Misschien kwam dat doordat ze van alles op de hoogte was. Ze had haar best gedaan om de efficiëntste persoonlijk assistente te zijn die Blake ooit had gehad, zodat hij haar nooit zou willen ontslaan. En ze was enorm trots op zichzelf toen ze al zijn vragen kon beantwoorden.
‘Een erg succesvolle eerste dag,’ zei hij toen de vergadering werd ontbonden. ‘Dankzij jouw buitengewone organisatietalent. Je hebt het geweldig goed gedaan, Kara. Dank je wel.’
‘Ik heb alleen gedaan waarvoor ik word betaald,’ zei ze blozend.
‘Veel meer dan dat,’ zei hij, haar zo strak aankijkend dat ze het er warm van kreeg. ‘Help me onthouden dat ik je opslag geef zodra we terug zijn. Nu kunnen we voor het diner beter even een luchtje gaan scheppen. Onze benen strekken.’
Kara was er niet zeker van of dat een bevel of een voorstel was. ‘Eigenlijk wilde ik gaan ontspannen in mijn kamer.’ De dag was vermoeiender geweest dan ze had verwacht.
‘Welnee!’ zei hij kordaat. ‘Je hebt frisse lucht en lichaamsbeweging nodig. We kunnen een eindje gaan wandelen, dan laat ik je een paar bezienswaardigheden van Milaan zien, bijvoorbeeld La Scala. Of…’ Zijn ogen begonnen te schitteren. ‘…we kunnen naar het zwembad gaan. Kun je zwemmen?’
Ze werd zenuwachtig. Alleen al bij de gedachte dat ze zijn gebronsde gespierde lichaam praktisch naakt zou zien, kreeg ze het doodsbenauwd. Niet dat ze hem niet wilde zien – haar hart ging sneller kloppen bij de gedachte – maar ze was bang dat ze zichzelf dan zou verraden.
‘Ja,’ antwoordde ze, zich er niet van bewust dat haar stem opeens hees was geworden. ‘Maar ik ga liever een eindje lopen. Ik heb trouwens geen badpak bij me. Ik wist niet dat zwemmen ook op het programma stond.’
Blake glimlachte om haar grapje. Met lachrimpeltjes naast zijn ogen zag hij er… anders uit. Zachter, vriendelijker. Opeens verschilde hij hemelsbreed van de harde zakenman die ze zo goed had leren kennen. Deze nieuwe man maakte haar bang. Hij deed haar huid tintelen en gaf haar vlinders in haar buik.
‘In het hotel is een winkel waar ze zwemspullen verkopen.’
‘Toch ga ik liever een eindje lopen,’ zei Kara vastbesloten, omdat hij haar niet de keus liet om terug te gaan naar haar kamer. Hij overmande haar en gaf haar geen tijd voor haarzelf. En hoewel ze inderdaad behoefte had aan frisse lucht, kon ze die ook krijgen in de hoteltuin. In haar eentje!
Tot haar verbazing werd ze veel rustiger zodra ze op weg waren gegaan. Ze praatte zelfs tegen hem alsof hij een oude vriend was. Hun gesprek was niet persoonlijk; ze maakten opmerkingen over de winkels aan weerszijden van de straten, waar sieraden en handtassen en allerlei andere interessante spullen werden verkocht.
La Scala bracht haar in vervoering. ‘Dit heb ik altijd al willen zien,’ zei ze, toen ze naar het sierlijke gebouw stonden te kijken.
Blake glimlachte vergenoegd. ‘Houd je van opera?’
‘Soms,’ bekende ze. ‘Het hangt ervan af of ik in de juiste stemming ben.’
‘Wat is die juiste stemming dan?’ vroeg hij, zich half naar haar toe draaiend om haar aan te kijken.
Toen haar ogen zijn prachtige donkere ogen ontmoetten, stroomden er nieuwe, ongewone gevoelens door haar heen, ongewone emoties die haar in een totaal nieuwe wereld brachten. Een wereld van verlangen en begeerte. Een wereld waarin alleen Blake en zij waren. Blake die de liefde met haar bedreef, haar onderwees, haar aanmoedigde. Ze schaamde zich diep. Dit was ongepast.
Ja, maar wat kon ze eraan doen? Ze had het gevoel dat Blake haar gedachten kon lezen. De tegenstrijdige gedachten die door haar hoofd spookten, verwarden en verontrustten haar. Ze voelde haar wangen gloeien. Ze wenste dat ze zich had opgesloten in haar kamer.
In Londen was Blake haar baas, haar werkgever. Ze had zichzelf nooit toegestaan om op een andere manier aan hem te denken. Ze had het niet eens gewild. Maar nu ze ver van huis was, weg uit haar veilige vertrouwde omgeving, veranderde ze, ontspande ze. En stelde ze de aandacht die hij aan haar besteedde, bijna op prijs.
‘Als ik bedroefd ben,’ antwoordde ze, verbaasd dat haar stem normaal klonk. ‘Ik begrijp eigenlijk niets van opera, maar op de een of andere manier voel ik me er beter door. Niet dat ik ooit naar een uitvoering ben geweest.’
‘Nee?’ zei Blake met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Dat moeten we dan verhelpen nu we toch hier zijn. Een operavoorstelling in La Scala is een belevenis.’
Kara raakte meteen in paniek. Met Blake naar een concert gaan, ging veel verder dan wat redelijk en verstandig was. ‘Ik denk niet dat we daar tijd voor hebben.’ En zelfs als ze wel tijd hadden, zou ze dan echt met hem mee willen? Twee of drie uur, of hoelang een opera duurde, naast hem zitten? Ze was zich zo bewust van hem, dat ze bang was dat ze zich niet zou kunnen concentreren op wat er op het toneel gebeurde. Met haar strengste kantoorstem zei ze dus: ‘Je hebt een overladen programma, Mr. Benedict. En zelfs als je dat niet had, kun je in dit late stadium waarschijnlijk toch geen kaartjes meer krijgen. Die zijn vast al maanden van tevoren uitverkocht.’