Orsini broers 01(13)
Nu keek de vrouw eindelijk op. ‘Nee,’ fluisterde ze. En nogmaals: ‘Nee.’ Steeds luider herhaalde ze het, tot ze het uitschreeuwde: ‘Nee! Nee! Nee!’
Rafe staarde naar haar. Geen wonder dat haar stem hem zo bekend voorkwam. Die grote blauwe ogen… Die smalle rechte neus, die gebeeldhouwde jukbeenderen en die rozenrode mond met die volle lippen… ‘Wacht eens even,’ zei hij. ‘Wacht verdorie eens even…’
Chiara draaide zich met een ruk naar hem om. Met wilde radeloosheid in haar ogen rukte ze haar pols los. ‘Ik moet u iets zeggen, vader. U kunt me niet aan Giglio geven. Want… Want de Amerikaan en ik hebben elkaar al ontmoet.’
‘Allemachtig, ja,’ zei Rafe woest. ‘Onderweg hierheen. Uw dochter kwam tussen de bomen vandaan en –’
‘Ik wilde hem verwelkomen. Om mijn… goede wil te tonen.’ Ze slikte. Haar blik ontmoette die van Rafe. ‘Maar… Maar hij heeft me misbruikt.’
Rafe beende naar haar toe. ‘Je kunt je vader beter vertellen hoe het echt gegaan is.’
‘Hoe het gegaan is,’ zei ze met trillende stem, heel zacht, ‘is dat… is dat Signor Orsini me gewoon daar… in zijn auto, vader… dat hij me wilde verleiden!’
Giglio vloekte. Don Cordiano brulde. Rafe wilde zeggen dat ze allemaal helemaal gek waren, maar Chiara Cordiano fladderde met haar donkere wimpers en viel flauw, precies in zijn armen.
Hoofdstuk 4
Het was net een nachtmerrie. Het ene moment had Rafe op het punt gestaan zijn vaders al te bloemrijke verontschuldigingen aan te bieden, en het volgende…
Het volgende moment lag Chiara Cordiano als slappe was in zijn armen. Was ze echt flauwgevallen? De vrouw was een eersteklas actrice. Eerst een bandiet, dan een gedweeë Siciliaanse. In werkelijkheid was ze bepaald niet gedwee. Nog maar kort geleden had ze hem aangevallen met de woestheid van een leeuwin.
En dan was er nog die flits van hartstocht geweest.
De dame was een topactrice, en dit was haar beste optreden. Te beweren dat hij haar had willen verleiden, terwijl hij haar alleen maar gekust had.
De don hield zijn capo tegen met een hand op diens arm en een serie geblafte bevelen. Rafe wist dat Varkensoog hem wilde vermoorden. Prima dan. Hij was helemaal in de stemming om zijn woede op dat monster te botvieren.
Maar eerst moest de vrouw in zijn armen haar ogen openen en toegeven dat ze had gelogen. Hij keek om zich heen, beende naar een met brokaat bedekte sofa en liet haar daar zonder veel plichtplegingen op vallen. ‘Chiara,’ zei hij scherp. Geen reactie. ‘Chiara,’ zei hij weer, haar heen en weer schuddend.
Varkensoog grauwde een obsceniteit.
Rafe keek op. ‘Haal hem hier weg, Cordiano, of ik maak hem af.’
De don snauwde een bevel en wees met een vinger naar de deur.
Als een goed afgerichte vechthond deed Varkensoog wat hem gezegd werd, maar niet zonder nog een laatste dreigende blik. ‘Hier ben je niet zomaar vanaf, Amerikaan.’
Rafe ontblootte zijn tanden. ‘Kom maar op.’
De deur sloeg dicht. Cordiano liep naar een mahoniehouten kast, schonk wat cognac in een dik kristallen glas en bood het Rafe aan.
Eigenlijk wilde Rafe zeggen dat Cordiano zijn dochter zelf maar moest helpen. Toch nam hij zonder iets te zeggen het glas aan, sloeg een arm om Chiara’s schouders en bracht het glas naar haar lippen. ‘Drink maar.’
Er klonk een zachte kreun. Dikke donkere wimpers trilden, schaduwen werpend op haar roomzachte huid. Een paar haarlokken waren aan de lelijke knot ontsnapt en lagen op haar wangen, net zo sierlijk gekruld als het binnenste van de dunne schelpen die soms aanspoelden aan het strand bij Rafes zomerhuis op Nantucket Island.
Het meisje leek ongelooflijk fragiel. Maar dat was ze niet, bracht hij zichzelf in herinnering. Ze was spijkerhard en sluw als een vos.
‘Vooruit,’ zei hij scherp. ‘Ogen open en drinken.’
Weer bewogen haar wimpers, en toen staarde ze naar hem op. Haar pupillen waren donker als een nacht zonder maanlicht, omkranst door licht violet. ‘Wat… Wat is er gebeurd?’
Aardig. Afgezaagd, maar aardig. ‘Je viel flauw.’ Hij glimlachte koel. ‘Precies op het juiste moment.’
Flitste er verontwaardiging in die bijzondere ogen? Hij wist het niet zeker, want ze sloeg haar ogen neer. Met koele bleke vingers op zijn gebronsde handen nam ze een teug.
Na een paar slokjes keek ze weer naar hem op. Het puntje van haar tong gleed over haar lippen. Even fantaseerde hij dat die lippen uit elkaar zouden gaan, dat de tong zich zou uitstrekken, dat in haar ogen die blik lag, heet en intens…
Pure wellust schoot door hem heen. Snel wendde hij zich af en zette het glas op tafel. ‘Nu je weer onder ons bent, moest je je pa de waarheid maar eens vertellen.’