Moord op afspraak(96)

‘Tijd zal je verdriet helen,’ klonk het door de kamer. Darcy herkende de stem van de zanger niet.

‘Good night, sweetheart, good night.’ De laatste tonen stierven weg in de lucht.

Michael liet zijn armen zakken en keek Darcy glimlachend aan. ‘Het is tijd.’ Hij zei het met een vriendelijke stem, maar de uitdrukking op zijn gezicht was ronduit angstaanjagend. ‘Ik geef je tien tellen om te vluchten. Is dat niet eerlijk?’



Ze waren weer terug op de landweg. ‘Het signaal komt van links. Wacht even, we gaan te ver,’ zei de agent uit Bridgewater.

‘Er moet hier ergens een zijweg zijn.’ De wielen gierden toen ze met een scherpe bocht omkeerden.

Chris’ gevoel van naderende rampspoed was tot het kookpunt toegenomen. Hij draaide het raampje open. ‘Dáár! In godsnaam, dáár is een zijweg!’

De patrouillewagen stopte abrupt, reed achteruit, draaide scherp naar rechts en reed in razende vaart over de doorploegde grond.



Darcy gleed uit en slipte op de gladde vloer. De schoenen met de hoge hakken werden haar vijanden bij haar vlucht naar de deur. Ze nam een kostbaar moment om stil te staan en te proberen de schoenen van haar voeten te rukken, maar dat lukte niet. De dubbele knopen in de bandjes waren te strak aangetrokken.

‘Eén,’ riep Charley achter haar.

Ze bereikte de deur en rukte aan de grendel. Hij gaf niet mee. Ze draaide aan de knop. Er zat geen beweging in.

‘Twee, drie, vier, vijf, zes... Ik tel, Darcy!’

De alarmknop! Ze drukte er verwoed met haar vinger op. Hahahahahahaha... Een holle, spottende lach weergalmde door het vertrek. Hahahaha... Het geluid was afkomstig van de alarmknop.

Met een gil deinsde Darcy achteruit. Nu lachte ook Charley. ‘Zeven, acht, negen...’

Ze draaide zich om, zag de trap en rende ernaar toe.

‘Tien!’ Charley stormde met gestrekte armen naar voren, zijn vingers gekromd en zijn duimen gespannen.

‘Nee! Nee!’ Darcy probeerde de trap te bereiken, maar ze gleed uit. Haar enkel zwikte. Een scherpe, stekende pijn. Kreunend strompelde ze de eerste trede op en voelde dat ze werd teruggetrokken.

Ze wist niet dat ze gilde.



‘Daar is de Mercedes!’ riep Vince. De patrouillewagen stopte er abrupt achter.

Vince sprong uit de auto, gevolgd door Chris en de politieman. ‘Blijf daar!’ schreeuwde Vince tegen Nona.

‘Luister...’ Chris hief zijn hand op. ‘Er gilt iemand. Dat is Darcy!’ Hij en Vince wierpen zich tegen de zware eikenhouten deur.

Hij gaf niet mee.

De agent trok zijn pistool en doorzeefde het slot met zes kogels. Toen Chris en Vince zich nogmaals op de deur stortten, schoot hij open.



Darcy probeerde Charley met de scherpe naaldhakken te schoppen. Hij draaide haar met een ruk om, schijnbaar ongevoelig voor de harde trappen tegen zijn benen. Zijn handen lagen om haar nek. Ze probeerde ze klauwend weg te trekken. Erin, Erin, is het jou ook zo vergaan? Ze kon niet meer schreeuwen. Ze opende haar mond en hapte vertwijfeld naar lucht, maar vond niets. Was dat gekreun van haar afkomstig? Ze probeerde zich te blijven verzetten, maar ze kon haar armen niet meer omhoog krijgen.

Vaag drongen harde, onsamenhangende geluiden tot haar door. Probeerde iemand haar te helpen? Het is... te... laat, dacht ze terwijl ze zich in de duisternis voelde wegzinken.



Chris kwam als eerste binnen. Darcy bungelde als een lappenpop, met haar armen slap naar beneden en haar benen onder haar lichaam gevouwen. Lange, sterke vingers knepen haar keel dicht. Haar gegil was opgehouden.

Met een kreet van woede stormde Chris de kamer door en stortte zich op Nash, die doorzakte en viel, waarbij hij Darcy met zich meetrok. Zijn handen verkrampten en sloten zich vervolgens vaster om haar nek.

Vince stortte zich aan Nash’ zijde, sloeg krachtig zijn arm om diens nek en dwong zijn hoofd naar achteren. De politieman greep Nash’ schoppende voeten.

Charleys handen leken een eigen leven te leiden. Chris kon de vingers om Darcy’s keel niet loswrikken. Het leek alsof Nash was bezeten van een bovenmenselijke kracht en ongevoelig was voor pijn. Vertwijfeld zette Chris zijn tanden in de rechterhand van de man die het leven uit Darcy kneep.

Met een gebrul van pijn trok Charley zijn rechterhand terug en ontspande zijn linkerhand.

Vince en de agent draaiden zijn armen op zijn rug en sloten handboeien om zijn polsen, terwijl Chris Darcy vastpakte.

Nona had vanuit de deuropening toegekeken. Nu holde ze naar binnen en liet zich aan Darcy’s voeten op haar knieën vallen.

Darcy’s ogen zagen niets. Haar slanke hals vertoonde lelijke rode kneuzingen.

Chris bedekte Darcy’s mond met de zijne, kneep haar neus dicht en blies lucht in haar longen.

Vince zag Darcy’s starende ogen en begon op haar borst te drukken.