Orsini broers 01(14)

‘De waarheid?’ Haar verbaasde blik ging van haar vader naar Rafe. ‘O,’ fluisterde ze. Haar gezicht werd donkerrood.

Rafe kneep zijn ogen tot spleetjes. Haar reactie kon onmogelijk echt zijn. Noch de victoriaanse appelflauwte, noch haar gedrag bij de herinnering aan wat er in de auto was gebeurd. Hij had haar bij zich op schoot getrokken en haar gekust, en oké, ze had hem gebeten – maar pas nadat ze op hem had gereageerd… En hij zich als een idioot had gedragen.

Wat was er verdorie in hem gevaren? Daar moest hij een andere keer maar eens over nadenken. Op dit moment had hij wel iets anders aan zijn hoofd. De cultuur, diepgeworteld in oude tijden – de regels en zeden ervan waren dwingend. Thuis was een kus, zelfs een gestolen kus, niet meer dan dat. Hier kon het als iets anders beschouwd worden.

‘Don Cordiano,’ zei hij, zijn woorden met zorg kiezend, ‘ik heb uw dochter gekust. Het spijt me als ik haar daarmee beledigd heb.’

‘En moet ik dat excuus maar gewoon aanvaarden?’

De toon van de don was zo arrogant dat Rafes haren recht overeind gingen staan. ‘U niet,’ antwoordde hij scherp. Hij wendde zich tot Chiara. ‘Ik had je niet moeten kussen. Het spijt me als ik je bang heb gemaakt.’

‘Zou je willen uitleggen hoe het mogelijk is dat je mijn dochter hebt gezien nog voordat je hier kwam?’

Rafe peinsde er niet over om op te biechten dat hij bijna het onderspit had gedolven bij een meisje en een oude man. Uit dat deel van het verhaal moest Cordiano’s dochter zich maar redden, dacht hij grimmig, en hij keek haar weer aan.

Ze verstrengelde haar vingers op haar schoot, boog haar hoofd en bestudeerde haar handen, alsof ze niet deelnam aan dit gesprek.

Dat kon ze mooi vergeten. ‘Jouw beurt, signorina,’ zei Rafe kil.



Chiara voelde haar hart bonzen. Nu zou ze moeten zeggen dat haar vader het mis had, dat ze Rafe niet gewoon had ‘gezien’, maar hem had aangehouden om hem te verjagen. Maar in plaats van hem af te schrikken, had ze hem regelrecht naar San Giuseppe gebracht. Dat zou ze nooit kunnen verklaren zonder haar vader alles op te biechten, ook de rol die Enzo gespeeld had.

Dat zou fataal zijn. Ze kende haar vader goed. Hij zou Enzo verbannen uit San Giuseppe, het dorp waar de oude man zijn hele leven gewoond had. Of – haar hart klopte in haar keel – er zou Enzo een ongeluk overkomen. Iets waarop ze haar vader vroeger ook wel had horen zinspelen.

Ze werd niet geacht zulke dingen te weten, maar ze wist het. Toen ze nog klein was, had haar vader gewoon gezegd dat Gio of Aldo of Emilio ander werk had gevonden, maar tegen de tijd dat ze twaalf was, was ze erachter gekomen.

Niemand ‘zocht een andere baan’. Ze kregen een ongeluk of verdwenen, en hun namen werden nooit meer genoemd.

Ze mocht niet riskeren dat Enzo iets overkwam. Maar toch moest ze iets verzinnen, want wie wist wat haar vader Rafe Orsini anders zou aandoen? Niet dat ze iets om de man gaf, maar ze wilde ook zijn ‘ongeluk’ niet op haar geweten hebben.

‘Ik wacht.’ Haar vader had het niet tegen haar; hij staarde Raffaele Orsini dreigend aan.

Maar zij zou antwoorden. Ze hoopte maar dat de Amerikaan het niet in zijn hoofd haalde haar te corrigeren. ‘Vader… Signor Orsini en ik hebben elkaar ontmoet toen ik… toen ik –’

‘Zwijg!’ bulderde haar vader. ‘Ik vroeg het niet aan jou. Signor Orsini? Ik eis een verklaring!’

‘U eist?’ vroeg Rafe zacht.

‘Inderdaad.’

Haar vaders gezicht was als uit graniet gehouwen. Ze had mannen ineen zien krimpen bij die blik en verwachtte dat Orsini, ondanks zijn bravoure, hetzelfde zou doen. Van die arrogante mannelijkheid zou niets overblijven. Hij zou alles vertellen.

‘Ik ben niemand een verklaring schuldig,’ zei de Amerikaan koel.

Haar vader bevroor. ‘Je kwam hier om me om vergeving te smeken voor een belediging van een halve eeuw geleden. In plaats daarvan beledig je me nog een keer.’

‘Ik smeek nooit. Ik heb u mijn vaders verontschuldigingen overgebracht, en ik heb uw dochter mijn excuses aangeboden. Wat mij betreft is dat genoeg.’

Chiara hield haar adem in. Het stilzwijgen in de kamer was verstikkend. Toen krulden haar vaders lippen zich tot wat een glimlach moest zijn – maar Chiara wist wel beter.

Wat haar vader zei, verbaasde haar echter. ‘Goed. Je kunt gaan.’

De Amerikaan knikte en draaide zich om naar de deur.

Intussen beende haar vader naar haar toe. ‘Sta op,’ snauwde hij.

Raffaele Orsini had de deur al geopend, maar hij bleef staan toen hij de woorden van haar vader hoorde. ‘Ik wil een ding duidelijk maken, Cordiano. Wat er gebeurd is, dat ik uw dochter kuste, was niet haar schuld.’

‘Jouw woorden zijn volstrekt onbelangrijk. Ga weg. Chiara, sta op.’