Een paar extatische seconden lang waren ze de enige twee mensen in de zaal. Haar hart bonsde en haar mond werd droog. Zelfs als ze had gewild, had ze geen woord kunnen uitbrengen. Het was dus een opluchting toen de andere man naar achteren stapte.
Zodra hij weg was, wurmde Kara zich los uit Blakes armen. Opeens schaamde ze zich diep over haar reactie op hem. Ze kon niet begrijpen wat haar had bezield. Gelukkig had hij geen idee dat ze zo opgewonden was geraakt door zijn nabijheid. Dat zou vreselijk gênant zijn. Om hem vooral niets van haar opwinding te laten blijken, zette ze een verontwaardigd gezicht op. ‘Ik kan heel goed op mezelf passen.’
‘Daar twijfel ik ook niet aan,’ zei hij glimlachend, ‘maar Miles kan erg overtuigend zijn. En hij heeft thuis een vrouw. Ik had je moeten waarschuwen dat bij dit soort gelegenheden heel veel mannen vergeten dat ze andere verplichtingen hebben, zoals echtgenotes en kinderen.’
Kara begon te beseffen hoe weinig ze wist over mannen en het leven. En dat was aan haar vader te wijten! Maar ze zou leren, en heel snel.
‘Ik heb gezien hoe sommige mannen al naar je kijken,’ vervolgde hij. ‘En waarom zouden ze niet? Je bent ongelooflijk mooi.’
Kara kon er niets aan doen dat het bloed haar naar de wangen steeg. Nog nooit had iemand haar ‘mooi’ genoemd. En dat nota bene haar baas de eerste was! ‘Het is aardig dat je dat zegt,’ zei ze stijfjes, tegelijkertijd wensend dat ze haar instinct had gevolgd en een saai mantelpakje had aangetrokken. Dan zou dit alles niet zijn gebeurd. Niemand zou haar een tweede blik waardig hebben gekeurd. ‘Maar zoals ik al zei, heb ik geen lijfwacht nodig.’
‘Dat kan wel zijn,’ gaf hij toe, ‘maar je rekent het toch wel als een punt in mijn voordeel dat ik de galante ridder heb gespeeld?’
Ze schoot in de lach. Voor het eerst voelde ze zich echt op haar gemak bij hem. ‘Ja. En dank je wel. Maar je kunt beter met je collega’s praten in plaats van je zorgen te maken over mij.’ Ze deed weer haar best om vormelijk te klinken, maar wist dat ze daar hopeloos in faalde.
‘Ik kan er niets aan doen dat ik me zorgen maak. Dit is je eerste conferentie en ik voel me verplicht om op je te passen. Maar ik zal met mijn collega’s gaan praten als jij me gezelschap houdt.’
Hij keek haar zo vastbesloten aan, dat ze niet durfde te weigeren. Toen ze de ronde deden en met iedereen een praatje maakten, was ze zich er echter van bewust dat hij de indruk versterkte dat ze van hem was. Tijdens het lopen legde hij vaak een hand tegen haar elleboog. Ze was doodsbang dat ze aan het eind van de avond samen weg zouden gaan. En dat hij er misschien op zou aandringen dat ze met hem naar zijn kamer ging voor een slaapmutsje.
Bij het idee al ging haar hart als een razende tekeer. Ze kon de verhalen over zijn andere assistentes maar niet uit haar gedachten krijgen. Niet dat hij haar reden tot paniek had gegeven, maar toch…
Toen hij even werd weggeroepen, zag ze haar kans schoon en rende bijna de trap op in haar haast om weg te komen. Nadat ze de deur van haar kamer had dichtgedaan, leunde ze er met haar rug tegen alsof ze bang was dat hij ieder moment kon openvliegen en Blake Benedict binnen kon lopen.
Pas toen ze op adem was gekomen, besefte ze dat ze zich aanstelde. Blake had niets gezegd of gedaan om haar te doen geloven dat ze gevaar liep. Waarom was ze dan in paniek? Haar probleem was dat ze niet wist hoe ze met mannen moest omgaan. Ze had nooit een vriendje gehad. Ze was nooit uit geweest met een man. Niet één keer. Was dat niet zielig voor een vrouw van haar leeftijd?
Toen ze zich had uitgekleed en naar bed was gegaan, kon ze niet slapen. Haar geest was veel te actief. Er ging te veel om in haar hoofd om te kunnen ontspannen. Die man, Miles, bijvoorbeeld, en Blakes tussenkomst! Ze was hem wel dankbaar, maar voelde zich tegelijkertijd oliedom. Hij moest haar wel vreselijk naïef vinden.
Ten slotte ging Blakes deur open en dicht, en daarna hoorde ze hem zachtjes praten. Eerst dacht ze dat hij iemand bij zich had, maar toen realiseerde ze zich dat hij telefoneerde. Zelfs toen het weer stil was, kwam ze niet tot rust.
In haar rijke verbeelding zag ze dat hij zich uitkleedde, en ze kon niet nalaten om zich de harde sterke lijnen van zijn lichaam voor te stellen. Ze stelde zich zelfs voor dat ze met haar vingers over die donkere borsthaartjes streek. Hoe zouden ze aanvoelen? Zacht en veerkrachtig? Of stug? Zouden haar vingers warm worden van zijn lichaamswarmte? Zou hij haar hand pakken en tegen zijn hart leggen?
Ze had geen flauw idee. Maar ze wist wel dat er iets met haar eigen lichaam gebeurde door over hem te fantaseren. Als ze op deze manier doorging, deed ze die nacht geen oog dicht.
Hoe kon ze haar gedachten in vredesnaam tegenhouden? Dit waren nieuwe gevoelens. Haar lichaam was tot leven gewekt. Ondanks haar reserves hoopte ze dat hij de deur zou openen, haar kamer in zou sluipen en naast haar in bed zou gaan liggen.