Moord op afspraak(94)

Al haar instincten waarschuwden Darcy niet te protesteren. Ze drukte haar nagels in haar handpalmen om het niet uit te schreeuwen. Erins ring was gedraaid en ze voelde de afdruk van de uitstekende E tegen haar huid.

Michael opende de schoenendoos en schoof het vloeipapier opzij. Hij nam er één schoen uit en hield hem omhoog, zodat ze hem kon bewonderen. Het was een satijnen avondschoen met een open neus, een hoge hak en ragfijne enkelbandjes van bijna transparant goud en zilver. Michael nam Darcy’s rechtervoet in zijn hand en schoof hem in de schoen, waarna hij een dubbele knoop in de lange enkelbandjes legde. Hij pakte de andere schoen uit de doos en streelde haar enkel terwijl hij haar voet over de binnenzool leidde. Toen ze beide schoenen aan had, keek hij op en glimlachte. ‘Voel je je als Assepoester?’ vroeg hij.

Ze was niet in staat te antwoorden.



‘De radar geeft aan dat de auto vijftien kilometer verderop, in noordwestelijke richting, geparkeerd staat,’ zei de agent uit Bridgewater kortaf terwijl de patrouillewagen over de landweg raasde.

Vince, Chris en Nona vergezelden hem.

‘Het signaal wordt sterker,’ kondigde hij een paar minuten later aan. ‘We komen dichterbij.’

‘Zolang we er niet zijn, is dat onvoldoende,’ viel Chris uit. ‘Kun je niet sneller rijden?’

Ze gingen een bocht om. De chauffeur trapte hard op de rem. De patrouillewagen slipte en kwam weer in een rechte baan. ‘O, verdomme!’

‘Wat is er?’ snauwde Vince.

‘De weg is hier opgebroken. We kunnen er niet door. En die verwenste omweg gaat tijd kosten.’



Muziek vulde de kamer, maar was niet in staat zijn waanzinnige lach te overstemmen. Darcy’s passen zweefden synchroon met de zijne.

‘Ik dans niet vaak een Weense wals,’ schreeuwde hij, ‘maar die had ik vanavond in gedachten voor jou.’

Wervelen, heen en weer, draaien... Darcy’s haar wapperde voor haar gezicht. Ze hijgde, maar hij scheen het niet te merken.

De wals was afgelopen. Hij liet haar niet los uit zijn omarming. Zijn ogen schitterden en waren weer donkere, holle kassen. ‘Can’t Get Started with You’... Soepel ging hij over in een gracieuze foxtrot.

Ze volgde hem moeiteloos. Hij hield haar stevig vast, perste haar tegen zich aan. Ze kon niet ademen. Had hij dit ook met de anderen gedaan? Hun vertrouwen winnen en hen meenemen naar dit verlaten huis? Waar waren hun lijken? Ergens in deze omgeving begraven?

Hoe groot was haar kans aan hem te ontsnappen? Hij zou haar te pakken hebben voordat ze bij de deur was. Bij hun binnenkomst had ze een alarmknop gezien. Was die verbonden met een veiligheidssysteem? Als hij wist dat er iemand onderweg was, zou hij haar misschien niet doden.

Er ging inmiddels een toenemende dwang van Michael uit. Zijn arm leek van staal terwijl hij zwevend ronddanste, perfect op de maat van de muziek. ‘Wil je mijn geheim horen?’ fluisterde hij. ‘Dit huis is niet van mij. Het is van Charley.’

‘Charley?’

Achterwaarts, glij pas, draaien...

‘Ja, dat is mijn echte naam. Edward en Janice Nash waren mijn oom en tante. Ze adopteerden me toen ik een jaar oud was en veranderden mijn naam van Charley in Michael.’

Hij keek op haar neer. Darcy kon het niet opbrengen in die ogen te kijken.

Naar achteren, zijwaarts, glijpas...

‘Wat is er met je eigen ouders gebeurd?’

‘Mijn vader had mijn moeder vermoord. Ze hebben hem op de elektrische stoel gezet. Als mijn oom kwaad op me was, zei hij altijd dat ik net zoals mijn vader werd. Mijn tante was lief voor me toen ik klein was, maar later hield ze niet meer van me. Ze zei dat ze gek waren geweest om me te adopteren en dat kwaad bloed zich niet verloochent.’

Een nieuw nummer. Frank Sinatra, zachtjes zingend: ‘Hé, schatje, trek je dansschoenen aan en dans met me.’

Stap, stap, glij...

‘Ik ben blij dat je me dit vertelt, Michael. Praten helpt, hè?’

‘Ik wil dat je me Charley noemt.’

‘Goed.’ Ze probeerde om niet onzeker te klinken. Hij mocht niet merken dat ze bang was.

‘Wil je niet weten wat er met mijn moeder en vader is gebeurd? Ik bedoel, met de mensen die me hebben grootgebracht?’

‘Ja, dat wil ik wel.’ Darcy bedacht hoe moe haar benen waren. Ze was niet gewend aan naaldhakken. Ze had het gevoel alsof de strakke enkelbandjes haar bloedsomloop afsneden. Zijwaarts, draaien...

Sinatra smeekte: ‘Vrij met me op een drukke dansvloer...’

‘Ze kregen een bootongeluk. Ik was toen eenentwintig. De boot explodeerde.’

‘O... dat spijt me.’

‘Mij niet. Ik had met die boot geknoeid. Ik ben inderdaad precies zoals mijn echte vader. Je begint moe te worden, Darcy.’

‘Nee, nee. Ik voel me prima. Het is heerlijk om met je te dansen.’ Kalm blijven... kalm blijven.