je aanhebt.’
Verward keek ze naar beneden, toen weer naar hem. ‘Dat zwarte ding? Mijn jurk?’
‘Wat zit daaronder?’
Ze knipperde met haar ogen. ‘Daaronder?’
‘Doe me een lol. Herhaal niet steeds wat ik zeg, maar geef gewoon antwoord. Wat zit er onder die jurk?’
Haar gezicht werd warm. ‘Mijn… Mijn onderkleding.’
Hij grinnikte om dat woord. ‘Zijde? Kant? Beha? Slipje?’ Zijn lachje werd schuin. ‘Of een string?’