Nacht in Italie(18)

‘Zullen we nog iets drinken?’ vroeg hij toen ze uit de privélift naar zijn suite stapten.

Tot haar eigen verbazing stemde Kara in. Ze had die avond zo van zijn gezelschap genoten, dat ze nog niet alleen wilde zijn. Hier in Italië was Blake anders dan normaal. Hij was charmant en attent, en voor het eerst in haar leven was ze echt ontspannen bij een man.

‘Wat wil je drinken?’ vroeg hij. ‘Cognac? Een glas wijn?’

‘Eigenlijk liever koffie, als je dat niet te saai vindt.’

‘Oké, koffie. En dat vind ik helemaal niet saai. Feitelijk is het zelfs verstandig.’

Onder het praten pakte hij de telefoon om de roomservice te bellen, en Kara vond het leuk om hem Italiaans te horen spreken. Het maakte hem opwindend anders. Het droeg bij aan de betovering van de avond. Ze kon nauwelijks geloven dat ze opnieuw zo laat op de avond hier was met haar baas en dat ze rustig samen iets zouden drinken. Morgen moest ze fris en alert zijn. Misschien was het een vergissing geweest om naar zijn suite te komen. Misschien had ze beter rechtstreeks naar haar eigen kamer en naar bed kunnen gaan.

Uiteindelijk werd de koffie haar ondergang. Toen ze tegenover Blake in een diepe fauteuil zat, nerveus omdat hij onafgebroken naar haar keek, trilde haar hand zo, dat ze hete koffie op haar jurk morste.

Onmiddellijk sprong Blake op. Hij nam het kopje uit haar hand en begon met zijn zakdoek de vlek te deppen. Het was zo’n intiem gebaar dat Kara’s hart begon te bonzen, vooral toen hij ook nog een arm om haar schouders sloeg om te zorgen dat ze stil bleef zitten.

‘Het is oké, Blake, het is niets. Ik…’ Haar adem stokte toen haar ogen de zijne ontmoetten en ze de begeerte erin zag.

‘Sorry, dit moet ik doen,’ zei hij, zijn stem heser dan ooit. En al snel besefte ze dat hij het niet over de koffievlek op haar jurk had, maar over iets veel intiemers.

Tot haar verbazing waren haar lippen ditmaal klaar voor de zijne. Haar hartslag werd rustiger en ze deed haar ogen dicht. Waarom zou ze zich verzetten tegen iets wat onvermijdelijk was? De hele avond was ze zich zo bewust geweest van Blake dat ze opnieuw door hem gekust wilde worden.

Blake besefte algauw dat wat een tedere kus had moeten zijn om haar niet bang te maken, veranderde in iets anders. Kara had met een zucht van verlangen haar lippen van elkaar gedaan. Voorzichtig begon hij haar inniger te kussen. Prompt voelde hij haar reageren; en toen ze zijn kus beantwoordde met een verlangen dat hem overrompelde, kon hij zich niet meer inhouden.

Het vuur laaide op toen hun tongen met elkaar speelden, toen hij zachtjes op haar onderlip beet en zij op de zijne. Zijn lichaam stond op springen. En hij wist dat hij al zijn zelfbeheersing nodig zou hebben om het bij een kus te laten.

Kara kon bijna niet ademhalen. Ze begreep niet wat haar overkwam. Hoe kon ze Blake toestaan om haar op deze manier te kussen? Hoe kon ze verlangen naar zijn kus, terwijl ze mannen altijd had gehaat? De verleiding was vanaf de eerste dag steeds groter geworden, en de kus van de vorige avond had iets in haar wakker geschud, maar dan nog…

Haar adem stokte toen ze hem behoedzaam aankeek. Ook al verhulde hij zijn blik meteen, het verlangen in zijn ogen was niet mis te verstaan. Als een man in het verleden op die manier naar haar had gekeken, zou ze zijn gevlucht. Maar ze wist zeker dat Blake haar nooit ergens toe zou dwingen als zij er niet klaar voor was. En feitelijk – en dit was net zo’n verrassing voor haarzelf als het voor Blake zou zijn – wilde ze echt dat hij de liefde met haar bedreef.

Ze deed haar ogen weer dicht en gaf zich helemaal over. Ze voelde een ongewoon verlangen in haar onderlichaam. Als Blake nu ophield haar te kussen, zou ze zich beroofd voelen. Alsof ze was weggerukt uit de hemel nog voordat ze die goed had leren kennen.

Uit eigen wil sloeg ze haar armen om hem heen, en ze drukte zich tegen zijn gespierde lichaam aan. Het was zowel schokkend als opwindend. In haar stoutste dromen had ze zich een situatie als deze niet durven voorstellen.

Uit het wilde kloppen van zijn hart maakte ze op dat hij net zo opgewonden was als zij, en dat hij eveneens werd aangegrepen door wat er gebeurde.

Waarom overkwam haar dit nu? Ze werkte al bijna een jaar voor hem zonder dat ze ooit iets had gevoeld. Nee, dat was niet waar. Ze was zich wel degelijk bewust van hem geweest. Tenslotte was ze een vrouw. Maar ze was te bang geweest om gehoor te geven aan haar gevoelens.

Nu liep ze het gevaar dat haar gevoelens uit de band sprongen. Eigenlijk was dat al gebeurd. Haar gevoelens waren nog niet op hol geslagen maar het scheelde niet veel. En dat beviel haar goed.

Puur instinctief drukte ze haar heupen tegen hem aan, geschokt door zijn hardheid, maar er stiekem trots op dat ze dit kon doen met een man. Met Blake. Niet zomaar een man; dat nooit. Zou hij het goedvinden dat zij het tempo bepaalde? Ze liep nu al het gevaar om te veel haast te maken, en haar hart bonsde in haar keel.