Maxime(105)

Was het mogelijk, vroeg ze zich af, dat de kioskhouder de pakken S&K niet had geopend, het zo druk had gehad met zijn vlot verkopende bladen dat hij niet de moeite had genomen de bundels met het nieuwe blad uit te pakken? Monty, optimistisch als altijd, had haar daar een heleboel griezelverhalen over verteld: als dat gebeurde, om welke reden ook, was j e kapot, lag j e op j e gezicht, plat op je gezicht. Je kon alles nog zo goed, tot in de kleinste bijzonderheden, hebben voorbereid, in het uitgeversbedrijf hing uiteindelijk alles af van die ene onbekende die het pak tijdschriften of kranten of de doos met boeken opende en uitstalde. Als die onbekende de griep had en was vervangen door iemand met minder ervaring, kon je alles wel vergeten. Of als hij moe was of ruzie met zijn vrouw had gehad en zijn werk niet zo goed deed als anders... alles verkeken. Naar de bliksem met de menselijke factor, dacht Maxi, die zich steeds meer opwond. Dit soort dingen zou eigenlijk door computers of robots gedaan moeten worden.

Ze kon zich niet langer beheersen en liep recht naar de stapel Cosmo en bleef er met open mond, oogknipperend naar kijken. Naast Cosmo, waar S&K had moeten liggen, lag een hoge stapel van The New York Review of Books. Ze had het kunnen weten. Zwendel! Die baas hier was natuurlijk een of andere geschifte intellectueel met opgeklopte, pseudo-vooruitstrevende pretenties, die waarschijnlijk een zoontje had dat gedichten schreef of misschien wel criticus wilde worden - die rotzak had haar plaats gejat, om voor dat jong en hem een wit voetje te halen bij nyrb ! Maar daar zou ze even een stokje voor steken. Maxi drong naar het heiligdom in het midden van de kiosk, waar krantenjongens elkaar zowat omverliepen in hun haast om wisselgeld te pakken voor ongeduldige klanten. 'Waar is de baas?' riep ze op hoge toon. 'Haal de baas, vlug een beetje!'

'U mag hier niet komen, mevrouw. En ik ben de baas. Wilt u alstublieft naar buiten gaan?' Een forse man maakte een handgebaar om haar weg te sturen en wilde zich alweer omdraaien. Er waren in New York waarschijnlijk hordes mooie, gekke meiden met verwarde haren en woedende, groene ogen. 'Ik denk er niet over.' Maxi greep hem bij zijn arm. 'Waar heb je S&K gelaten verdomme? Waarom liggen ze niet naast Cosmo? En kom niet aan met smoesjes dat je ze niet hebt, want ik weet zeker...'

'Heb? Gehad zult u bedoelen, ze zijn uitverkocht. Ik heb de vertegenwoordiger gebeld en hij zou er nog een paar honderd laten brengen. Dus ik kan d'r niks an doen, dame, ik hou hun plaats vrij met de Review of Books, en dat vind ik bedonderd genoeg.'

'Zijn ze op?' fluisterde Maxi. 'Verkocht?' 'Kijk me niet zo raar aan, dame. Ik weet niks meer als u. Ze zijn weggevlogen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Hé, dame, hou op! Ik ken u niet eens... hou op met dat gezoen, mens... Nou ja, mijn best, maar hou dan op met dat gegrien... m'n hele overhemd komt onder de lippenstift en de mascara... Ja hoor, u hebt gelijk, ik ben ook blij dat ik geen robot ben.' Doodjammer dat ze getikt was, met zulke benen. Prachtbenen, net als Marilyn vroeger en Rita en Cyd Charisse. Doodjammer dat-ie te oud voor d'r was... Trouwens, ze stond in de weg.

Pavka Mayer en Barney Shore kenden elkaar nauwelijks. Ofschoon Crescent al bijna zevenendertig jaar de distributeur voor Amberville Publications was, had de mondaine, gesoigneerde art-director weinig contact gehad met de onbehouwen magnaat wiens voornaamste leesvoer de Racing Form was. Maar drie dagen nadat Maxime naar de kiosk in het Pan Am- gebouw was geweest, werd Pavka door Barney Shore uitgenodigd voor een lunch in Le Veau d'Or. 'Ik moest het vieren met iemand die zich net zo voelt als ik,' zei Barney.

'Ik ben blij dat je me gevraagd hebt,' zei Pavka plechtig. 'Het blad is nu een week oud en het is totaal uitverkocht. Niemand heeft sinds de eerste editie van Life zoiets meegemaakt. Mijn computers slaan op hol. Het is oorlog tussen Fort Worth en Houston, want de vrouwen uit Houston hebben de bijna twee uur lange rit naar Fort Worth gemaakt, en die uit Fort Worth naar Houston, allemaal in de hoop dat er in die andere stad nog exemplaren van S&K te krijgen zouden zijn. Ze konden cassières van de supermarkten ook niet omkopen, die kunnen moeilijk iets verkopen dat is uitverkocht. Hetzelfde liedje in Chicago, Los Angeles, San Diego, Boston, Milwaukee... overal hetzelfde liedje. Ik heb me misrekend, er hadden er vijf keer zoveel gedrukt moeten worden. Tien keer zoveel. We hebben Meredith/Burda zover gekregen dat ze een tweede druk hebben gemaakt - met een hoop trammelant en tegen dubbel tarief-, dus bewaar jouw exemplaar uit de eerste druk, dat krijgt verzamelaarswaarde.' Barneys glimlach werd hoe langer hoe breder.

'Heb jij er toevallig nog een paar over?' vroeg Pavka. 'Het spijt me, mijn vrouw heeft ze allemaal aan haar vriendinnen gegeven, zonder mij iets te vragen, allemaal. Mijn dochters kunnen haar wel iets doen,' antwoordde Barney, zich verkneukelend. God, wat was het leuk om een ingeving te volgen. Maxi had hem trouwens altijd geluk gebracht.