Orsini broers 01(20)
Ze sprong overeind. ‘U bent walgelijk!’
‘Eindelijk snap ik het. Die kleren van jou, dat haar, die houding van raak-me-niet-aan… Dat was allemaal voor mij bedoeld, hè?’
Ze wendde zich van hem af, maar zijn handen kwamen neer op haar schouders, en hij draaide haar terug. Hij glimlachte niet meer. ‘De echte Chiara Cordiano is de vrouw die ik in de auto heb gekust.’
‘U bent pazzo! Gek! Laat me los, laat me –’
Rafe boog zijn hoofd en kuste haar – een gebaar van mannelijke kracht en vastbeslotenheid. Toen ze probeerde zich los te rukken, hield hij haar gezicht tussen zijn handen en kuste hij haar nog harder. Hij dwong haar lippen uit elkaar en liet zijn tong bij haar naar binnen glijden, kwaad op haar om de leugens, kwaad op zichzelf omdat hij ervoor gevallen was. Kwaad omdat hij zo stom was om dat ene zoete moment van die kus en haar reactie daarop opnieuw te willen beleven.
Ook dat, die reactie van haar, was een leugen geweest, net als de tranen die nu over haar wangen stroomden.
Als hij niet beter geweten had, was hij er weer in getrapt. ‘Toe nou, schatje,’ zei hij opzettelijk hardvochtig, ‘het heeft geen zin hiermee door te gaan. Doe die belachelijke jurk uit. Doe wat je ongetwijfeld het beste kunt.’ Zijn mond vertrok zich. ‘Als je goed je best doet, wil ik misschien wel van je scheiden, als je dat zo graag wilt.’
‘Alstublieft,’ snikte ze. ‘Toe…’
‘Wel verdraaid,’ grauwde Rafe. Met een hand greep hij de kraag van haar lelijke jurk en gaf er een flinke ruk aan, zodat het geval van hals tot zoom openscheurde.
En hij zag wit katoen.
Onvrouwelijk, vormloos wit katoen. Een beha. Een slipje. Net zulke dingen als zijn zussen vroeger onder hun schooluniform hadden gedragen. Zijn broers en hij hadden moeten gniffelen als ze die onschuldige meisjestoestanden aan de waslijn zagen hangen.
Hoorde dit er ook bij?
‘Niet doen,’ fluisterde Chiara. ‘Ik smeek u… Niet doen, niet doen…’
Rafe vloekte en ving zijn vrouw op toen ze in elkaar zakte. Opeens wist hij dat hij het vreselijk mis had gehad.
Hoofdstuk 6
De cabine tolde in het rond. De vloer golfde. Maar het enige waar Chiara aan dacht, was dat ze niet nog een keer van haar stokje wilde gaan. Een keer in haar leven was genoeg.
De Amerikaan had haar opgetild. ‘Blijf erbij,’ zei hij. ‘Kom op, schatje, wakker blijven.’
Hij wilde dat ze bij bewustzijn was als hij haar overweldigde. Het kille besef verjoeg de grijze mist uit Chiara’s hersenen. Ze raapte al haar kracht bij elkaar en begon hem met haar vuisten te bewerken. Een slag raakte zijn kin, tot hij haar woeste handen greep en haar stevig vasthield.
‘Hola,’ zei hij. ‘Rustig aan!’
Rustig aan! Misschien gaven de vrouwen in zijn wereld zich zo gemakkelijk over, maar zij zou tot het einde vechten, ook al was deze man nog zo sterk.
‘Chiara! Luister nou. Ik wil je helpen.’
‘Leugenaar! Leugenaar! Leu –’
‘Allemachtig… Ben je gek geworden?’ Nee, dacht Rafe toen. Niet gek. Het was blinde paniek, en dat kon hij haar niet kwalijk nemen. Wat had hem in vredesnaam bezield toen hij haar de kleren van het lijf scheurde? Ze dacht natuurlijk dat hij nu…
Wel verdraaid. Hij bleef haar vuisten met een hand vasthouden, en met de andere probeerde hij de losse stukken van haar jurk bij elkaar te houden. Dat ging niet, vooral niet omdat ze bleef vechten.
Niet precies het gedroomde begin van de huwelijksnacht – al zou er geen huwelijksnacht komen, natuurlijk, maar toch…
Ze kende een paar gevaarlijke trucjes. Dat moest hij niet vergeten. Die knie van haar kon bijvoorbeeld akelig goed mikken. Zijn beste optie was te proberen haar uit haar evenwicht te brengen.
Hij tilde haar op en drukte haar tegen zich aan. ‘Chiara, hou nou eens op.’
De dame was een duivelin. En ze was zacht. Haar borsten lagen vol tegen zijn borstkas, en haar buik raakte zijn lendenen. Ze bleef maar tegenstribbelen, en al die bewegingen tegen hem aan…
Radeloos keek Rafe om zich heen. Hij moest haar ergens neerzetten. De bemanning van een privévliegtuig was weliswaar discreet, maar als de stewardess dit moment uitkoos om te kijken of haar passagiers iets nodig hadden, werd het tamelijk gênant.
Het Orsini-vliegtuig had een privéslaapkamer en badkamer achterin. Hier zag Rafe ook een deur achterin; het kon geen kwaad eens te kijken wat daarachter zat.
Chiara’s kleine tanden schampten zijn hals. Ho. Meer dan een keer zou ze hem niet bijten. Grommend wierp hij haar over een schouder en beende de cabine door, terwijl zijn vrouw als een maniak hijgde, krabde en schopte. Hoopvol greep hij de knop van de deur…
En slaakte een zucht van opluchting. Het was een soort werkruimte. Er stond een bureau met een stoel, en door een deels openstaande schuifdeur was een toilet te zien. De kleine lederen bank was heel geschikt voor een onbeheersbare vrouw, vond hij. Met zijn schouder sloot hij de deur.