Niet alles is liefde(45)

‘Aha, dat is dus de reden.’

‘Wat?’

‘Ik heb erover nagedacht waarom een vrouw ervoor kiest om een relatie met een homo te hebben.’

Ze haalde haar schouders op en het andere bandje van haar jurk gleed ook langs haar arm. ‘Hij loog tegen me.’

‘Misschien wilde je die leugen geloven om je moeder een plezier te doen.’

Ze dacht even na. Het was niet de goddelijke openbaring waarop ze had gewacht, maar er zat een stukje waarheid in. ‘Ja, misschien wel.’ Ze schoof de bandjes terug. ‘Maar dat betekent niet dat ik niet van hem hield en dat het minder pijn doet omdat hij me niet ontrouw is geweest met een vrouw.’ Ze voelde het branden achter haar ogen. Ze had de hele week nog geen goede huilbui gehad, en ze kon het zich absoluut niet veroorloven om die nu te krijgen. ‘Het betekent niet dat alle hoop die ik voor de toekomst had plotseling verdwijnt en dat ik me opgelucht voel. Dat ik denk: pff, die kogel heb ik ontweken. Misschien zou ik dat moeten doen, maar…’ Haar stem brak en ze kwam overeind alsof iemand haar omhoog sleurde.

Clare liep verder bij het feest vandaan en stopte onder een oude eik. Ze legde haar hand op de ruwe ongelijke bast en staarde door snel wazig wordende ogen naar de verwilderde begroeiing in de verte. Was het nog maar een week geleden? Het leek langer, en toch… Het leek ook alsof het gisteren was gebeurd. Ze wreef onder haar ogen en veegde de tranen weg. Ze was in het openbaar. Ze huilde niet in het openbaar.

Waarom trof de huilbui haar nu? Uitgerekend hier? Ze haalde diep adem en liet de lucht langzaam ontsnappen. Misschien omdat ze zichzelf druk bezig had gehouden. Ze had zich zorgen gemaakt over de hiv-test, en het plannen van Leo’s feest had veel mentale en fysieke energie gekost. Nu die zorgen haar emoties niet meer blokkeerden, stortte ze in.

En dat kwam verdomd ongelegen.

Ze voelde dat Sebastian achter haar kwam staan. Hij raakte haar niet aan, maar stond zo dichtbij dat ze de warmte van zijn lichaam voelde.

‘Huil je?’

‘Nee.’

‘Jawel.’

‘Als je het niet erg vindt, wil ik gewoon even alleen zijn.’

Natuurlijk ging hij niet weg. In plaats daarvan legde hij zijn handen op haar schouders. ‘Niet huilen, Clare.’

‘Goed.’ Ze veegde het vocht van haar wangen. ‘Ik ben weer in orde. Je kunt naar het feest teruggaan. Leo vraagt zich waarschijnlijk af waar je bent.’

‘Je bent niet in orde en Leo weet dat ik een grote jongen ben.’ Hij liet zijn handen over haar naakte armen naar haar ellebogen glijden. ‘Je moet niet huilen om iemand die het niet waard is.’

Ze keek naar haar gepedicuurde voeten, die nauwelijks zichtbaar waren in het donker. ‘Ik weet dat je denkt dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen omdat ik het juiste gereedschap niet heb, maar je begrijpt niet dat ik van Lonny hield. Ik dacht dat hij de man was met wie ik de rest van mijn leven zou doorbrengen. We hadden veel overeenkomsten.’ Een traan rolde langs haar wang en viel op zijn borst.

‘Behalve seks.’

‘Ja, behalve dat, maar seks is niet alles. Hij ondersteunde mijn carrière en we zorgden voor elkaar op elke manier die echt belangrijk was.’

Zijn warme ruwe handpalmen gleden langs haar armen naar haar schouders. ‘Seks is belangrijk, Clare.’

‘Ik weet het, maar het is niet het belangrijkste in een relatie.’ Sebastian maakte een spottend geluid, maar ze negeerde het. ‘We waren van plan om naar Rome te gaan op huwelijksreis, zodat ik onderzoek kon doen voor een boek, maar dat is nu allemaal weg. En ik voel me belachelijk en… leeg.’ Haar stem brak en ze veegde met haar hand over haar ogen. ‘Hoe kun je de ene dag van iemand houden en de volgende dag niet meer? Ik wilde dat ik dat w-w-wist.’

Sebastian draaide haar om en legde zijn handen tegen de zijkanten van haar gezicht. ‘Niet huilen,’ zei hij terwijl hij met zijn duimen over haar natte wangen streek.

Het afgelegen geluid van de krekels vermengde zich met Son of a Preacher Man, dat zachtjes uit de geluidsboxen stroomde. Clare keek naar Sebastians vage donkere omtrek. ‘Ik ben zo meteen weer in orde,’ loog ze.

Hij liet zijn gezicht dalen en de lichte aanraking van zijn lippen zorgde ervoor dat de adem in haar keel stokte. ‘Sst,’ fluisterde hij bij haar mondhoek. Zijn handen gleden naar de achterkant van haar hoofd en zijn vingers woelden door haar haren. Hij plantte zachte kussen op haar wangen, haar slapen en haar voorhoofd. ‘Niet meer huilen, Clare.’

Ze betwijfelde of ze het nog kon, zelfs als ze wilde. Terwijl Dusty zong over de enige jongen die het haar ooit kon leren, verkrampte de schok Clares borstkas en kon ze nauwelijks nog ademhalen.

Hij kuste haar neus en zei daarna vlak boven haar mond: ‘Je hebt iets anders nodig om aan te denken.’ Hij trok haar hoofd zachtjes naar achteren en haar lippen gingen een stukje uit elkaar. ‘Bijvoorbeeld hoe het is om vastgehouden te worden door een man die hem omhoog kan krijgen voor een vrouw.’